Sweet Creature (l.s.)

-H48-

P.O.V. Louis Tomlinson

Het blijft stil, niet wetend wat te zeggen. Wat moet ik zeggen, nadat ik hem twee maanden niet gesproken heb? Zonder dat ik weet wat beiden onze intenties zijn. "Meneer, Japan?" Hoor ik aan de andere kant van de lijn, door wat geroezemoes. Japan? Gaat Harry naar Japan? Nee. Alsjeblieft niet. "Sorry, ik kan even niet bellen,' hoor ik Harry zeggen, voordat hij weg valt. De stilte keert terug, dit keer alleen aan mijn kant. Met trillende handen, berg ik mijn telefoon weer op. Tranen vormen zich in mijn ogen. Het maakt me op dit moment niet meer uit dat ik op school zit en midden in het zicht van velen studenten. Harry gaat naar Japan en dat was het dan.

"Louis?" Hoor ik een zachte stem, buiten mijn gedachtes spreken. "Louis,' hoor ik dezelfde stem weer, echter is voor mij alles wazig, eveneens als het beeld. Pas als er een hand op mijn schouder ligt, ontsnap ik uit mijn gedachten en ben ik weer in de 'gewone' wereld. "Wow, Louis. Gaat het?" Vraagt Eva bezorgd. "Waarom?" Vraag ik, terwijl ik mijn neus ophaal en mijn handen binnen de mauwen van mijn truien haal. "Je hebt rode ogen, heb je gehuild?" Vraagt ze. Ik zeg niks en wend mijn blik af. "Sorry voor de ruzie van jou en Zay-" "Dat is het niet. Ik ben nog boos op hem,' zeg ik bot. "Wat is het dan wel?" Vraagt ze als ze op de stoel naast me plaats neemt. "Harry gaat naar Japan,' zeg ik en veeg mijn gezicht droog met mijn oversized hoodie. "Maar wat is daar mis mee, het was toch over? Je voelde toch niets meer voor hem?" Vraagt Eva. "Ik denk het wel dus, ik denk dat ik in deze twee maanden nog steeds wat voor hem voel, maar het niet wilde toegeven, omdat ik de schuldige ervan was." "Je houdt nog van hem?" Ik haal mijn schouders op in twijfeling en schud dan lichtjes mijn hoofd, zonder dat ik het antwoord daadwerkelijk weet. Echter maak ik het zo makkelijker voor ons beiden. "Ik voel gewoon wat voor hem als persoon en niet direct relatie gericht, denk ik." Eva zwijgt. "Nu is het te laat,' zeg ik schor. Eva gaat met haar hand over mijn rug en glimlacht geruststellend naar me. "Wat zei Harry precies?" "Alleen sorry ik kan nu even niet bellen, en toen hing hij op." "Misschien belt hij nog terug?" Probeert Eva. Ik haal mijn schouders nog licht schokkend op. "Ik wil gewoon naar huis, maar dan komt Zayn natuurlijk ook zo en onze ruzie erbij kan ik echt niet verdragen. Ik wil gewoon alleen zijn." "Kom met mij mee, niemand is thuis en ik zal je met rust laten. Je merkt geen eens dat ik er ben. Ik zit gewoon boven op mijn kamer en jij kan gewoon op de bank liggen of wat dan ook,' zegt Eva met een glimlach. Dit is waarom Eva mijn beste vriendin is. Ze weet altijd precies wat ik nodig heb en weet de beste oplossingen. Ze is empatisch en ziet aan me wat ik nodig heb. "Dankje, Eva,' zeg ik oprecht. Ze glimlacht en trekt me in een knuffel.

"Je weet waar alles staat hè? Als je me nodig hebt, zit ik boven,' zegt Eva met een zachte glimlach. Ik knik en als Eva haar weg naar boven gaat, ga ik liggen op de bank met een kleedje gestrekt over mijn lichaam. Ik houd mijn ogen dicht en leun mijn hoofd op de zachte kussens van de bank. Mijn gedachtes weerhouden mij van mijn nodige slaap en flashbacks spoken mijn hoofd door.

~•~

Genietend van de warmte, kijk ik naar Harry—wie naast me zit. De linkerkant van zijn gezicht wordt verlicht door het oranje vuur. De vonken en het flikkerende licht van het vuur reflecteren in zijn heldergroene ogen. Zijn bruine krullen vallen mooi in het licht en de schaduw valt perfect over de rechterkant van zijn gezicht. Lichte wind is te horen en enkele bladeren die ritselen, verder is het stil. Er wordt gezwijgd, genietend van de warmte en de sfeer in de donkere nacht. De hele maan is te zien en staat als een lichtbron boven ons. De maan is omgeven door veel kleine lichtpuntjes in de lucht. Elke ster verschilt van grote en hoeveelheid licht. Een glimlach rolt over mijn lippen. Ik ben gelukkig.

