Schijn bedriegt

Hoofdstuk 3.1

Mijn blik ging weer richting de ingang van de school, waar verschillende leerlingen naar buiten kwamen lopen. Ik keek goed of ik Ben kon vinden, maar hij was nergens te bekennen. Misschien ook maar goed, want zelfs na een paar dagen kon ik de woorden nog letterlijk door mijn hoofd horen galmen. De pijn was wel minder geworden, maar nog steeds te aanwezig om te doen alsof er helemaal niets met me aan de hand was. Ik wreef even met mijn hand over mijn wang waar de plek gelukkig alweer was verdwenen en keek toen opzij, richting Olivia. Ze zat verveeld grassprietjes uit de grond te trekken en kauwde luid op het kleine witte stukje kauwgom wat ze in haar mond had gestopt.

Ik twijfelde heel erg. Het liefst trok ik nu gelijk mijn mond open en vertelde ik wat op het puntje van mijn tong lag, maar mijn lichaam weigerde. Het was namelijk een vreselijk radicale beslissing om te nemen, ondanks dat ik er sinds mijn enorme ruzie met Ben heel erg goed over na had zitten denken. Ik wist wat ik wilde, ik durfde het alleen nog niet tegen Olivia te zeggen.

“Mijn moeder heeft een nieuwe vriend,” mompelde Olivia plotseling terwijl ze de grassprietjes weer uit haar hand liet vallen. Ze keek me even aan en rolde vervolgens met haar ogen. “Het is echt een griezel. De enige overeenkomst die die twee hebben is dat ze een liefde hebben voor bier. En hij stinkt uit zijn mond. Ik moest bijna kotsen toen hij me een kus op mijn wang gaf.” Ze trok een smerig gezicht en plukte opnieuw een paar grassprietjes uit de grond. Ik glimlachte even vaagjes naar haar, maar kreeg het nog steeds niet voor elkaar om mijn mond te openen om iets te zeggen.

Olivia zuchtte diep en keek weer voor zich uit. “Maar hij heeft wel een mooie bak. Volgens mij is het een oldtimer, maar hij doet het prima. Ik heb er al één keer in mogen rijden.” Olivia grijnsde even trots naar mij en liet vervolgens weer het gras uit haar hand vallen, wat op haar broek terecht kwam. Ze veegde het eraf en trok toen weer een serieus gezicht. “Ach, zo lang…”

“Ik wil hier weg,” flapte ik er opeens uit. Olivia klapte gelijk haar mond weer dicht en trok na een paar seconden verbaasd haar wenkbrauwen op. Ik beet op mijn onderlip en sloeg mijn ogen neer. Had ik het nou echt gezegd? Het kwam echt volledig uit het niets, het was alsof ik helemaal geen controle meer had over mijn lichaam. Voorzichtig keek ik Olivia weer aan, die me nog steeds verbaasd aan zat te staren. “Ik wil hier niet langer blijven, O.”

Ze schudde even haar hoofd en draaide zich iets meer naar me toe. “Ik snap het niet…” begon ze zacht. “Wat is er gebeurd?” Olivia stak haar hand naar me uit en legde die op mijn onderarm neer. Ik probeerde te glimlachen, maar dat mislukte volledig toen ik weer aan de nacht met Ben dacht. Nog nooit had iemand me zo erg gekwetst als hij had gedaan.

“Ik trek het gewoon niet meer,” fluisterde ik en voelde hoe mijn keel werd dichtgeknepen door het verdriet. “Ben is zo kwaad geworden op me en ik kan het niet meer aan met mijn moeder. Als ik nog langer in dat huis blijf, word ik gek, O.” Ik voelde hoe Olivia zachtjes met haar hand over mijn arm wreef en me met een medelevende blik aankeek. “Ik wil gewoon opnieuw beginnen. Ergens anders.”

Olivia schoof over het gras naar me toe en sloeg haar arm om me heen. Daarna knikte ze even. “Dat wil ik ook,” zei ze zacht. “Ergens anders beginnen. Maar dan doen we het toch gewoon?” Ze zweeg even terwijl ze me glimlachend aankeek. “We zouden het zo kunnen doen.”

Ik knikte even en liet mijn hoofd hangen. Natuurlijk konden we het zo doen. Het was een kwestie van vervoer regelen, spullen pakken en er vandoor gaan. Waar we naar toe zouden gaan, dat zagen we dan wel weer. Een grote stad waar de kans op succes groot was. Waar we een helemaal nieuw leven konden beginnen en waar niemand ons kende. Maar zodra ik weer aan Jerry dacht, was ik minder enthousiast over het idee om aan mijn huidige thuissituatie te kunnen ontsnappen. Hij was nog zo jong. Ik was bang dat mijn moeder echt niet voor hem kon zorgen.

“Maar Jerry,” mompelde ik uiteindelijk daarom ook en schudde mijn hoofd. Ik keek Olivia weer aan, die fronste. “Ik wil hier zo graag weg, maar Jerry is er ook nog. Ik kan hem toch niet helemaal alleen achter laten.” Olivia keek me peinzend aan en knikte langzaam. “Dus ik kan niet gaan,” fluisterde ik.

Olivia stak haar hand op als teken dat ik niet verder moest praten en liet me weer los. Ze begon opnieuw grassprietjes uit de grond te trekken en leek heel erg diep na te denken over iets.