Sweet Creature (l.s.)

-H55-

P.O.V. Louis Tomlinson

Ik weet niet wat ik erger had gevonden. Om Harry nooit meer te zien, of het gevoel van hoop hebben, wat wordt afgeslagen in slechts enkele seconden. In ieder geval weet ik nu wel hoe het tweede voelt. Ik haat mezelf om het feit dat ik mezelf in deze situatie heb gewrongen. Ik begin me steeds meer af te vragen waar ik het allemaal voor doe. Harry en ik spreken elkaar al maanden niet en het eerste wat we nu doen is ruzie maken. Ruzie maken is lastig met hem. Ik haat het om hem zo te zien. Zo in de weer met zichzelf. Niet wetend wat hij eigenlijk deed. Alsof hij verward is en zelf niet weet wat hij moet doen. Daarom heb ik ook gezegd dat hij pas naar me toe moet komen als hij alles uitgezocht heeft en echt weet welke stappen hij wil zetten. Ik heb het echter ook voor mezelf gedaan. Wellicht alleen voor mezelf, maar probeer ik mezelf ervan te overtuigen dat ik het ook voor Harry heb gedaan. 

Een simpele deal met Eva. Laat Harry binnen drie dagen iets van zich horen, neem je hem terug. Op dat moment wist ik echter niet in welke situatie ik nu zou zitten. Ik zit vast tussen keuzes. Vragen spoken door mijn hoofd. Ik schud ze van me af en voel druppels op mijn neus vallen. Voor me zie ik gelukkig al het huis van mijn ouders, dus kan ik zo voorkomen dat ik natgeregend wordt.

