Sweet Creature (l.s.)

-H14-

P.O.V. Louis Tomlinson

Ik slaak een zucht. Over een kwartier moeten Zayn en ik weg richting Brandon. Dan gaan we vanuit daar door naar het feest. Ik kijk ernaar uit, want het is het eindfeest—het eerste eindfeest op deze universiteit. Maar tegelijk heb ik er ook geen zin in, want ik wil dit feest beleven met Harry, maar dat kan niet. De hele dag heeft hij sowieso al niets van zichzelf laten horen, wat me ongerust maakt. Echter herinner ik me er dan aan dat hij een bekende artiest is, wie natuurlijk betere dingen te doen heeft en sowieso meestal druk zal zijn. "Gaat het Louis?" Vraagt Zayn, wie naast me komt zitten. Ik knik. "Ik vind het leuk om met zijn allen te gaan', glimlach ik oprecht, waarop Zayn instemmend knikt. "Zullen we anders gewoon vast gaan? Brandon zou het echt niet erg vinden als we wat eerder zijn', stelt hij voor. Ik knik en loop nog even naar de badkamer om een luchtje op te doen. Vervolgens loop ik weer terug en roep enthousiast: "Let's go!" Wat Zayn laat lachen en we stappen vervolgens de deur uit.

We komen aan bij Brandon en hij opent vrolijk de deur. Hij heeft een grijs pak aan en zijn bruine haar zit vast in de gel naar achteren. Zijn lichtbruine huid matcht goed bij zijn ogen en roze lippen, welke opkrullen tot een glimlach. "Wat zijn jullie vroeg', zegt hij lachend, omdat we meestal aan de late kant zijn. "Beter te vroeg dan te laat', stelt Zayn. We lopen zijn huis binnen en zien al de rest van de groep zitten. Ik kijk ze vragend aan. "En wij zijn vroeg?" Zeg ik lachend. Brandon lacht wat ongemakkelijk. "Hadden jullie al eerder afgesproken?" Vraagt Zayn. Brandon knikt langzaam zijn hoofd. "We moesten nog wat-uhm-regelen', zegt hij. Net voordat ik wil vragen wat ze moesten regelen, haalt Zayn zijn schouders op. "Alright', zegt hij. Ik kijk de groep rond. Elke jongen zit netjes in pak en de meiden hebben een mooie jurk aan. "Wauw, mooi pak, Tom', zeg ik, doelend op zijn bijzondere pak met een printje. "Hey, ga me nu niet leuk vinden he', zegt Tom lachend. Ik rol mijn ogen door zijn domme opmerking. "Gadver, nee dankje', zeg ik plagend. "Jullie moeten me nu echt niet behandelen als iemand die gay is', zeg ik er nog achteraan, om complicaties te voorkomen. Eva haalt haar schouders op. "We moeten je nog koppelen met Harry, dan zien we wel." Ze geeft een knipoog. Ik rol opnieuw mijn ogen weer en ga zitten aan een vrije stoel. "Weet je niet hoe leuk het is om iemand in de groep te hebben wie gay is?" Zegt Sara. Emma knikt. "Ja! We zijn maar met 3 meiden, dus we kunnen maar met zijn drieën jongens spotten, we hebben nog iemand nodig." "Nou, zoek maar iemand, succes', zeg ik met een glimlach. "Jij ziet er ook goed uit Lou', zegt Sara. Ik glimlach. "Dankje, Saar." Ik heb een donkergroen pak aan, wat bijna niet is te onderscheiden van zwart. Wel heb ik er witte sportschoenen onder.

