HAYATA DÖNDÜREN AŞK (Tamamlandı) #Wattys2015

55. BÖLÜM

Medyada Adelina :))

ADELİNA'DAN

Kalbim paramparçaydı. Aylarca var olduğuna inandığım aşk tuzla buz olmuştu bir anda. Uraz'la sonumuz hayallerimdeki gibi olmamıştı. Biz masallardaki gibi sonsuza kadar mutlu yaşadılar cümlesine tamamıyla terstik. Mutlu falan değildik, yani en azından ben değildim. Benim masalımın sonu belliydi, sonsuza kadar mutsuz yaşadı.

Ağlamaktan şişmiş gözlerim, hamileliğin de etkisiyle zayıf düşmüş bedenim ne durumda olduğumun özetiydi aslında. Berbattım, yalnızdım, mutsuzdum.

Elif vardı, o bana inanırdı değil mi? Benim yapmadığımı bilirdi o. Her zaman yanımda olurdu değil mi? Dostlar bugünler için değil miydi?

Titreyen ellerimle telefona uzandığımda aklımda iki şey vardı. Birincisi Elif'i aramak, ikincisiyse Ege'den her şeyi açıklamasını istemek.

İkilemdeydim. Bana inanmayan, beni tanıyamayan adam için uğraşmaya değer mi diyordu bir yanım. Bir yanımsa onun için değil diyordu, bebeğin için. Bebeğinin ömür boyu bir piçmiş gibi yargılanmasına nasıl göz yumacaksın diyordu. Yasak aşkın meyvesi, ihanetin kanlı canlı kanıtı... Yapamazdım. Bebeğime bunu yapamazdım. Benim bebeğim günahların bedeli değildi. Onun babası belliydi, her ne kadar kendisi kabul etmese de.

Uraz devri benim için kapanmıştı. Gerekirse ona dönmek için can atan kalbimi ellerimle sökerdim ama yapamazdım. Uraz'la bir daha olmazdı.

Bebeğimin babasına ihtiyacı vardı. Babasının ona sunacağı geleceğe ihtiyacı vardı. Babasının sevgisine, güven veren kollarına ihtiyacı vardı. Dedesine, babaannesine, amcasına... Bebeğimin bir aileye ihtiyacı vardı.

Canım ne kadar yanarsa yansın, gururum ne kadar kırılırsa kırılsın bunu yapacaktım. Bebeğimi kendi gururum, kendi öfkem uğruna harcamayacaktım. Ben güçlüydüm, ben katlanabilirdim, ben parasız kalabilirdim ama o yapamazdı.

Canımın acısını bile henüz tam anlamıyla kavrayamamıştım. Her şey o kadar üst üste gelmişti ki. Ege'nin ihaneti, Uraz'la evliliğimiz, Selin'in yalanları, kocamın ona inanması, bebeğimin dışlanması, boşanmamız, beş parasız kalmam... Bunları hak etmediğimi biliyordum ama dayanabilirdim. Bundan sonrası çok daha fazla sancılı geçecekti belki de benim için ama bebeğim her şeye bedeldi. Onun mutluluğu için kendimi hiç düşünmeden feda ederdim.

Karar vermiş olmanın cesaretiyle Elif isminin üzerine tıkladım. Telefon kulağımda beklerken gergindim. Belki Elif bile bana sırt çevirecekti, bilemiyordum.

"Adelina?"

Elif'in heyecanlı sesini duyduğumda günler sonra ilk kez gülümsedim. Dostum bana güvenmişti, anlamıştım.

"Neredesin kızım sen? Seni nasıl merak ettiğim hakkında fikrin var mı? Ama yok Adelina Hanım mükemmeldir, o her şeyin en iyisini bilir, o kendi işini halleder değil mi? Ah bir elime geçireyim öldüreceğim seni."

"Elif, nefes al." derken küçük bir kıkırtı kaçmıştı dudaklarımın arasından. Yalnız değildim.

"Bak ya nasıl da gülüyor! Neredesin?"

"Elif ben oteldeyim."

"Hangi otel söyle hemen geleyim."

"Elif o yanınızda değil değil mi?"

O derken kimi kastettiğimi hemen anlamıştı can dostum.

"Yok merak etme. Melih'le senin eve bakmaya gittiler. Fotoğrafların eski olduğunu söyledim bakmaya gitti."