"Louis, daar ben je eindelijk!" Zegt mijn moeder als ik net de deur door stap. Ik negeer mijn moeder en loop langs haar heen snel de trap op. Ik moet snel een beanie over mijn hoofd heen trekken, voordat mijn moeder wat doorheeft. Daarnaast moet ik ook voorkomen dat ze mijn handen ziet. Voornamelijk mijn knokkels "Louis, kom eens naar beneden. Wat is er? Je komt zo gestresst over,' hoor ik mijn moeder roepen van onder de trap. Als ik boven ben gekomen, wil ik net naar mijn kamer toe rennen, als ik met een klap tegen Lottie aan kom. Haar elleboog komt tegen mijn borstkas, wat net al zoveel pijn deed door Peter. "Fuck, Lottie! Kijk uit!" Roep ik nijdig uit. "Jij rende tegen mij op! En ik heb ook pijn hoor, niet alleen aan jezelf denken,' snauwt Lottie terug. "Ik denk niet alleen aan mezelf, dat doe ik nooit! Misschien moet ik juist wat meer aan mezelf gaan denken en moet ik niet steeds stilstaan bij wat jij wil!" Roep ik hard terug. "Waar de fuck heb jij het over?!" "Je moet duidelijker zijn! Ik zit nu vast, omdat jij geen keuzes kan maken! Ik kan zo niet verder, snap dat dan! Sta stil bij hoe ik me voel!" "Louis, what the fuck?" Op dit moment merk ik pas hoe de tranen over mijn wangen lopen. Ik blijf trillend staan en kijk om me heen, terwijl ik niks opneem van wat ik zie. Alles draait en niks zie ik scherp. Mijn ademhaling gaat snel en mijn hartslag gaat hard tekeer. "Louis, gaat het?" Ik voel een hand op mijn schouder, welke ik bruut van me af sla. "Blijf van me af!" Roep ik met stem overslag. "Mam! Kom, er is iets met Louis!" Wordt geroepen. Ik voel me klam en voel me slap worden. Ik zak door mijn knieën op de grond, waarvan ik de klap nauwelijks voel. Er klinkt een angstige gil voor me. Ik grijp met mijn armen mijn benen vast en druk deze tegen mijn lichaam aan. Nog steeds is alles wazig en draait de wereld om mij heen. Mijn ademhaling wordt steeds zwaarder, wat me laat zoeken naar zuurstof. "Louis, hoor je me?" "Lou?" "Mam, komt het goed met Louis?" "Louis?" "Mam, ik ben bang." "Ga maar even naar je kamer, het komt goed." "Nee, ik blijf hier!" "Wil je dan een glas water halen?" Voetstappen verdwijnen van mij, terwijl mijn hart bonst in mijn keel. "Louis. Je bent thuis, het is okay,' klinkt een rustige stem. Ik zoek steun met mijn handen op de grond en probeer me af te zetten om overeind te komen, maar val weer terug, naar adem snakkend. "Louis, neem rustig adem. In. Uit." "In. Uit." Mijn borstkas gaat omhoog en weer omlaag, terwijl ik alle zuurstof uit de lucht vis en naar binnen laat glijden. Op een zo rustig mogelijk tempo adem ik weer uit en laat de lucht om me heen vullen met koolstofdioxide. "Goed zo, blijf herhalen." Ik blijf dit patroon herhalen en langzaam voel ik me weer terugkomen. Lottie komt aanrennen met een glas water, welke maar half gevuld is door alles wat ze heeft laten vallen over de grond in de haast. Ik pak het glas aan en drink twee slokken. Ze kijken me beiden bezorgd aan, alsof ze iets van uitleg verwachten. "Heb je vaker paniekaanvallen?" Vraagt mijn moeder. "Nee."  "Je kan alles tegen mij zeggen hè?" "En ook tegen mij,' zegt Lottie snel. Ik knik en veeg de tranen van mijn wangen met mijn mouw. Mijn moeder glimlacht en pakt mijn hand vast. Voordat ik de tijd heb om terug te trekken, is het al te laat. "Louis, what the fuck?" Zegt mijn zus, kijkend naar mijn hand. "Lottie, let op je woorden,' zegt mijn moeder, maar volgt vervolgens de blik van mijn zus en kijkt naar mijn hand. "Louis? Alsjeblieft niet." Mijn moeder schudt haar hoofd, alsof ze de waarheid wil onderdrukken. Mijn woorden zijn weggenomen en ik trek mijn hand terug. "Hoe vaak?" Vraagt mijn moeder. "Net zo vaak als vroeger?" Ik schud mijn hoofd snel, terwijl er weer een traan een route over mijn wang aflegt. Ik haat het om mijn moeder teleur te stellen. "Vaker?" Weer schud ik mijn hoofd. "Hoe vaak dan, Louis. Zeg het me, alsjeblieft,' zegt mijn moeder smekend. "Het was eenmalig, mam. Ik meen het!" Zeg ik, wensend dat ze de waarheid geloven zal. "Je zei dat je gestopt was." "Ik ben gestopt!" "Waarom dan?" "Omdat hij het verdiende en ik had al een klein verleden met hem,' zeg ik zacht, binnensmonds, echter hoort mijn moeder het. "Niemand verdiend het." "Hij was gemeen." "Dus ging je met hem vechten?" "Hij noemde me... Hij zei..." Ik kom niet verder uit mijn woorden. "Was het Peter?" Vraagt Lottie plotseling. Ik knik licht. "Peter? Wie is Peter?" Vraagt mijn moeder. Lottie kijkt me aan en ik weet dat ik het hele verhaal moet vertellen. De waarheid. "Kom, laten we je eerst van de vloer halen. Ik ga wat thee zetten en Lottie, ik wil hem graag zelf spreken, onder vier ogen,' zegt mijn moeder, waarop Lottie knikt. Ik krabbel overeind en sla mijn armen over elkaar heen, voordat we van de trap af lopen om naar de woonkamer te gaan.

