Schijn bedriegt

Hoofdstuk 7.5

“Jullie hoeven echt niet te blijven hoor,” zei ik terwijl ik toekeek hoe de reparateur met zijn gereedschap aan de auto stond te sleutelen. “We redden ons wel.” Vanuit mijn ooghoeken keek ik toch even naar Cameron, die naast mij tegen stond en net zoals ik tegen de werkbank leunde achterin de garage.

“Ik vind het niet erg,” antwoordde Cameron hoofdschuddend en keek mij ook even aan. Ik moest mijn blik afwenden om niet afgeleid te worden door zijn ogen en keek maar weer richting de man die over onze auto gebogen stond. “Zach is toch te druk bezig met je vriendin, dus moet er iemand zijn die je gezelschap kan houden. Toch?”

Ik grinnikte even om hem en haalde mijn schouders toen op. “Als je het niet erg vind, tenminste.” Cameron schudde opnieuw zijn hoofd en beiden keken we weer toe hoe de man gefrustreerd zuchtte en een paar keer met zijn gereedschap op de motor sloeg.

Het zag er niet heel erg goed uit voor ons. Toen we bij de garage waren aangekomen en de eigenaar hadden uitgelegd hoe het met de auto zat, gingen we gelijk terug naar de plek waar onze auto stond. Dit keer gelukkig niet lopend maar mochten we mee in de sleepwagen. Cameron beloofde ons voor we vertrokken dat ze nog wel even zouden blijven en hij was zijn belofte nagekomen. Toen de auto richting de garage was gesleept, stond de donkerrode auto van Cameron en Zach er nog steeds en waren ze braaf op ons aan het wachten. Helaas was er voor onze auto niet heel veel positief nieuws. De reparateur kon zelf ook helemaal geen oorzaak vinden waarom de auto zo raar deed, maar hij beloofde dat hij er alles aan zou doen om hem zoveel mogelijk op te lappen. We waren inmiddels een half uur verder en de auto startte nog steeds niet.

Olivia was niet meer in de buurt om zich zorgen te maken over de auto, ze had de benen genomen toen we weer terug waren gekomen en vermaakte zich met Zach. Die twee leken elkaar echt helemaal gevonden te hebben, terwijl ik het niets vond voor Olivia om een jongen echt leuk te vinden. Dat had ze namelijk nog nooit gehad, ze had me vaak genoeg verteld dat verliefd zijn helemaal niets voor haar was. Maar aangezien Zach en Olivia nu al een behoorlijke tijd nergens meer te bekennen waren, was het overduidelijk dat Olivia wel iets in hem zag en het liefst zoveel mogelijk alleen was. Het was maar goed dat Cameron er ook was, want anders had ik het niet op prijs kunnen stellen dat ze er zomaar vandoor ging. Desondanks dat ik blij was dat ze zich uiterst kon vermaken op een klotedag zoals deze, had ik niet echt een fijn gevoel bij de persoon in kwestie. Ik had Zach niet meer de kans gegeven om me recht in mijn ogen aan te kunnen kijken, maar ik wist zeker dat hij via de achteruitkijkspiegel naar me zat te loeren. Het leek een leuke en spontane jongen, dat was mijn eerste indruk ook echt geweest, maar nu wantrouwde ik hem. De manier waarop hij keek was niet normaal geweest, het leek alsof hij me niet vertrouwde en hij iets in zijn hoofd had gehaald waarvan ik niet eens wilde weten wat het was. Gelukkig leek Cameron heel erg normaal en was die heel erg vriendelijk tegen mij. Hij wierp me geen rare blikken toe, maar liet me juist lachen. Ik voelde me overduidelijk nog tot hem aangetrokken, maar besloot zeker geen zet te doen. Daar was ik veel te bang voor en het leek me ook nutteloos aangezien Cameron en Zach er weer vandoor zouden gaan. Olivia leek daar minder mee te zitten, maar ik hield er zeker rekening mee. Over een half uur zouden ze misschien wel weg zijn en zagen we ze nooit meer terug.

“Het spijt me dame,” hoorde ik de man opeens zeggen terwijl hij de motorkap dichtgooide. Hoofdschuddend kwam hij naar me toelopen en veegde ondertussen met een al vieze doek zijn vingers schoon. “Ik heb werkelijk geen idee wat er met de auto aan de hand is. Het enige wat ik kan doen is hem hier houden en proberen te repareren wat ik me kan bedenken, maar het zal waarschijnlijk niets opleveren.” Hij zweeg even en keek richting Cameron. Er verscheen een frons op mijn gezicht toen ik overduidelijk zag dat de twee blikken aan het uitwisselen waren, maar besloot er niet op in te gaan. De man keek mij weer aan. “Ik ben bang dat je een lift moet gaan regelen.”

Ik slikte even en wierp een blik op de lichtblauwe oldtimer. Wat moesten we dan met de auto? Moesten we die hier laten staan en de rest gaan liften om in Californië te komen? Alleen de gedachte al dat ik constant mijn tas moest gaan dragen en daar waarschijnlijk mijn schouder permanent mee zou verminken vond ik al vreselijk, laat staan dat we nu gewoon midden in Missouri vast zaten en helemaal geen kant op konden als we geen vervoer hadden.

Ik hoorde gelach en zag vanuit mijn ooghoeken Olivia en Zach binnen komen lopen, nogal dicht bij elkaar en met zulke grote grijnzen op hun gezichten dat ik zeker wist dat ze iets uitgespookt hadden. Ik hoefde het niet eens precies te weten, dus ernaar vragen zou ik zeker niet doen. Olivia liet Zach’s hand los, die ze vasthad toen ze binnen kwamen lopen en bleef met een nieuwsgierige blik op haar gezicht vlak bij ons stilstaan.