~•~

Harry grijnst en komt op mij aflopen. Hij komt bovenop me liggen en laat zijn lippen in contact komen met de mijne. Al gauw wordt de zoen ruiger en ik voel me benauwd worden. Ik adem zwaar, maar weiger te stoppen.

~•~

Harry's handen gaan naar mijn heupen, waar hij zacht ik knijpt. Ik giechel zacht, tussen de zoen door en leun dichter tegen Harry aan.

~•~

Na een tijdje begint mijn hoofd pijn te doen door het vele nadenken. Ik heb ook geen zin om te slapen, hoewel ik wel de vermoeidheid voel. Ik sta op van de bank, sla het kleedje om me heen en loop de trap op. Bij de tweede deur blijf ik staan, omdat ik weet dat dit Eva's kamer is. "Eef?" Vraag ik zacht. "Kom binnen, Lou,' zegt ze, waarop ik de deur open. Ik heb het kleedje nog over me heen geslagen en kijk Eva aan vanaf de deurpost. Ze glimlacht lichtjes naar me. "Wil je dat ik er ben?" Ik knik mijn hoofd, terwijl ik met mijn rechtermouw door mijn oog wrijf. Eva glimlacht en ik kan het niet onderscheiden van een glimlach uit haarzelf of een glimlach uit medelijden. Ze komt aanlopen en legt een arm om me heen. "Kopje thee?" Ik knik.

"Stukje beter?" Vraagt Eva als we onze thee drinken op de bank met een deken om ons heen. "Ja,' zeg ik om Eva gerust te stellen. Ik voel me zeker niet beter, mijn gedachten gaan steeds naar Harry wie me al lang is vergeten, terwijl ik hier elke minuut zit te denken aan hem. Zodra ik mijn thee op heb, zet ik het glas op het tafeltje voor me. Zonder dat ik het doorheb, zijn er tranen gevormd in mijn ogen. "Aww, Lou. Kom hier,' zegt Eva zacht. Ik laat me tegen Eva aanleunen en ze legt haar armen om me heen. De deken ligt over ons beiden heen en ik nestel me in tegen Eva en sluit mijn ogen.

Na een tijdje hoor ik de deur opengaan en komen voetstappen steeds dichterbij. Ik voel niet de energie om iets te doen, dus blijf ik liggen met mijn ogen gesloten tegen Eva aan. Ik hoor een vrouwelijke herkenbare stem: de moeder van Eva. Ze is een lieve vrouw en kent me ook goed, omdat ik redelijk vaak langskom. Ik hoor Eva en haar moeder elkaar begroeten, zacht, omdat ze waarschijnlijk denken dat ik slaap. Ik slaap niet, maar heb de energie niet om me te veroeren. Alsof ik half aan het slapen ben, maar tegelijk ook in de realiteit zit. "Gaat alles goed met Louis?" Vraagt de moeder van Eva bezorgd. "Hij voelt zich gewoon niet zo goed, dus ik ben er nu voor hem,' zegt Eva. "Is hij ziek?" Ik voel Eva licht bewegen, wat laat lijken voor mij dat ze haar hoofd 'nee' schudt. "Wat is er dan aan de hand?" "Beetje privé mam,' zegt Eva zacht. Eva's moeder is altijd respectvol en lief, dus vind ik toch de kracht om mijn ogen te openen, om ook even te begroeten. Annet, de moeder van Eva, kijkt me aan met een glimlach. "Hey, Louis." "Hi, Annet,' zeg ik met een kleine glimlach. "Is het een probleem als ik hier ben? Want anders ga ik weg. Geen probleem,' vraag ik om toestemming. "Nee, geen probleem, natuurlijk! Kan ik iets voor je doen?" Vraagt ze. Ik glimlach en schud mijn hoofd. "Toch bedankt,' zeg ik. Ze glimlacht. "Het is nu 6 uur, eet je mee met ons? Of blijf je slapen?" Vraagt ze. Ik kijk even naar Eva, wie naar me knikt om aan te geven dat het voor haar goed is. "Als het geen probleem is, graag,' zeg ik. Annet knikt en staat weer op. "Ik zal jullie wel weer met rust laten. Ik roep als het eten klaar is,' zegt ze en loopt weg. "Had ik al eens gezegd dat je moeder echt heel lief is,' zeg ik. Eva lacht. "Al heel vaak, en ja, dat is ze." Ik glimlach en leg mijn hoofd weer op de schouder van Eva. Ik vind het fijn dat ik hier kan blijven slapen, aangezien ik geen zin heb om naar mijn appartement te gaan. Ik voel me al zo slecht en dan kan ik die ruzie met Zayn erbij echt niet hendelen.

________________________________
Dit hoofdstuk had ik per ongeluk verwijderd maar heb ik weer opnieuw geschreven haha oops