Schijn bedriegt

Hoofdstuk 5.2

“Alsjeblieft,” hoorde ik ineens en zag hoe de jongen mij een glas toeschoof toen de barman die aan hem had gegeven. De jongen ging naast me zitten en grijnsde naar me, om vervolgens zijn glas zachtjes tegen dat van mij te tikken.

Ik staarde hem alleen maar verbaasd aan. Wat was dit nou weer? Hij bleef me glimlachend aankijken en wierp toen een blik op mijn glas, waar ik uiteindelijk ook naar keek. Het was precies hetzelfde drankje wat ik net had besteld en nu dus ook weer wilde bestellen. Had hij naar mijn glas staan kijken zodat hij wist wat ik dronk?

“Sorry, ben je dat niet gewend?” vroeg de jongen met een licht accent wat ik niet helemaal kon plaatsen toen ik nog steeds naar het glas zat te kijken. Hij trok een onschuldig gezicht toen ik hem weer recht in zijn ogen aankeek. “Moet ik het anders doen? Kan ik je een drankje aanbieden?” Met een grijns op zijn gezicht keek hij me aan.

Ik was helemaal overdonderd door de jongen. Deze manier van iemand iets te drinken aanbieden had ik werkelijk nog nooit meegemaakt. Maar het bleek te werken, want mijn hand ging uiteindelijk automatisch naar het glas en toen ik een slok nam leken de mondhoeken van de jongen bijna uit te scheuren. Zachtjes zette ik het glas weer neer op de bar.

“Eh, bedankt,” mompelde ik fronsend. Want het leek me dat ik hem moest bedanken voor het drankje, toch? Met een vragende blik keek ik hem aan, want ik wist niet hoe dit nu verder moest gaan. Wilde hij dat ik nu uit mezelf opeens begon te praten.

De jongen leek mijn blik te begrijpen, want hij stak gelijk zijn hand naar me uit zodat hij zich kon voorstellen. Ik pakte voorzichtig zijn hand beet en voelde gelijk zijn greep iets verstevigen toen hij mijn hand schudde. “Nils,” stelde de jongen zich voor. “Dat is Noors.” Hij grinnikte even en liet mijn hand toen weer los zodat hij zijn glas op kon pakken en een slok kon nemen.

“Zoë,” zei ik met een glimlach op mijn gezicht. Nieuwsgierig keek ik hem aan. “Kom je ook echt uit Noorwegen?” Hij knikte gelijk toen ik die vraag had gesteld en glimlachte. Dat was dus het accent wat ik net niet helemaal had kunnen herkennen.

“Ik woon hier tijdelijk,” legde Nils uit en liet zijn wijsvinger over de rand van het glas glijden. “Voor mijn studie. Ik doe mijn best om een Amerikaans accent aan te leren, maar je hoort het nog steeds dat ik hier niet vandaan kom.” Hij grinnikte weer en haalde zijn schouders op. “Kom jij hier vandaan? Ik herken je niet.”

Ik schudde langzaam mijn hoofd en nam eerst een slok van mijn drankje zodat ik nog een beetje tijd had om een goed antwoord te bedenken. “Ik ben op reis,” zei ik tegen hem. “Met een vriendin, ze loopt hier ook ergens rond.” Mijn blik ging opnieuw door de ruimte en bleef uiteindelijk bij een pooltafel hangen, waar ik Olivia in een nogal innige zoen met een jongen zag staan. En zo snel deed zij het dus. “We komen uit Louisiana.”

Nils keek me geïnteresseerd aan en dronk vervolgens zijn glas leeg. “En zou Zoë uit Louisiana misschien ook met mij willen dansen?” vroeg hij met een vriendelijke glimlach en stond daarna op van de barkruk. Zijn hand hield hij in de lucht, met zijn handpalm naar het plafond toe gedraaid. Twijfelend keek ik hem aan. Zijn manier van contact met mij zoeken was uiterst vreemd en het gesprek was ook een beetje raar, maar toch had hij het voor elkaar gekregen om me om zijn vinger te winden. Misschien kwam het wel door zijn zelfverzekerde uitstraling.

Ik legde mijn hand op die van hem en liet me toen van de barkruk glijden. Ik voelde hoe Nils me meetrok richting de dansvloer en mijn hand ook nog vasthield toen we daar stonden. Op datzelfde moment begon een nieuw nummer en was dat natuurlijk een nummer precies geschikt om op te dansen. Al snel kwam Nils in beweging en volgde ik zijn voorbeeld maar. We dansten dicht tegen elkaar aan en zo af en toe voelde ik zelfs zijn onderlichaam langs dat van mij gaan. Toen ik even langs hem keek, ving ik een glimp op van Olivia. Die stond met beide duimen in de lucht gestoken naar me te kijken voor ze weer doorging met haar verovering van de avond. Toen ik weer naar Nils keek, besloot ik me maar gewoon te laten gaan. Geen zorgen maken om de gevolgen. Ik zou hem hierna toch nooit meer terug zien.