Sweet Creature (l.s.)

-H85-

P.O.V. Louis Tomlinson

Het is half twee als we onderweg zijn naar het vliegveld. Gemma en haar ouders zijn een uur geleden al vertrokken naar het huis van Harry. Het vliegveld ligt ongeveer een kwartier rijden van zijn ouders' huis vandaan, terwijl zijn huis zeker al een half uur rijden is vanaf het huis van zijn ouders. Ik kijk naar buiten via het raam en zie hoe het redelijk hard sneeuwt. Witte vlokken maken de zijkant van de weg wit bedekt met een dikke laag sneeuw. Ik bijt aan de binnenkant van mijn lip en merk pas dat mijn been trilt, als ik een warme hand op mijn been voel. "Weet je nog wat ik gisteren zei?" Vraagt hij, waarop ik licht knik. "Het komt helemaal goed,' herinnert hij me eraan. "Hoe lang is het rijden van het vliegveld naar jouw huis?" Vraag ik dan en draai me richting Harry. Hij fronst licht en glimlacht. "Waarom?" "Mentale voorbereiding?" Harry lacht en schudt licht zijn hoofd, terwijl zijn blik nog gefocust staat op de weg. "Als we over de snelweg gaan een half uur denk ik." Ik knik en kijk weer naar buiten.

Zodra we op het vliegveld aangekomen zijn, krijgen we te horen dat het vliegtuig een half uur later aankomt, wegens vertraging door het weer. Nadat Harry het zijn familie heeft laten weten, gaan we zitten op de wachtstoelen. "Als jij nog nooit had gevlogen, hebben je zusjes dan ook nog nooit gevlogen?" Ik knik. "Phoebe en Daisy zullen het wel eng vinden." Hij knikt. "En met dit weer ook nog,'  voegt hij toe, waarop ik knik en mijn hoofd op zijn schouder leun. "Weet je nog dat ik je op het vliegveld vroeg om mijn vriendje te zijn?" Ik knik en glimlach bij de herinnering. Ik was verrast, maar tegelijk voelde het zo fijn om het eindelijk uit te spreken dat ik daadwerkelijk iets met Harry zou hebben. "Weet je nog dat ik ja zei?" Grap ik, omdat ik natuurlijk nooit dat moment zal vergeten. Harry lacht en knikt. "Ik weet ook nog dat je in het begin zo onzeker was en niet alleen tussen ons, maar vooral in het openbaar. Ik vind het zo knap hoe je daar vanaf bent gekomen."  Ik knik en kan me inderdaad nog herinneren hoe onzeker ik was wat te doen tussen Harry en ik en zeker in het openbaar. Ik was constant aan het denken wat anderen van ons zouden denken als ze ons zouden zien, of dat ik bepaalde dingen wel goed deed. Nu doe ik gewoon wat goed voelt en denk er niet al te veel meer over na. Ik glimlach. "Dankje Haz."

"Kijk, daar zijn ze!" Hoor ik Harry plots zeggen. Ik open mijn ogen en ik haal mijn hoofd van Harry's schouder af. Mijn ouders en drie zusjes kijken bewonderd rond aan de andere kant van de ruimte en ik sta op van de stoel, waarna ik zwaai, zodat ze ons kunnen opmerken. Mijn moeder en ik kruizen onze blikken, waarna ze mijn kant op wijst voor de anderen en ze allemaal zwaaien, voordat ze onze kant op komen lopen. Althans, iedereen loopt op Phoebe na. Ze komt onze kant hard oprennen en springt in mijn armen als ze bij ons is. Ze is dik ingepakt in een wollen jas, een roze sjaaltje en lange laarzen voor de sneeuw. Ik sla mijn armen om haar kleine lichaampje heen, waarna ik haar omhoog slinger. "Hey Phoebs,' zeg ik enthousiast en zet haar dan weer op de grond, waarna ik op haar hoogte kniel. Ze rent van me weg en geef ook Harry een knuffel, wat me breed laat glimlachen. "Hoe was de vliegreis?" Vraagt Harry, als ze hem los laat. "Stom, Daisy was alleen maar aan het huilen." Dan komt ook de rest van mijn gezin aanlopen met Daisy in de armen van Lottie. Ze heeft haar ogen half gesloten en wrijft met haar handen door haar rode ogen heen. Ze kijkt verdrietig en het lijkt alsof ze elk moment weer in huilen kan uitbarsten. "Ging het niet zo goed, Dais?" Vraag ik als ik haar over haar haren aai. Ze schudt haar hoofd en kruipt dan weer tegen Lotties nek aan. "We hadden best veel turbulentie door het weer en Daisy vond dat heel eng,' geeft mijn vader als informatie, waarna ik glimlach en mijn vader een knuffel geef, terwijl mijn moeder Harry ondertussen begroet met een knuffel. Vervolgens kruisen we en geef ik mijn moeder een knuffel, terwijl Harry mijn vader een knuffel geeft. Direct nemen Harry en ik de koffers van al mijn zusjes aan, zodat Lottie Daisy goed mee kan nemen en Phoebe rustig kan lopen. We stoppen alle spullen in de grote auto van Harry, waar alles ruim in past. Mijn moeder en vader gaan met Phoebe achterin zitten en Lottie gaat met Daisy voor hen zitten op de tweede bank. Harry rijdt en ik zit naast hem op de bijrijdersstoel. Ze praten wat hoe veel zin ze hebben om Harry's familie te ontmoeten en ik merk dat ik er ook erg naar uitkijk, alhoewel, hoe dichter we bij Harry's huis komen, hoe meer ik gespannen raak.