Schijn bedriegt

Hoofdstuk 10.2

“En jij?” hoorde ik Cameron opeens boven de muziek uit roepen. “Wil je ook dansen?” Ik schudde gelijk mijn hoofd en nipte van de felroze vloeistof die in mijn glas zat.

“Misschien straks,” antwoordde ik en ging vervolgens op zoek naar een plek waar ik Olivia’s glas kon neerzetten. Ik kon namelijk niet de hele tijd blijven rondlopen met twee glazen en geen handen vrij.

Ik wurmde me tussen de mensen door richting de bar en zag vanuit mijn ooghoeken dat Cameron mij volgde. Eerlijk gezegd maakte mijn hart weer een sprongetje elke keer als ik hem zag. Het leek wel alsof ik totaal vergeten was wat er iets meer dan een week geleden gebeurd was.

Met een klap zette ik het glas neer op de bar en draaide me om. Cameron kon me, ondanks de vele mensen, met gemak bijhouden en stond binnen een seconde weer voor me, nippend van zijn drinken wat juist een felgroene kleur had. Ik had geen idee wat hij uitgekozen had, maar alle drankjes hadden toch dezelfde bedwelmende zoete geur.

Ik glimlachte naar hem en nam weer een slok van mijn drinken. Met mijn lichaam bewoog ik iets op de maat van de muziek terwijl ik mijn blik over het publiek liet glijden. Olivia en Zach waren allang verdwenen in de mensenmassa, die zouden we waarschijnlijk pas tegen sluitingstijd weer terug zien.

“Zoë?” hoorde ik Cameron vragen. Ik keek hem met een vragende blik aan. Zijn ogen waren zelfs mooi in het gekleurde licht van de club. “We kunnen ook wel ergens anders heen gaan als je het wilt hoor.” Er verscheen een grijns op zijn gezicht.

Lag het aan mij of werd het gelijk een stuk warmer hier? Ik haalde even diep adem en probeerde me op zijn ogen te focussen, niet op zijn grijns waardoor zijn witte tanden me compleet van mijn stuk brachten. Het effect wat hij had was echt wonderbaarlijk. Hoe deed hij dat toch?

Langzaam schudde ik mijn hoofd. “Misschien wil ik toch wel dansen.” Ik haalde even mijn schouders op en nam weer een slok. Ik weet niet wat het precies was dat ik niet met hem mee wilde gaan. Misschien was ik wel gewoon veel te zenuwachtig om alleen met hem te zijn. Bang dat ik domme dingen zou doen of er iets uit zou flappen wat niet de bedoeling was.

Cameron haalde zijn schouders op en pakte mijn vrije hand beet, waarna hij me mee begon te trekken richting de dansvloer. Ik hield mijn drankje iets boven mijn hoofd om te voorkomen dat iemand tegen me aan stootte en liet me richting de dansvloer leiden, waar ik ook weer zicht kreeg op Olivia en Zach, die dicht tegen elkaar aan stonden te dansen. Als ik niet beter wist, zou het lijken alsof ze aan elkaar vast geplakt waren.

Ik begon te dansen en Cameron volgde al snel mijn voorbeeld. De eerste paar minuten keek ik hem niet echt aan, maar meer om me heen terwijl ik de grote club op me in liet werken. Zelfs in een stad als New Orleans had ik dit nog nooit gezien. Misschien kwam dat ook wel omdat we daar nooit uitgingen naar clubs, meer naar de kroegjes bij ons in de buurt. Of ik zat thuis bij Ben en zijn vrienden.

Ik huiverde. Ben. Niet aan denken. Ben was verboden terrein, iets wat ik moest vergeten en nooit of te nimmer meer aan moest denken. Nu was waar het om ging. Nu en niks anders.

Cameron was dichter bij komen staan merkte ik op toen ik hem aankeek. Hij was zijn glas inmiddels kwijt, ik had geen idee waar hij die gelaten had, maar dat maakte ook niet zoveel uit.

Er verscheen toch een glimlach op mijn gezicht, ondanks mijn zenuwen die ik had in de buurt van Cameron. Hij was zo verschrikkelijk knap. Zo lief, zo behulpzaam, zo… anders. Het leek bijna geen toeval dat we Zach en Cameron waren tegengekomen. Alsof het allemaal zo moest lopen.

Ik keek naar mijn glas, dat inmiddels bijna leeg was en nam een grote slok. Er verscheen een frons op mijn gezicht terwijl ik naar mijn lege glas keek. De zoete substantie leek ineens een stuk bitterder te smaken dan eerst. Misschien kwam het ook wel door de laatste slok.

“Hier, geef maar,” zei Cameron en stak zijn hand uit richting het glas. “Ik breng het wel weg.” Ik voelde zijn vingers langzaam langs mijn handpalm gaan toen hij het glas van me over pakte. Er schoot gelijk een rilling door mijn lichaam. Hij glimlachte naar me en draaide zich toen om.