Sweet Creature (l.s.)

-H42-

P.O.V. Louis Tomlinson

Ik voel een brok in mijn keel en geen woorden komen erlangs. Als een stevige blokkade. "Uhm... Hi?" Vraagt Harry, aangezien het aan mijn kant stil is. "Uhm... Met mij, Louis,' zeg ik dan. Er wordt even niks gezegd. "Louis, nee... Please,' klinkt hij gebroken. Zijn stem klinkt zacht en trillerig, alsof hij elk moment in tranen kan uitbarsten. Het doet me pijn om hem zo te horen. Het lukt me niet om woorden uit te spreken, wat een pijnlijk gevoel geeft aan mijn keel. Tranen prikken in mijn ogen en het voelt alsof dit moment uren duurt. "Sorry, ik kan dit niet. Bel me niet meer,' zegt hij dan. "Nee, wacht. Ik wil wat zeggen,' zeg ik snel. Wellicht omdat dit de laatste keer kan zijn dat we elkaar spreken. Het blijft stil aan de andere kant, dus besluit ik maar gewoon te praten. "Ik heb net je nieuwe lied gehoord. Ik denk niet dat je weet wat er precies is gebeurd. Laat het me alsjeblieft uitleggen,' vraag ik smekend. Het blijft stil aan beiden kanten. "Okay,' hoor ik zacht na een lange stilte. Alsof hij nog twijfelt of het de juiste keuze was. Ik hoor hem licht snikken en bij mij gaan ook de eerste tranen over mijn wangen. Ik slik en adem even diep in en uit. Trillerig en ongecontroleerd. "Ik vind Roy helemaal niet leuk, nooit gevonden en zou nooit iets met hem willen. Ik was ook verbaasd toen hij mij plotseling zoende en ik wilde het zelf helemaal niet. Ik was gewoon zo in schok. Toen ik weg trok omdat ik wist dat het fout was, zag ik jou wegrennen. Ik ben direct weggelopen van Roy en ben naar Nederland gevlogen, omdat Gemma zei dat dat beter was. Het spijt me zo erg. Zo, zo erg. Ik haat mezelf,' zeg ik achter elkaar en ik snik terwijl de woorden mijn mond verlaten. Ik hoor ook Harry huilen aan de andere kant, wat een steek in mijn hart geeft. Ik wil niet dat hij huilt. Harry verdient het om altijd vrolijk te zijn. Ik houd van de lach op zijn gezicht en zijn ogen die erbij opkrullen, zijn kuiltjes die in zijn wangen verschijnen. Maar nu huilt hij en dat komt door mij. Het is lang stil en ik hoor niks meer aan de andere kant. "Bel me niet meer,' zegt hij uiteindelijk en dan hangt hij op. Het is stil in de kamer zonder Harry's stem. Het geluid om mij heen is gevuld met gesnik van mij. De mooie stem van Harry is verdwenen. Dit was het dan. Niet meer bellen, het enige wat hij aan mij vraagt.

Zayn stapt voorzichtig de kamer binnen. "Lou?" "Hij wil dat ik hem niet meer bel,' zeg ik zacht, terwijl ik in elkaar gedoken op mijn bed lig. "App hem dan,' zegt Zayn, terwijl hij zijn schouders ophaalt. "Doe normaal." "Stuur hem gewoon een appje waarin je zegt dat je hem tijd gunt en als hij zich bedenkt, dat hij je dan kan appen." Ik laat me achterover vallen op het bed en staar naar het plafond. "Geef mij je telefoon,' zegt Zayn, als hij merkt dat ik niks ga doen. Met een zucht geef ik mijn telefoon. "Wat zou je Harry willen zeggen als hij hier was?" Vraagt hij. "Gewoon dat ik hem echt weer graag in mijn leven wil. Ik wil dat hij het begrijpt en me kan vergeven hoe stom ik ben geweest. Ik wil dat hij weer vrolijk wordt en die leuke lach op zijn gezicht terugkrijgt,' zeg ik met mijn ogen dicht. "Okay, gestuurd,' hoor ik Zayn zeggen na een tijdje. "Wat?!" Schreeuw ik op. Zayn grinnikt en geeft mijn telefoon waar de app met Harry open staat. Zayn legt een klein schriftje weg, welke ik al een paar dagen bij me draag. Ik zie een net verstuurd berichtje van mij, Zayn dus:

U: Hi Harry,
      Ik hoop dat nu je weet hoe het echt zit, je me kan vergeven—waar je natuurlijk alle tijd voor            krijgt. Ik ben stom geweest en ik zal het mezelf altijd kwalijk nemen. Als je me niet vergeven            kan, snap ik dat, maar wordt alsjeblieft weer net zo vrolijk als je altijd was en laat dat niet                verpesten door mij. Neem je tijd, ik wacht voor je.

      x Louis

"Hoe weet je dit allemaal? Hoe weet je dat ik me zo voelde?" Vraag ik zacht. "Dit stond in een klein notitieboekje die in de keuken lag. Ik heb het alleen overgetypt,' zegt Zayn, terwijl hij zwaait met een klein schriftje in zijn handen. Ik slik. Heeft hij in mijn notitieboekje gekeken? Normaal zou ik er boos om worden, maar voor nu ben ik blij dat hij het heeft gelezen. "Dankjewel." Mijn telefoon trilt en ik zie dat ik een berichtje heb van Harry. Ik houd mijn adem in.