Sweet Creature (l.s.)

-H52-

P.O.V. Louis Tomlinson

Ik draai me langzaam om. Hopend dat het niet waar kan zijn en ik het me het alleen maar ingebeeld heb. Als ik ook zijn gezicht zie, spannen al mijn spieren aan en een zenuwpuls trekt mijn knokkels door over mijn handen heen. Ik knipper een paar keer met mijn ogen, wend mijn blik af en sla mijn armen beschermend om mijn lichaam heen. 'Hey homo,' galmt zijn stem nog door. Ik wil wegrennen, maar mijn benen blijven staan. Ik wil schreeuwen, maar mijn keel is droog. Ik heb niemand meer die me kan beschermen. Nadat ik in elkaar geslagen was, was Harry degene wie me heeft gered. Toen hij me weer kwam lastigvallen, was Harry degene wie hem wegjoeg. Toen hij bijna mijn zus wilde slaan, was Harry degene wie dat heeft kunnen voorkomen. Nu is hij er niet meer. Niemand meer om me te beschermen. In mijn tijd van nadenken, is Peter al voor me komen staan. "Lewis was het toch?" Ik slik. "Ik praat tegen je hoor!" Roept hij harder. Ik zet mijn kaken strak op elkaar. "Louis,' sis ik, terwijl ik de moed heb gevonden om hem strak aan te kijken. "Ik herinner je nog goed, Lewis-" "Het is fucking Louis." "Whatever. Jij was die jongen die daar'- hij wijst naar het steegje 'in de steeg lag,' zegt hij met een trotse glimlach. "En jij was die persoon wie plotseling niet meer zo stoer was toen je geïntimideerd werd door Harry,' zeg ik standvastig. Peters lach verdwijnt van zijn gezicht en ik zie zijn kaken aanspannen, maar ontspant zich weer snel. Hij geeft een neppe glimlach en zet een stap naar voren, waardoor ik naar boven moet kijken om hem aan te kunnen blijven kijken, een poging tot intimidatie. Wat zou kunnen lukken. Echter, als ik boos wordt, ben ik echt boos en valt er niet meer te intimideren. Ik kan goed voor mezelf opkomen en dat gaat hij merken ook. "Ik dacht dat je me niet meer lastig zou vallen,' zeg ik, terwijl ik hem een duw geef naar achteren, zodat hij niet meer boven mij staat en zijn poging tot intimidatie is mislukt. Peter lacht. "Ik zie hier anders nergens je protective boyfriend lopen." Ik slik en wend mijn blik af. Met alle kracht die ik in me heb, probeer ik mijn tranen binnen te houden. Ik wil geen zwakte tonen aan Peter. Ik weet dat ik gefaald heb, wanneer ik vocht over mijn wang voel glijden. "Heb ik een gevoelige snaar geraakt bij kleine Louis?" Vraagt Peter met een gemene grijns. Kwaad veeg ik mijn traan van mijn wang af. Precies hoe ik het vroeger deed. Geen emoties tonen. Zwakte bestaat niet. Verdriet wordt omgezet in woede. Woede is de beste manier om dingen te uiten. Ik bal mijn handen tot vuisten. "Oh, heeft het misschien iets te maken met je vriendje die niet meer aan je zij staat?" Vraagt Peter, voordat hij zich bedenkt en vermakelijk zijn vinger in de lucht steekt. "Ik wist het altijd al. Harry is te goed voor je. Niemand verdient je. Denk je nou echt dat die beroemde zanger, wie iedereen kan krijgen, voor jou gaat? Ik heb je gewaarschuwd. Vieze homo dat je bent." Voordat hij door kan praten, vlieg in naar voren en ontmoet mijn vuist zijn gezicht. Hij valt achterover op de grond en ongecontroleerd raken mijn handen zijn gezicht. Mijn gezicht staat kil, zonder enige emotie, terwijl van binnen alle emoties door mijn lichaam trekken: angst, verdriet, pijn; maar