"Okay ik snap het denk ik,' zegt mijn moeder 'dus Peter heeft een hekel aan homo's en daarom viel hij jou lastig. Hoe wist hij dan dat jij homo was?" "Uhm...Ik was toen met Harry." "En wat gebeurde er toen?" "Toen niks, maar toen ik later alleen was, heeft hij me geslagen." "Geslagen?" "Bewusteloos." Mijn moeders ogen worden groot en ik ga wat ongemakkelijk met mijn handen over mijn nek. "En dit zeg je me nu pas?" "Het was niet zo'n groot ding ofzo." "Dat je bewusteloos bent geslagen?" Zegt mijn moeder op een harde toon. "Het is vaker gebeurd in het verleden,' zeg ik zacht. "Daarom juist, je zei dat je gestopt was! En blijkt mijn zoon bewusteloos ergens in een steegje van Utrecht te hebben gelegen!" "Ik ben gestopt, mam! Ik had geen eens gevochten! Ik had helemaal niks gedaan, ik had hem geen eens aangeraakt!" Verdedig ik mezelf. "Terwijl hij je in elkaar sloeg?" Vraagt mijn moeder ongeloofwaardig. "Ik had het afgesproken met Harry, dat ik niet zou vechten,' zeg ik zacht. "Hoe lang heb je daar gelegen?" "Niet lang, Harry had me daar weg gehaald nadat hij Peter bevol weg te gaan." "Godzijdank." Mijn moeder ontspant zich nog niet en kijkt me aan met een blik om door te praten. "En vandaag?" Vraagt ze dan. "Dat wil ik liever niet zeggen, ik los het zelf op." "Louis, kijk hoe je met jezelf omgaat, bewusteloos geslagen en je hebt een paniek aanval gehad,' zegt mijn moeder bedroefd. Ik wend mijn blik af en kijk naar beneden. "Dit is niet de manier, Louis. Let op jezelf." Het is even stil. "Wil je me alsjeblieft vertellen wat er is gebeurd?" Ik zucht even diep uit voordat ik begin uit te leggen wat er vandaag is gebeurd. Allemaal. Het hele verhaal.

"O my god, heb je Harry weer gezien vandaag?" Klinkt Lotties stem. Verbaasd kijk ik op naar de deur van de woonkamer, die op een kier staat. Door de spleet van de deur zie ik Lottie staan. "Lot,' zeg ik. Ze duwt de deur open, waardoor niet alleen zij onthuld wordt, maar ook de rest van mijn zusjes. Phoebe en Daisy rennen snel de trap op. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang. Ik wilde gewoon een privégesprek met mijn moeder. Mijn moeder geeft goed advies en leeft zich erg in, zonder vooroordelen. Het is niet dat ik niet wil dat mijn zusjes weten dat ik weer met Harry heb gepraat en alles wat gebeurd is, maar ik wil eerst praten met mijn moeder. Al vind ik het al lastig om dit tegen haar te vertellen. "Please, laat me gewoon even alleen met mama,' zeg ik smekend tegen Felicite en Lottie. "Sorry, we wilden echt niet afluisteren ofzo, maar-" "Ga please,' zeg ik voor de tweede keer. Ze knikken en lopen ook naar boven. Ik draai me weer om naar mijn moeder. "Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik heb echt het gevoel alsof ik vast zit, snap je?" Mijn moeder glimlacht zwak. "Dus wat vindt Harry?" Vraagt mijn moeder. "De ruzie is nog niet voorbij. Toen we hier naartoe gingen lopen, werd ik boos, omdat hij gewoon niets zei en onduidelijk was. Na maanden niets van zich gehoord te laten hebben, komt hij plots weer in mijn leven stappen en ik weet helemaal niet wat hij wil. Of hij me nog wel, uhm, ziet zitten. En ik ken hem, vertrouwen is voor hem belangrijk. Zonder vertrouwen ben je nergens. Dus ik vroeg of hij me nog vertrouwde en toen antwoordde hij niet. Dus vroeg ik of hij me nog wel ziet zitten of iets in die richting en toen zei hij ook niks. Vervolgens heb ik tegen hem gezegd dat hij pas naar me toe moet komen als hij weet wat hij wil,' zeg ik snel achter elkaar. "Was ik te overdreven?" Vraag ik als ik dan van mezelf hoor hoe ik de situatie heb aangepakt. "Louis, ik ga je eens wat vertellen. In een relatie gaat alles voor 90% met het hart. Zo doe je de dingen die je voelt die goed zijn en daarbij denk je niet na over het vervolg. Harry heeft ervoor gekozen om jou weer op te zoeken. Hierbij heeft hij waarschijnlijk zijn hart gevolgd. Nu hij hier is, weet hij misschien ook niet wat hij moet doen. Hij heeft alleen zijn verlangen gevolgd. Bij jou zijn namelijk. Misschien kunnen jullie het wel samen verder uitzoeken. Mijn advies zou zijn om hem morgen op te zoeken en samen te gaan praten over alles." "Mam?" "Ja?" "Dankje." Mijn moeder glimlacht en trekt me in een knuffel. Ik nestel me in tegen mijn moeders nek en glimlach tegen haar huid aan. "Ik houd van je." "Ik ook van jou, Louis."

_____________________________
Nialls album is echt geweldig !!!!! En carpool karaoke oh my oh my LOVE IT