Sweet Creature (l.s.)

-H62-

P.O.V. Louis Tomlinson

Ik heb een koksmuts gekregen met de naam: 'Yummy mommy's fitter than a snicker' erop, hij is een beetje te groot, waardoor ik hem steeds iets omhoog moet zetten, zodat het niet in mijn zicht zit. Harry komt aangelopen en zet ook de koksmuts op, welke bij hem perfect past. Hij geeft me een knipoog en steekt zijn duimen op, terwijl hij bijna gearriveerd is bij het keukentje van ons. Ik schraap mijn keel. "Pak, zes kipfilets 3 mozzerella's, verse basilicum, drie pakjes parmaham, zwarte olijven zonder pitten, cherrytomaten, 3 sjalotjes, 4 tenen knoflook." "Wacht wat?" "Sneller! Nu!" Harry loopt snel weg en ik vind het komisch dat als ik hem bevelen geef dat hij het ook echt opvolgt. Hoe dan ook, moest Harry het toch sowieso doen, want ik ga laten zien dat ik best kan koken. Hij kan niet schaatsen en deed het gisteren uiteindelijk ook goed. Nu wil ik ook laten zien dat ik kan koken, ook al kan ik het eigenlijk niet.

Harry komt terug met alle spullen, welke hij nauwelijks allemaal in zijn handen kan houden. Het wankelt allemaal en het staat op het punt om te vallen wanneer: "Shit, Louis he-" Maar het is al te laat. Alle spullen vallen uit zijn handen, waardoor alle ogen op hem gericht zijn en hij me bang aankijkt. Ik houd mijn lach niet meer binnen en barst in lachen uit. Ik loop naar hem toe om eventueel te komen helpen, maar dat gaat redelijk slecht, aangezien ik wazig zie door mijn ogen die beginnen te tranen door het lachen. Zodra ik bij Harry aankom, kniel ik neer om hem te helpen om de spullen op te pakken. De cherrytomaten zijn uit het plastic bakje gevallen en zijn verspreid over de grond. Ik pak er een op en stop hem in mijn mond. "Lekker,' zeg ik als ik hem op heb. "Louis, gadver die hebben op de grond gelegen!" Zegt Harry geschrokken. Ik lach en pak er nog een op. "Dus als ik dit zou eten, zou dat héél erg zijn?" Zeg ik, terwijl ik dreig de tomaat in mijn mond te stoppen. "Waag het nie-" Ik stop de tomaat in mijn mond en haal mijn schouders speels op. "Oops!" "Louis Tomlinson." "Nu, wat?" "Nu...,' begint hij en vervolgens pakt hij een tomaatje op en gooit hem mijn richting op. "Harry, you.." Ik maak mijn zin niet af en gooi een tomaat terug. Voordat Harry er nog een terug kan gooien, staat er een man boven ons. Harry en ik kijken beiden omhoog om hem aan te kijken. "Misschien moeten jullie verder gaan met jullie gerecht,' zegt hij op een serieuze toon, voordat hij weer wegloopt. Harry en ik delen een blik, voordat we weer beiden in de lach schieten.

"Snel! De kip met er in! Harryy!!!! Snel! Aaagghh, Het spettert! Harry!! help!!!!" Ik schiet in de stress en zet een paar stappen naar achteren. De vlammen gaan langs te koekenpan en het olie wat er in zit knettert hard en spettert alle kanten op. Harry komt snel aanrennen en zet het vuur zachter. Direct stopt het geknetter en gespetter. Ik ben nog helemaal geshockeerd en mijn borstkas gaat snel op en neer, terwijl ik met grote ogen naar het vuur kijk. Ik heb mijn handen stevig vastgeklemd aan het keukenblad voor houvast en mijn koksmuts is naar beneden gezakt. "Ik. Ga. Nooit. Meer. Koken." Harry lacht, loopt naar me toe en zet mijn koksmuts weer goed. Vervolgens rust hij zijn handen op mijn schouders en knijpt hij zacht voor support. "Kom op, Louis. Het komt goed. Het was een klein foutje. Gewoon volgende keer het vuur niet meer op maximaal zetten." Ik knik en slik. "Niet zo angstig kijken, het gaat goed komen!" Ik knik en sluit mijn ogen even. "Kom, ik ga je helpen,' zegt Harry en samen gaan we voor het fornuis staan. Stap voor stap legt hij uit wat ik moet doen en als ik eerlijk mag zijn, gaat het nog goed ook.