dit allemaal wordt omgezet tot woede die ik nu uit op Peter. Alle woede die ik in mij heb, gooi ik eruit. Tintelingen door mijn handen en de klappen die mijn vuisten opvangen is het enige wat ik voel. Plots worden de rollen omgedraaid. Peter duwt me van hem af en ik val achterover met mijn achterhoofd tegen de harde tegels. Ik zie sterretjes voor mijn ogen en een stekelijke pijn gaat door mijn hoofd heen. Ik voel me duizelig en misselijk. Een warme gloed vloeit over mijn achterhoofd heen. Veel tijd heb ik niet om bij te komen, want voor ik enige weerstand kan bieden, voel ik klappen tegen mijn hoofd aan en heeft Peter me weer compleet in zijn grip. Ik krijg een harde klap tegen de rechterkant van mijn gezicht. Mijn gezicht kantelt naar links op de tegels en ik zie een groep met mensen wat zich om ons heen heeft gevormd. Nadat ik nog een klap heb opgevangen geef ik Peter een knietje in zijn buik, waarna hij terugvalt en ik hem weer in de greep kan nemen. Ik geef hem een paar rake klappen, voordat ik ook een knietje krijg op mijn bovenbeen en vervolgens een paar klappen op mijn gezicht. Opnieuw heeft hij me compleet in zijn greep en heb ik dit keer geen kans tot ontsnapping. Ik voel dat ik het niet langer meer trek door mijn achterhoofd die nog steeds hard bonkt. Mijn weerstand is op en ik zie hoe hij zijn hand baalt tot een grote vuist en een lange slinger naar achteren maakt. Net voordat ik verwacht dat zijn vuist mijn gezicht zal raken, ontspant hij zijn vuist en krijgt een bange blik in zijn ogen. "S-sorry,' stottert hij. Niet tegen mij. Zijn blik was niet op mij gericht. Voordat ik het weet is hij weggerend en uit het zicht. "L-louis?" Hoor ik een verdrietige stem. De stem die ik al te goed herken. De stem die ik al twee maanden hoopte te horen. Met mijn misselijk-en duizeligheid krijg ik het nog net voor elkaar om mijn hoofd te draaien naar de jongen met groene ogen. De krullerige jongen wie net zijn weg heeft gemaakt door de kring van mensen en me nu op meters afstand aankijkt met een droevige blik in zijn ogen. Spoedig komt hij naar me toegerend en knielt zich bij me neer. Zijn hand pakt mijn hand voorzichtig vast, die levenloos op de tegels naast me ligt, al voel ik het nauwelijks. Een vochtige substantie glijdt mijn wang over. Hier lig ik dan. In Utrecht op de koude vochtige tegels. Met duizeligheid, misselijkheid en een bonkend hoofd. Echter voel ik me levendig. Zo ongelofelijk levendig en goed. Mijn ogen zijn gericht op de jongen met groene ogen wie voor mij geknield zit en dingen tegen me zegt. Misschien wel roept. Misschien zelfs fluistert. Zijn lippen bewegen in woorden, echter komen deze woorden niet bij me binnen en ik heb het gevoel dat ik langzaam afdwaal. Het gebonk in mijn hoofd wordt harder en ik voel me zwevendig. Ik kan geen onderscheid maken tussen realiteit en verbeelding. Is dit echt gebeurd? Of is de jongen er nooit geweest, en was het allemaal verbeelding? Plots voel ik me koud van binnen. Ontzettend koud en kil. Woorden die mijn hoofd doorspoken. Opnieuw, opnieuw en opnieuw

'Niemand verdient je. Denk je nou echt dat die beroemde zanger, wie iedereen kan krijgen, voor jou gaat? Vieze homo dat je bent.'

_____________________________
NIALLER CONCERT 17 OCTOBER!
Edit: 🤡🤡