Just A Friend (Harry Styles Fanfiction)

Rozdział 53

Siadam na łóżku zirytowana chyba jak nigdy, zaczynam się poważnie zastanawiać nad swoją egzystencją. Jak tak błahe rzeczy mogą mnie denerwować przed imprezą, na którą czekałam dobre pół roku.

-Pierdolona walizka.- mówię pod nosem, a Chips który leży na powierzchni mojej pościeli cicho wzdycha.- Wiem, kochany, wiem... Też jesteś zmęczony moimi narzekaniami... Ja też. - głaszczę jego złocistą sierść i postanawiam się przewietrzyć. Schodzę na dół i nie mogę wyjść z podziwu jak świetny kontakt po dwóch dniach znajomości mają mama i Stephen z Harry'm, on po prostu przyciąga do siebie ludzi. Ta jego aparycja, głos, akcent, wygląd, a no i jeszcze charakter sprawiają, że jest naprawdę wyjątkowy i zauważam to nie tylko ja. Uśmiecham się lekko na ich widok śmiejących się i popijających prosecco.

-Upijecie się przed samym lotem...- mówię wchodząc na taras. Stephen macha ręką sącząc trunek i przymierza się do otwarcia kolejnej butelki.

-Kochanie, to jest tylko oranżadka...- mówi mama, a ja kiwam głową wiedząc jak najczęściej kończą się ich przygody z „oranżadką". Na parapecie za Stephenem leżą trzy butelki i zastanawiam się, kiedy ich sieknie, uśmiecham się pod nosem na przypomnienie, kiedy to mama i Stephen upili się w ogrodzie i razem z Hailey musiałyśmy im pomagać wejść na górę, bo nie byli w stanie.

-Tak mi tu dobrze, że w ogóle nie mam ochoty lecieć na jakieś Hawaje...- mówi mama, na co spoglądam na Stephena wymownie i zaczynam się śmiać. Odsuwam się od drzwi balkonowych i bosymi stopami przemierzam ogród, żeby zerwać rosnącą na drzewie brzoskwinię.

-Spakowałaś się już?- pyta mama.

-Nie poruszamy tego tematu.- mówię szybko ocierając brzoskwinię o moją satynową koszulkę.- Nie zamyka się, musiałam do was przyjść się przewietrzyć z nerwów.

-Kylie, złość piękności szkodzi...- odzywa się Harry, a na mojej twarzy pojawia się uśmiech.

-Miałeś rację...- mówi Stephen, przenoszę na niego wzrok i patrzę pytająco. Harry uśmiecha się szeroko i puszcza do mnie oko.

-Mamo, o czym oni mówią?- pytam rodzicielkę biorąc kęs owoca.

-Harry powiedział, że bardzo lubisz komplementy.- unoszę brew, a Harry znów się szeroko uśmiecha i przykłada do ust kieliszek z prosecco.

-Chyba jak każda kobieta...- wnioskuję, a z głębi domu słychać krzyk Hailey, że wróciła. Od razu wybiega na taras chcąc dołączyć do mojej rodzinki, przerywa moje przemyślenia i od razu zasypuje nas milionem wiadomości i czego to ona nie widziała i nie doświadczyła w ciągu dnia. Słońce powoli zaczyna zachodzić, gdy Chips przybiega na taras z wielką potrzebą pójścia wybiegać się jak co wieczór. Idę więc po jego obrożę i smycz i daję do zrozumienia Hazzie, żeby poszedł ze mną. Harry nawet nie czeka, żeby pójść poza wzrok mojej mamy, tylko odbiera ode mnie smycz psa i łapie mnie za rękę.

-Tak się cieszę Kylie...- mówi, gdy tylko wychodzimy poza ogród i schodzimy schodami na plażę.- Boże, czuję się tu jak w raju, mógłbym nic nie mówić, siedzieć w twoim ogrodzie i patrzeć na ocean. Z tobą... To jest spełnienie moich marzeń.- obejmuje mnie mocno i daje buziaka w czoło.- Twoja mama jest niesamowita, taka jak ty, jesteście tak podobne, buzie nam się nie zamykają, jak ze sobą rozmawiamy. Nawet wchodzi mi w słowo jak ty...- mówi, na co zaczynam się głośno śmiać.

-To jest wkurzające.- stwierdzam.

-Bez przesady, przyzwyczaiłem się...- stwierdza z przekąsem. Harry puszcza Chipsa, który wariuje i chce poczuć trochę wolności. Siadam na ciepłym piasku, a Harry usadawia się tak, żebym była między jego nogami. Opieram się plecami o jego brzuch i cicho wzdycham.