Licht stress ik. Het is niet dat ik niet weet wat ik moet doen, of dat het mis kan gaan, maar Harry is naar de wc gegaan, wat betekent dat ik alleen sta ik de keuken. Ik alleen in de keuken is nooit een goed iets. Nadenkend ga ik alle stappen langs wat ik moet doen. Stap één is de oven aan. Check. Nu moet ik wachten totdat het voorverwarmd is. Ik controleer nog eerst even of de oven wel goed op 200 graden staat en als dat inderdaad het geval blijkt te zijn, laat ik me tevreden leunen tegen het keukenblad. Zie je, ik kan wel wat. Ik ga zometeen trots vertellen tegen Harry dat ik een oven aan kan zetten. Terwijl ik diep in mijn gedachten bezig ben om te denken hoe ik het hem kan laten inwrijven dat ik toch wel kan koken-een oven aanzetten, maar toch- ruik ik ondertussen iets verbrands. Ik probeer niet te lachen, maar van binnen vind ik het leuk hoe bij een van de andere groepjes nu iets mis gaat met het gerecht, terwijl bij ons alles goed gaat. Misschien hebben we dan toch wel kans om te winnen als een ander groepje uitgespeeld is, omdat hun gerecht is verbrand. Ik speel wat met de mouwtjes van mijn shirt, wanneer: "Louis! De oven!" Roept Harry, wie snel aan komt rennen. "De oven?" Ik kijk naar onze oven en zie er wit rook vanaf komen. Daar kwam de geur dus vandaan. Niet van een ander groepje, maar van ons. Shit. Snel opent Harry de oven en golven van rook komen eruit gewaaid. "Maar alles was helemaal goe-" Wil ik net zeggen, voordat er een hard brandalarm afgaat. Ik bedek spoedig mijn oren, net als Harry voor het krijsende geluid. Naast het oorverdovende geluid hoor ik gegil door de zaal heen. Vervolgens gaat alles snel. De man komt aangerend met een grote brandblusser en blust onze oven af. Het krijsende alarm stopt en ik sta te trillen en kijk wild om me heen, echter neem hier niets van op. Slechts wazig en vaag zicht vult mijn beeld voor me. Mijn ademhaling gaat snel en mijn hartslag gaat hard tekeer. Dit is precies het gevoel wat ik eerder voelde een paar dagen geleden, bij mijn moeder en zusje. "Louis, het is okay." "Louis?" Twee stevige handen pakken me bij mijn schouders vast en vervolgens word ik tegen een warm lichaam aangedrukt.
Bonk. Bonk.
Ik hoor de hartslag in mijn rechteroor, die tegen een warm figuur aanstaat. De borstkas gaat op en neer.
Op. Neer. Op. Neer. In. Uit. In. Uit.
"Goed zo. Rustig, Lou." Ik kom langzaam bij en word omringt door warmte. Warmte die ik goed kan onderscheiden van andere bestaanden. "Sorry,' zeg ik. "Het is oka-" "Nee, het is niet okay!" Ik schrik op van de plotselinge stem van een man en frummel me snel uit Harry's armen. De man van de instructies staat voor ons en kijkt mij boos aan. "Je moet geen oven op 200 graden zetten met papier erin!" Zegt hij boos. "E-er moest toch bakpapier in?" Vraag ik. "Bakpapier inderdaad, geen keukenpapier!" "Oh." "Heb je nog nooit gekookt ofzo?!" "Uhmm, nee niet echt eigenlijk. Sorry." "Allebei eruit! Laat de schorten maar hier!"

"Die was niet zo blij,' lacht Harry als we het pand uitlopen. Ik staar voor mij uit met mijn handen geboord in mijn zakken. "Hé, Louis. Je weet dat je er echt niks aan kon doen hè." "Ik snap het gewoon niet, iedereen kan koken, behalve ik." "Dat is niet waar." "Harry, ik heb een oven in de fik gezet, omdat ik er keukenkpapier in heb gedaan. Ik kan echt gewoon niks. Toen we gisteren gingen schaatsen-iets wat jij niet kon-deed je het alsnog super goed. Dan moet ik een simpel gerecht maken en doe ik dit. Ik verpest het gewoon constant. Gewoon simpel mislukt." Harry blijft staan, waarop ik ook blijf staan. Ik houd mijn blik gericht op de tegels voor me. "Lou, als er iemand niet mislukt is dan ben jij het wel. Je hebt me gisteren nog verteld hoe gelukkig je was in het leven! Je bent de meest intelligente persoon die ik ken. Wees blij met jezelf, want iedereen zou blij zijn als die jou was." Het blijft even stil. "Ik kan nog steeds niet koken." Harry lacht en schudt zijn hoofd. "We gaan het nog een keer doen. Alleen jij en ik en we doen alles stap voor stap samen. Goed?" Ik knik licht mijn hoofd, voordat Harry me een knuffel geeft. "Sorry, dat ik ervoor heb gezorgd dat we eruit werden gezet. Ik weet hoe leuk je koken vindt." "Het is okay, Louis. Echt. En daarnaast, je had al sorry gezegd." Ik druk mijn lippen op elkaar. "Toen zei ik sorry voor, uhmm, wat er gebeurde... met mij." Harry wrijft gerusttellend over mijn rug heen. "Het kan gebeuren, Lou." "Dat is het dus, ik heb het pas geleden ook al gehad,' geef ik zacht toe. "Wat? Wanneer? Waarom? Waar?" Harry laat me los om me aan te kunnen kijken. Ik haal mijn schouders op. "Een paar dagen geleden, na Peter. Ik was toen bij mijn moeder." "Waarom zeg je dit nu pas?" "Ik vond het niet zo belangrijk. Sorry." "Ik zal mijn best doen om je te kunnen helpen. Laat me alsjeblieft direct weten als het nog een keer gebeurd." Ik knik en glimlach uit een gelukkig gevoel en voel hoe langzaam mijn wangen rood kleuren. Iets wat Harry vaak laat gebeuren. Vaker dan Zayn of Tom doet. Vaker dan dat vrienden dat normaal doen.

__________________________________
Happy easter!!

:)