Schijn bedriegt

Hoofdstuk 1.2

Bedankt voor de reacties! Laat vooral ook nu weer weten wat je er van vindt en als je het leuk vindt mag je natuurlijk ook stemmen!

Geduldig wachtte ik af. Deze ruzie betekende dat ik het maken van mijn huiswerk nog even moest uitstellen, maar daar had ik geen bezwaar tegen. Wiskunde was toch nooit mijn lievelingsvak geweest en ik vond wel weer een manier waarop ik het toch af kon krijgen. Er waren genoeg mensen op school die zo vriendelijk waren om mij te laten overschrijven. Toen het schreeuwen stopte, schoof ik het raam nog iets verder open en maakte plaats op mijn bed door mijn schrift en tas er vanaf te gooien. Het was bijna apart hoe dit een standaard iets was geworden. Zodra er ruzie was, ging mijn raam open en wachtte ik geduldig af op mijn bed. Ik hoorde een deur open en dicht slaan en vervolgens snelle voetstappen, gevolgd door het gekraak van het hout dat tegen de zijkant van ons huis was bevestigd en wat gezucht en gepuf. Opeen stak er een hoofd door mijn raam en keek ik recht in de groenblauwe ogen van Olivia. Ze streek een pluk haar uit haar gezicht en klauterde verder naar binnen tot ze veilig op het bed zat. Het raam schoof ze dicht, dat hoorde er ook altijd bij.

Olivia was mijn buurmeisje en beste vriendin. Toen we nog in de luiers zaten gingen we al met elkaar om. Als ik mijn ouders moest geloven waren we niet meer bij elkaar weg te houden vanaf het moment dat we elkaar ontmoet hadden, zelfs zeventien jaar later waren we onafscheidelijk. Olivia en ik waren totaal anders. Zij was blond, ik had zwart haar. Zij had een bleke huid en groenblauwe ogen, ik was juist donker van mezelf en had donkerbruine ogen. Olivia was enthousiast en had meestal een grote bek, ik was juist stilletjes en kwam nooit voor mezelf op. Er waren zoveel verschillen tussen ons, eigenlijk kwamen we nergens in overeen, behalve één ding: We konden het vreselijk goed met elkaar vinden. Hier en daar hadden we wel wat andere vriendinnen, maar meestal gingen we met elkaar om. We zaten samen in de klas, we zaten samen in de pauzes en ook na schooltijd waren we altijd samen.

Zo had Olivia dus ook de gewoonte om altijd na een ruzie met haar moeder naar mij toe te komen. De eerste paar keren stond ze gewoon voor de deur, maar omdat mijn moeder er vreselijk gek van werd dat er altijd maar werd aangebeld, besloten we een andere oplossing te zoeken. Tegen de zijkant van het huis, precies onder mijn raam, was een houtwerk bevestigd waar eigenlijk normaal planten overheen moesten groeien. Omdat mijn moeder de tuin had verwaarloosd doordat ze toch nooit buiten kwam, was het houtwerk ook niet begroeid. Dat gaf Olivia de mogelijkheid om naar boven te klimmen, precies tot aan mijn raam. Wat er dan volgde was ook standaard. Ze klaagde over haar moeder, ik klaagde over mijn moeder en vervolgens ging het gesprek alle kanten op. Dan praatten we uren totdat Olivia’s moeder weer boos werd omdat Olivia er vandoor was gegaan en dan vertrok ze weer richting haar huis. Nog nooit, maar dan ook nooit, was het anders gegaan.

“Is het weer zo ver?” vroeg ik, ook al wist ik dat deze vraag totaal overbodig was. Ik had zelf ook wel gemerkt dat het weer zo ver was. Het kwam zelden voor dat de ruzies ergens anders over gingen. “Of is vandaag een uitzondering?”

Olivia schudde haar hoofd en zuchtte geërgerd. Vervolgens pakte ze haar blonde haren bij elkaar en bond die vast met een elastiekje wat ze altijd om haar pols droeg. “Ze werd weer boos omdat ze zei dat ik helemaal niets deed in huis,” mompelde ze schouderophalend. “En vervolgens leidde het gesprek weer tot dat ik vond dat zij geen vinger uitstak om voor ons te zorgen. Het gebruikelijke, je kent het nu wel. Zoë, ik word echt gek van dat mens.”

Ik knikte begrijpelijk en wierp Olivia een medelevende blik toe. Vergeleken haar thuissituatie was die van mij echt helemaal niets. Olivia’s moeder was in één woord een puinhoop. Als ik iemand zou vertellen dat het vroeger een energieke, gezonde en vooral ook enthousiaste vrouw was, zou diegene het waarschijnlijk niet geloven. Sinds de breuk tussen Olivia’s vader en moeder is het bergafwaarts gegaan met haar. Een paar keer had Jeugdzorg een waarschuwing achtergelaten dat het niet langer zo door kon gaan en Olivia anders uit huis geplaatst zou worden. Maar haar moeder ging gewoon door met zuipen en van de ene scharrel naar de andere scharrel gaan. Aan Olivia besteedde ze zelden aandacht, ze vond zichzelf overduidelijk een stuk belangrijker. Daardoor had Olivia geleerd voor zichzelf te zorgen, net zoals ik moest doen omdat mijn moeder had besloten maar helemaal te stoppen met zorgen voor haar kinderen. Het verschil was alleen dat Olivia’s moeder nu wel een poging deed om het iets beter voor hen te maken door een kapster aan huis te zijn. Het verdiende veel te weinig en Olivia had meerdere malen tegen haar moeder gezegd dat ze een echte baan moest zoeken. Dat schoot altijd in het verkeerde keelgat bij haar moeder, wat resulteerde in een slaande ruzie. Daar was deze ruzie dus ook over gegaan.