" Her doğum içimizdeki sancının sesidir. "
" Değerli sağlık çalışanları , Portola Valley kasabasında çalışacak bir ebe aranıyor. Kaliforniya'nın eşsiz manzarası karşısında büyülenerek minicik bedenlerin doğuşuna yeniden şahit olmak ; anne ve bebek a...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ne bir ses ne de bir nefes , yalnızca derin bir sessizlik...İki saat kadar önce kuzenimin hayatında taşlar yerinden oynamış; bir zamanlar beyaz olan artık siyah olmuş siyah olanı ise Arnold Robert'in karanlığı yutmuştu.
Eve dönüş yolunda aslında hiçbirimiz olacaklara yabancı değildik. Paul engebeli yollarda aracın kontrolünü sağlamaya çalışırken Betty Hala başını arabanın camına yaslamış ; gecenin karanlığını izliyordu.Babamın bizimle birlikte eve dönüyor olması gecenin ayazında bile iliklerimin ısınmasına neden olmuştu.Babamın nasıl bir karar vereceğini henüz bilmiyordum fakat bildiğim tek şey annemle aralarında ne geçerse geçsin o benim babam dahası güvendiğim tek adamdı.
Gecenin başından beri korumaya çalıştığım cesaretim artık kaybolan umutlara tutunan eski,sönmeye yüz tutan cılız bir fenerin ışığı gibiydi.Ağırlaşan göz kapaklarımı kapatarak geceyi düşündüm birçoğuna göre Rosalie ve Arnold Robert birbirleri için yaratılmışlardı ve bu kadar popüler bir çiftin yılın çifti olması işten bile değildi.Bana göre ise Rosalie kendisini uçuruma benzer bir yerden atıyor dahası uçurumun yapısı her geçen gün değişiyordu.Zaman zaman engebeli kayalara takılarak düşüyor bazen ise sonu belli olmayan kara bir delik tarafından pusuya düşürülüyordu. Rosalie bir şeylerin farkına vardığında ise kara delikten kurtulmaya çalışıyordu fakat kara deliğe yuva yapan çıngıraklı bir yılan Rosalie'nin peşini bırakmıyordu ; onu topuklarından kapmaya çalışıyor , yakaladıktan sonra ise acımasız bir tıslamayla genç kızın o narin boynuna yönelerek şah damarını dişliyordu.
Engebeli yollarda giden araç çukurlardan birine girip çıktığında kan çanağına dönen gözlerimi dehşetle açtım.Zihnimdeki görüntüler benliğimi ele geçiriyordu ve gözümü her kapatışımda Arnold Robert'in mavi gözlerini görüyordum.İçinde bulunduğum düşüncelerden Betty Halanın sesiyle sıyrıldım.
"Tatlım sen iyi misin?"dedi elleriyle parmaklarıma dokunarak " Tanrım ellerin buz gibi olmuş."
"Ben...Ben iyiyim."diye geveledim. Anlaşılan o ki kuzenim mutlulukla bezeli şeffaf kanatlarını takarken ben kendi içimde kurduğum sığınaklarda hep kaderin bir askeri olarak kalacaktım.
Annem donuk bakışlarını yüzümde sabitleyerek "Sanırım gecenin etkisinden hala kurtulamadın.Ah Tanrım ! Arnold Robert'in Rosalie'ye taktığı nişan yüzüğünün gözlerimi kamaştırdığını itiraf etmeliyim."dedi. Benden olumlu ya da olumsuz bir yanıt alamayınca da saçlarından bir tutamı alarak geriye doğru savurdu."Arnold Robert gibi bir damada sahip olmak muhteşem bir his olmalı !"
Betty Hala anneme onaylamayan bir bakış attığında annem bakışlarını kaçırdı. Tüm gece teyzemin yüzüne gülse de içten içe deli gibi kıskandığına emindim. Babam ön koltukta sıkıntıyla kımıldayarak "Tanrı aşkına Kate artık Giselle'nin hayatına karışmayı bırak lütfen."dedi.Aralarındaki soğukluk hat safhadaydı ve konuşurken göz temasına çok önem veren babamın gerekli olmadıkça annemle göz teması kurmaya yanaşmaması dikkatimden kaçmamıştı.
