Schijn bedriegt

Hoofdstuk 1.4

Plotseling hoorde ik Olivia vloeken en zette ze met een klap haar milkshake op het muurtje neer, waardoor de deksel eraf schoot en de spetters rondvlogen. Daardoor vloekte ze alleen nog maar harder en sprong van het muurtje. De milkshake moest het bekopen met een enorme klap, waardoor hij een paar meter verderop zonder inhoud op de grond terecht kwam. Olivia had inmiddels haar mobiel tevoorschijn gehaald en even was ik bang dat ze van plan was die er ook achteraan te gooien, maar in plaats daarvan drukte ze een knopje in en hield ze de mobiel tegen haar oor. Ze gebaarde iets in mijn richting waaruit ik al snel kon opmaken dat het haar moeder was. Die was waarschijnlijk nu genoeg uitgeraasd om boos te worden op Olivia omdat ze niet thuis was. En dat betekende dat we helaas zo weer afscheid van elkaar moesten nemen.

Ik dronk wat van mijn milkshake en ving zo af en toe een paar woorden op van het gesprek tussen Olivia en haar moeder. Ik had natuurlijk gelijk, want ik hoorde Olivia beloven dat ze zo thuis zou komen. Ik slurpte nog even van mijn milkshake en zette toen de lege beker naast me neer. De zoete smaak van aardbeien was nog op mijn tong te proeven.

“Je gaat weg?” vroeg ik toen Olivia haar mobiel weer weggestopt had en naast me op het muurtje neerplofte. Olivia zuchtte enorm diep en knikte daarna. “Ik vind het niet erg, hoor. Ga maar gewoon.” Ik glimlachte naar haar om te laten zien dat ik het echt niet erg vond. Ik was het nu wel gewend dat er soms snel een einde kwam aan de keren dat we weer met elkaar waren. Gelukkig konden we elkaar gauw weer op school zien en was het verder dus echt geen probleem.

“Zeker weten?” vroeg Olivia terwijl ze weer opstond. Ik volgde haar voorbeeld en ging naast haar staan. Daarna knikte ik even en stak mijn armen naar haar uit. Al gauw had ze haar armen om me heen geslagen en knuffelden we even kort met elkaar. “Wat moet ik toch ook zonder jou?” vroeg Olivia zuchtend terwijl ze me weer losliet. “Zie je morgen op school, Zoë.”

Ze wierp me een overdreven kushandje toe en draaide zich toen om. Vervolgens begon ze te rennen en was ze binnen een paar seconden uit het zicht verdwenen. Ik liet mezelf weer op het muurtje zakken en legde mijn handen op mijn schoot neer. Mijn blik ging richting de spetters van Olivia’s milkshake, die aangevallen werden door mieren en andere kleine beestjes die op het zoete spul af kwamen.

Misschien werd het dan ook maar tijd voor mij om weer naar huis te gaan. Jerry kon ook niet al te lang alleen blijven, tenzij mijn moeder uit zichzelf was opgestaan van de bank om hem in bed te stoppen, maar dat kon ik me bijna niet voorstellen. Ze was namelijk nooit in zo’n bui.

Ik stond opnieuw op van het muurtje en pakte mijn lege milkshakebeker op zodat ik die naar de prullenbak toe kon brengen. Ik wist eigenlijk niet waar ik nog de moeite voor deed, want de prullenbak zou toch nooit geleegd worden en stonk een uur in de wind. Daarnaast was hij ook nog eens helemaal vol en kon er niets meer bij. Ik zette de beker op de grond neer, vlak voor de prullenbak en draaide me toen om zodat ik richting mijn huis kon lopen.

Ik was nog geen halve minuut onderweg toen ik opeens iemand luid hoorde fluiten. Gelijk draaide ik mijn hoofd in de richting van het gefluit en maakte contact met twee bruine ogen van een persoon die tussen twee auto’s in stond. Zijn gladde donkere haren waren doormiddel van gel in model gebracht, zijn donkere huid leek te stralen en aan zijn kleding te zien had hij weer genoeg geld gehad om iets nieuws te kopen. Ik kon wel raden waar hij dat geld mee had verdiend. Eigenlijk wilde ik doorlopen, maar mijn voeten hadden hun eigen wil. Ik had me al omgedraaid voor ik mezelf kon vertellen dat ik door moest lopen en ging al naar hem toe. Onwillekeurig verscheen er toch een glimlach op mijn gezicht, terwijl ik helemaal niet blij met hem was.

De persoon waar ik naar toe was gelopen was Ben. Mijn vriendje Ben, om precies te zijn. Ik had hem leren kennen op school, we waren allebei ongeveer van dezelfde leeftijd. Je kon Ben eigenlijk omschrijven als zo’n typisch gangstertje wat met zijn vrienden rondhing en alleen maar voor overlast kon zorgen. En toch was ik verliefd op hem geworden. Er was ook niet heel veel keuze in deze buurt, elke jongen was zoals Ben was. Hij had me met gemak om zijn vinger gewonden met zijn praatjes en manier van doen en ik was stapelverliefd. Tot een maand geleden. Daar ging het helemaal mis. Ik wist al langer dat Ben met de verkeerde jongens om ging, maar het werd steeds erger. Hij was al vaker betrokken geweest bij een overval en het geld stroomde binnen door wat ongure zaakjes die hij afhandelde. Ik vond het maar helemaal niets en had dat – met veel moeite omdat ik vreselijk slecht in dit soort dingen was – laten blijken aan hem. Gevolg: Een behoorlijke ruzie. Sindsdien had ik hem ontlopen, maar nu kon ik blijkbaar niet langer zonder hem. Ik moest ook wel eerlijk zeggen dat ik hem heel erg gemist had.

“Hé, schatje,” zei hij met een grote grijns waardoor zijn witte tanden even te zien waren. “Wat doe jij nog op straat?” Hij keek even om zich heen – ik had geen idee waarom – en trok me toen naar zich toe. Ik liet het maar allemaal toe, ook toen hij zijn armen om me heen sloeg en me kuste. Ik voelde zijn stoppelbaardje prikkelen en draaide mijn hoofd weer iets van hem weg. Sinds kort liet hij ook een baardje staan, omdat het hem stoerder zou maken. Ik vond het eerlijk gezegd maar niets, maar ik zou zoiets nooit tegen hem zeggen. Waarschijnlijk zou hij dan flippen omdat hij nogal slecht tegen negatieve reacties kon. Daarom vertelde ik hem ook nooit hoe ik werkelijk over dingen dacht en was die ruzie de eerste keer dat ik pas voor mezelf besloot op te komen.

“Ik was eigenlijk van plan om naar huis te gaan,” antwoordde ik en wierp hem een glimlach toe. Ben trok gelijk een teleurgesteld gezicht en verplaatste zijn grote handen naar mijn onderrug, waardoor hij me stevig tegen zich aangedrukt kon houden. “Maar,” vervolgde ik mijn verhaal toen ik de smekende blik in zijn ogen zag. Hij kreeg het ook weer met gemak voor elkaar, een smekende blik was al genoeg om me over te halen. “Ik heb nog wel even tijd.”

Ben grijnsde opnieuw en drukte een lange kus op mijn lippen voor hij me weer losliet. “Geweldig. Ga je mee naar mijn huis?” vroeg hij terwijl hij mijn hand al beetpakte en me mee begon te trekken. Ik haalde mijn schouders op, maar had er duidelijk niets meer over te zeggen. “Er zijn wel wat van mijn vrienden, maar dat is niet erg,” besloot hij voor mij.