HAYATA DÖNDÜREN AŞK (Tamamlandı) #Wattys2015

3. BÖLÜM

ADELİNA'DAN

Holdingten çıkıp sahile attım kendimi. İyi iş başarmıştım. Türkiye'nin ekonomi devlerinden olan bir holdingte başlayacaktım iş hayatıma. Bu benim için mükemmel bir fırsattı. Adımı duyuracak annemlere anlatacaktım. Aah tabi mezar taşlarına. Şimdi de onunla dertleşmeye ihtiyacım vardı aslında. Ege'nin ihanetini, yeni işimi, ne yapmam gerektiğini konuşmalıydım onunla. Omzunda ağlamalı, dizlerinde uyumalıydım. Ama hayat her zamanki gibi bana acımamış daha 18 yaşımdayken onları almıştı benden. Tek çocuktum ben, akrabam da yoktu. Bir Ege vardı işte o da sırtımdan vurmuştu beni. Canım çok yanıyordu daha çok yanacaktı biliyordum ama onu affetmeyeceğimi de biliyordum. Uzaklara diktim gözlerimi. Deniz her zaman rahatlatırdı beni. Yine rahatlatıyordu. Ağlama isteğiyle doldu içim ve bu sefer bastırmadım serbest bıraktım gözyaşlarımı. Bu Ege için son ağlayaşım olacaktı. İçimdeki kırgınlığı, öfkeyi akıtacak bu banktan hiçbir şey olmamış gibi kalkacaktım. Annemler öldüğünde de öyle yapmıştım. O lanet araba gözlerimin önünde paramparça olmuştu ve ben hiçbir şey yapamamıştım. Babam avukattı, annem doktor. Babam zor bir davayı kazanmıştı benim üniversite sınavlarım bitmiş, annem işinden izin almıştı. Bodrum'daki yazlığa dinlenmeye gidiyorduk. Yolda durmuştuk. Ben su almak için inmiştim arabadan annemler de karşıdaki petrol ofisine girip yakıt alacaklardı. Ama şoförü uyuyan tırın altında kalmışlardı. Bense öylece izlemiştim onları. İnsanlar panikle olay yerine koşarken ben put gibi kalmış sadece izlemiştim onları. En sonunda gitmeyi akıl edebildiğimde babamın cansız bedeniyle karşılaşmıştım. Annemse sıkışmıştı ve kafasından kanlar akıyordu. Anlamıştım o da beni bırakacaktı. Sımsıkı sarıldım babama. Annemin elini tuttum bekledim. Lanet ambulansın gelmesini bekledim. Ben beklerken annemde son nefesini vermişti. Öfkeyle tır şoförüne tokat attım. Annemler babam onun yüzünden ölürken kaşı bile kanamamıştı, çizik bile yoktu suratında. Dizlerimin üzerine çökmüş saatlerce ağlamıştım. Ve defalarca lanet etmiştim hayata. Her şeyimi kaybetmiştim, yapayalnızdım. Cenazeleri çok kalabalıktı, sevilen insanlardı. Bana destek olmak isteyen çok olmuştu ama kabul etmemiştim kimseyi. Bir daha bağlanmamaya söz vermiş, böyle bir acı yaşamak istememeiştim tekrar. Maddi durumumuz iyiydi, annem geleceğimi garantiye almak istemişti. Aradan birkaç ay geçmiş sınav sonuçlarım gelmişti. Türkiye derecesi yapmıştım ama babam görememişti. Tıp yazmamıştım sürekli annemi hatırlamamak için. Hukuk yazmamıştım babam gözümün önünden gitmez diye. Gerçi hala unutmayı başaramamıştım bu acıyı ama alışmıştım. Endüstri mühendisliği okumaya karar vermiştim. Kayıt yaptırmaya tek gitmiştim babam yoktu yanımda. Ruh gibiydim okulda kimseyle konuşmazdım. Ta ki onu görene kadar. Ege'yi.. Bizim üniversiteden mezundu 4 yaş büyüktü benden, babasının şirketinde çalışmaya başlamış konferansa gelmişti. Karanlık hayatıma güneş gibi doğmuştu. 1.85 boyu, kaslı vücudu, kahverengi sarı karışımı saçları, buz mavi gözleriyle tüm kızların ilgisini çekmişti. Herkes ona bakıyordu oysa doğrudan bana. Bana bakmasının nedeni çok güzel olmam değildi, bu sessiz ortamda lanet telefonumun çalmasıydı. Bende çekmemiştim bakışlarımı incelemiştim onu. Ne yakışıklı bir adamdı böyle. Niyeyse yan yana hayal etmiştim ikimizi. Çok mu kısa kalırdım acaba yanında. Uzun biri değildim 1.70'tim. Bana gözleriyle bir yeri işaret ediyordu sanki. Aptal kafam tabi ya adamı incelemekten telefonu kapatmamıştım ve şimdi tüm salon bana bakıyordu. Hemen kapatım telefonu, başımı eğdim. Eğer kızaran bir tip olsaydım kıpkırmızıydım şimdiye. Devam etti konuşmasına ama ben ne dediğini bile duymamıştım sadece ona bakmıştım. Alkış tufanı kopmuştu ve beni de kendime getirmişti. Sanırım konuşması bitmişti. Usulca kalktım yerimden çıkışa doğru yürüdüm. Kolumdan biri tutunca hızla arkama döndüm ve onunla karşılaştım. Nefes alamıyorum sandım. Gülümseyerek bana bakıyordu. Ne de güzel gülüyordu böyle. Nihayet sesimi çıkarabilmiştim sonunda. Ve ilk konuşmamız gerçekleşmişti.