We lopen met zijn allen de school binnen en horen het muziek al vanaf hier. We lopen richting de aula, waar het feest gaande is. Het feest begon al om 20:00 uur en het is nu 20.15, waardoor de zaal al aardig vol stroomt. Er zijn wel al veel mensen, waarvan ik zeker ¾ niet ken. Het is niet dat ik niet sociaal ben, maar ik blijf gewoon liever met de personen met wie ik al een goede band heb. "Willen jullie wat drinken?" Vraagt Tobias, het vriendje van Sara. Ik knik "Cola graag." de anderen reageren ook. Tobias loopt richting het restaurantje, wat omgetoverd is tot een bar. We gaan met zijn allen staan aan de zijkant van de zaal om eerst een beetje in te komen in de sfeer. De muziek is aardig hard, maar we kunnen elkaar nog goed verstaan. Tobias komt terug met de drankjes en geeft ons ieder een drankje. We praten over het jaar en wat er allemaal is gebeurd. Als we alles zo bespreken, merk ik pas echt hoeveel we meegemaakt hebben in een jaar. De zaal wordt steeds voller en de klok slaat al 21:00 uur. "Zullen we dansen?" Vraagt Tobias aan Sara. Ze knikt en samen lopen ze weg richting de dansvloer. Strak daarop komen twee meisjes aangelopen, wie ik nog nooit eerder heb gezien. "Dansen pretty?" Vraagt de een aan Zayn. Hij lacht, maar kijkt me vervolgens aan voor goedkeuring. Ik knik met een glimlach. Ik weet dat hij mij een beetje in de gaten wil houden, omdat ik natuurlijk hier niemand heb om mee te dansen, maar Zayn mag ook van zijn tijd hier genieten. Hij glimlacht dan en verdwijnt naar de dansvloer. "Wie wil er met mij dansen?" Vraagt het andere meisje onschuldig, terwijl ze haar handen bij elkaar vouwt achter haar rug. Tom stapt naar voren en schraapt zijn keel. "Deze kans grijp ik', zegt hij. Hij pakt haar arm vast en begeleidt haar naar de dansvloer. "Goedenavond Lady', hoor ik hem nog zeggen. Ik rol mijn ogen, wat kan hij ook slijmen zeg. Ik lach even. Stefan, het vriendje van Eva, en Eva zelf verdwijnen kort daarna ook naar de dansvloer. Het duurt niet lang of Brandon en ik zijn met zijn tweeën over. Ik kijk naar de stelletjes op de dansvloer en kan het niet laten om eraan te denken hoe het zou zijn als ik daar zou staan met Harry. Hoe onze lichamen met elkaar zouden dansen. Maar tegelijk zou ik dan ook willen dat niemand op ons let. Dat het niemand uit zou maken dat ik daar met Harry sta, dat niemand hem kent. Niemand hem ziet als een bekende artiest met vooroordelen. Ik kijk rond en zie een meisje alleen staan. Zij kijkt wat naar de dansvloer en haar handen heeft ze bij elkaar gevouwen. "Brandon, waarom ga je niet met haar dansen?" Vraag ik als ik met mijn hoofd de richting aangeef van het meisje. Brandon kijkt naar het meisje en dan naar mij. "Dan sta jij hier zo alleen', zegt hij. Ik haal mijn schouders op. "Ik vermaak me wel', zeg ik met een glimlach. Brandon geeft me een glimlach en loopt richting het meisje. Ik voel me tevreden als ik weet dat mijn vrienden het naar hun zin hebben. Popmuziek dreunt in mijn oren. Ik richt mijn blik af naar beneden en hoor veel mensen praten. Het is erg druk, maar plotseling valt het stil, alleen de muziek is nog te horen. Verbaasd kijk ik op door de plotselinge verandering. Ik kijk naar de mensen op de dansvloer wie slechts één richting op kijken; de grote ingang. Er klinkt gefluister, maar op dat en de muziek na is het stil. Er komt een lange jongen binnen rennen met groene ogen en bruin krullend haar. Hij blijft abrupt staan in de opening, waarna de groene ogen de zaal door scannen, alsof hij zoekt naar iemand. Dan blijven de ogen staan, kijkend naar mijn blauwe. Een brede lach verschijnt op zijn gezicht, wat de kuiltjes in zijn wangen zichtbaar laat worden, terwijl twinkelingen door zijn ogen razen. Hij staat aan de andere kant van de zaal, maar komt snel mijn richting toe gerend. De mensen in de zaal kijken allemaal naar de jongen en volgen elke stap die hij maakt. Allemaal kijken ze met grote ogen naar de jongen die op mij af komt gerend. De glimlach op mijn gezicht is niet te onderdrukken. Ik hoor geen gefluister meer om me heen, ik let niet op de starende ogen naar de jongen toe, ik let op niks, op niks behalve op de jongen wie nu voor me staat. Dichtbij. De pepermunt in zijn adem laat mijn reukvermogen huiveren naar de smaak. De witte puntjes in zijn ogen lijken als sterren in een donkere nacht, welke flikkeren aan de hemel. Zijn rode wangen laten me denken aan kleine bolletjes suikerspin, welke ik als kind altijd zo graag wilde op de Kermis. Onze lichamen staan zo dicht tegen elkaar op, dat de millimeters ertussen niet te meten vallen. Wat me laat twijfelen of er lucht doorheen zou stromen. Ik druk mijn lichaam tegen de zijne aan en voel direct hoe twee grote armen over mijn lichaam worden gesperd. Mijn hand spreidt zich wijd open over zijn rug en trekt zich vervolgens tot vuist, wat de stof van zijn T-shirt laat samentrekken binnen mijn handpalmen. Ik adem de bekende geur in, wat me doet denken aan vanille en honing. Thuis. Ik nestel mijn hoofd in in de holte van zijn nek en voel hoe mijn wimpers zijn tere huid strelen. Ik voel hoe zijn vingertoppen patronen maken over mijn rug en glimlach bij de sensatie wat het opwekt. De tijd is vergeten en de wereld om ons heen valt weg. Alsof wij de enigen zijn in een soort bubbel. Een bubbel welke niet lek te prikken valt. Hoe mager en teer de rand dan ook zal wezen. Hoe schaars dan ook de afsluiting zou zijn van de realiteit. Het is toch een afsluiting. Net als mijn moeder altijd zei. 'Hoe weinig je er ook aan hebt, het is iets.' Iets om de realiteit mee weg te sluiten. De realiteit. Ik val terug uit mijn gehoopte realiteit en trek me terug uit de omhelzing. Ik kijk naar alle ogen die ons aankijken. Ik luister naar het gefluister, wat nauwelijks te horen valt door het luide muziek. Echter weet ik dat het er is—door de lippen die bewegen in woorden. Er zijn flitsen richting ons toe door foto's die gemaakt worden. "Het is okay Lou', spreekt Harry me moed in met een rustige stem. Het is okay. Ik ontdooi mijn beangstigde blik en weet een glimlach uit te brengen. Een oprechte. Want de lange jongen voor me heb ik gemist.