Sweet Creature (l.s.)

-H103-

P.O.V. Jules Tomlinson

Op mijn gevoel. Dat is wat mijn vader zei. Het is 7 uur 's ochtends, wat betekent dat ik zeker nog 2 uur heb, voordat ik weg moet naar school. Vandaag ga ik alles doen naar mijn eigen gevoel. Zonder uitzondering van iets. 100% ik. Zonder dat ik denk aan anderen, hun gevoel en weten. Ik lak mijn nagels roze en als ik ze heb laten drogen, trek ik mijn redelijk wijde zwarte spijkerbroek aan, die valt tot boven mijn enkels. Ik scheer mijn enkels glad, wat te zien zal zijn onder de broek en trek dan enkelsokken aan, die wit zijn met een randje van regenboog kleuren. Ik trek een kleurrijk shirt aan, vol rood, oranje, geel, groen, blauw en paars en stop dit oversized shirt dan in mijn broek. Ik hang een zilveren ketting om mijn nek heen en kam mijn bruine haren wat wild door met mijn handen. Een zwart spijkerjasje trek ik over mijn schouders en dan kijk ik mezelf tevreden aan met een glimlach in de spiegel. Dit ben ik. Zodra ik al mijn boeken in mijn tas heb gestopt, loop ik naar beneden, waar ik mijn vader tegenkom. Hij kijkt me van top tot teen aan, waarna hij naar mijn nagels kijkt en dan terug mijn ogen in. "Ik ben trots op je,' zegt hij dan, waarna ik glimlach. "Dankje pap." "Je ziet er geweldig uit." Ik glimlach weer en pak wat ontbijt voor mezelf.

Op mijn gevoel. Zelfverzekerd loop ik de school in. Mijn gele tas nonchalant over mijn schouders, terwijl mijn zwarte spijkerjasje wat losjes over me heen hangt. Ik weet dat ik aangekeken wordt. Ik weet dat er gefluisterd wordt. Maar dit ben ik en ik glimlach als ik me iets voor me houd. Wen er maar aan, want dit ben ik. Een jongen met een grote crush op zijn beste vriend. Max. Shit. Mijn zelfverzekerdheid vaagt weg als ik denk aan hoe ik hem moet benaderen. In een zucht krijg ik mijn zelfverzekerdheid weer terug en loop ik in stevige passen door. Ik zie Max bij zijn kluisje staan, waar ik ferm naartoe loop. Zodra zijn blik de bijne kruist van meerdere meters afstand, zie ik hoe zijn ogen mijn lichaam afscant, totdat ik bij hem ben. Dan kijkt hij weg en sluit hij zijn kluisje. "Hoi,' zegt hij simpel. "Sorry van gisteren,' begin ik dan. "Sorry van wat?" Zegt hij emotieloos. "Van hoe ik reageerde." "Op wat." "Op dit." Mijn vingertoppen haal ik opnieuw over zijn bedekte borst heen. Een klein stoflaagje zit tussen onze huiden in en door het contact voel ik zijn hart versnellen en ook hoor ik hoe hij zijn adem inhoudt. Dan trek ik me weer terug en doe ik nonchalant, alsof ik zojuist niks heb gedaan. "Daarop,' zeg ik dan nog voor de duidelijkheid. Hij knikt dan langzaam zijn hoofd en blijft dan exact hetzelfde staan, alsof hij bij moet komen. "H-hoe had je er-uhm-dan op willen reageren?" Ik grijns lichtjes en zet een stapje dichterbij. "Wat denk jij?" "W-weet ik niet." Ik trek dan een nadenkend gezicht. "Ik had op meerdere manieren kunnen reageren. Zoals hoe ik heb gedaan, of gewoon doen alsof er niets was gebeurd. Of..." Dan zet ik nog een stap dichterbij en druk ik hem tegen de kluisjes aan, waarna ik mijn lichaam tegen de zijne aandruk. Onze gezichten houd ik slechts enkele centimeters van elkaar vandaan. Ik voel zijn adem trillerig over mijn lip heen, terwijl zijn ogen kort afdwalen naar mijn lippen. Dan krijg ik weer zicht op zijn felblauwe ogen, die mijn bruine in staren. "Of... Ik had kunnen weglopen." Dan laat ik hem los uit mijn greep en loop ik weg naar mijn lokaal met een glimlach op mijn gezicht.

Op mijn gevoel. Lastiger dan gedacht. Ik loop licht te stressen als ik in mijn scheikunde-lokaal zit. Wat heb ik zojuist gedaan? Hij zal me gek vinden. Een debiel. Waarom zou een beste vriend dit bij je doen? Maar waarom voelde het zo goed en waarom leek het alsof het ook iets bij hem deed. Ik adem onregelmatig en laat me uiteindelijk hopeloos vallen op de tafel met mijn hoofd. Zodra de pauzebel ringt, pak ik snel mijn spullen bij elkaar en loop ik het lokaal uit. Ik ga zitten aan een tafel in de aula, waar ik elke maandag zit. Verschillende vrienden van mij komen al bij me zitten, waar ik even mee praat. Echter word ik onderbroken als ik ruig omgedraaid word. Verbaasd en geschrokken kijk ik in de ogen van een jongen die ik nog nooit eerder heb gezien. Hij pakt me bij mijn jasje vast, waar hij me bruut mee omhoog trekt. Ik word tegen de muur aangedrukt, waarna hij me in een sterke beweging vast klemt. "Wat the fuck denk je aan het doen bent?!" Roept hij woedend. Ik ben teruggenomen door zijn bewegingen en uitbarsting. "W-wat?" Hij duwt me hard tegen de muur aan, terwijl zijn ogen me boos aankijken. "Blijf weg van Max." "W-wat?" "Blijf fucking weg van Max! Blijf fucking weg van mijn vriendje!" Voor ik het weet, krijg ik een vuist in mijn gezicht. En nog een. Nog een. Ik wil wegrennen, mijn gezicht beschermen van de klappen, maar niks daarvan is mogelijk door zijn kracht over mij. Hoe ik ruig tegen de muur aangedrukt ben. Ik stribbel tegen, maar zonder succes. "Hey! Rot op!" Plotseling stoppen de klappen, waarna ik zie hoe Olivier hem van mij aftrekt. Hij mag misschien wel een jaar jonger zijn dan ik, maar hij is veel gespierder en sterker. Ook kent de hele school hem wel en is hij op zo'n manier populair, dat iedereen naar hem zal luisteren en altijd naar hem op zullen kijken. Op de goede manier. Olivier heeft de jongen stevig in zijn greep, wie ligt op de grond, terwijl ik wazig toekijk. Ik sta redelijk te trillen en adem onregelmatig, alsof ik naar lucht zoek. "Als je nog één keer aan mijn broer zit, ga je eraan." Dan geeft hij de jongen een duw, waardoor hij hard op de grond klapt. "Jongens, wat is hier aan de hand?! Meekomen. Nu!" De directeur van de school staat voor ons, met zijn handen in zijn zij, terwijl hij kijkt naar ons. "Jullie allemaal. Komen." We lopen door de groep van toekijkende mensen heen en volgen de man.