Cinderella but than different ✅

Hoofdstuk 73

 "Dus...," zegt Casper ongemakkelijk.

"Hoe is alles hier eigenlijk gegaan?" vraagt Casper aan Chanel.

Ze haalt haar schouders op. "Gewoon zijn gangetje", zegt ze.

Ik moet mijn best doen om mijn gezicht normaal te houden en niet sarcastisch te gaan lachen. Bedoelt ze nou dat mijn kamer inpikken, verven en veranderen gewoon zijn gangetje is? Dan wil ik weleens weten wat het is als het niet zo gewoon zijn gangetje is.

"Gaat alles goed?" vraagt Casper. Het duurt bijna een seconde voordat ik doorheb dat Casper het tegen mij heeft.

"Ja", zeg ik snel.

Hij knikt naar mijn hand die ik op de stoelleuning had gelegd. "Je hand?"

Ik kijk nu ook naar mijn eigen hand.

Zodra ik zie dat mijn knokkels wit weg zijn getrokken laat ik de stoelleuning los. Ik had niet door dat ik zo hard kneep.

"Oh...", zeg ik.

"Alles gaat goed, echt. Ik had het niet door", zeg ik terwijl ik naar mijn hand kijk.

Ik beweeg hem even zodat het bloed wat beter mijn hand weer terug in kan stromen. Langzaam komt er ook weer kleur in mijn hand.

Casper kijkt mij wantrouwig aan en Chanel lijkt tevreden toe. Alsof dit is wat ze altijd al wilde bereiken.

Beschaamd kijk ik naar mijn hand die nu op mijn schoot ligt. Waarom kan ik mijzelf niet beter onder controle houden?

"Ik heb gehoord dat de hertogin van Edenwijk gaat scheiden en daarmee alles verliest", zegt Chanel. Ze praat op een dramatische manier.

Dit is een van de weinige keren dat ik het fijn vind dat Chanel praat, omdat ze daarmee de aandacht van mij wegtrekt. Zoals gewoonlijk, maar nu komt het wel uit.

Casper kijkt haar geïnteresseerd aan en knikt zo nu en dan.

Ze praat nog verder over de dochter van de hertogin die Elize heet. Ze blijkt een vriendin van Chanel te zijn en te gaat trouwen met een te oude man, zodat haar moeder niet alles kwijtraakt.

Chanel blijft maar meer roddels vertellen. De ene keer over de hertog van dit en dat weer de hertogin van dat. Het boeit me allemaal niet meer.

De roddels blijven maar komen en ik verveel me.

Casper lijkt het ook niet meer interessant te vinden en knikt beleeft als teken dat hij het begrijpt.

"Chanel?" onderbreekt Casper haar terwijl ze in een verhaal zit over de een graaf die ergens in het noorden woont.

Chanel kijkt Casper streng aan alsof ze hem de les wijst dat hij haar niet mag onderbreken.

Ze gaat verder met haar verhaal alsof er niets gebeurt is en verveelt ons nog een hele tijd met haar roddels.

Wanneer ze eindelijk weg gaat slijmt ze nog een hele tijd bij de deur.

Ze raakt Casper veel te veel aan en voor ze eindelijk echt weggaat, geeft ze hem nog een kus op de wang.

Ik heb nog nooit Chanels hoofd zo graag met een koekenpan willen slaan als nu. Moet ze echt Casper een kus geven. Het is op de wang, maar voor mij voelt het veel meer.

Casper doet de deur dicht en draait zich naar mij. Hij wrijft met de achterkant van zijn hand over de plek waar Chanel hem een kusje gaf.

"Sorry, voor al dat", zegt Casper. Hij loopt de kamer verder weer in waar we net zaten en begint met opruimen. Het is niet veel gewoon Chanels mok en een leeg bakje waar nog een paar chocolade kruimels in zaten.

"Wil je nog iets eten?" vraagt hij en ik volg hem naar de keuken waar hij de bok met het bakje in de gootsteen zet.

"Nee, dank je", zeg ik. Chanel heeft me alle eetlust die ik ooit had ontnomen.

Casper leunt met zijn rug tegen de keukenplaat. "Dus wat is er echt aan de hand?" vraagt hij.

"Wat? Wat moet er aan de hand zijn?"

"Kop op Milo. Ik ben niet blind. Ik zie echt wel dat er iets tussen jou en Chanel is."

"Met Chanel en mij?"

Casper doet zijn armen over elkaar. Het fijt dat Casper nog steeds geen t-shirt aan heeft en zijn gespierde bovenlichaam goed zichtbaar is zorgt er voor dat ik niet helder na kan denken.

Casper kijkt mij afwachtend aan. "Ja."

"Er is niets tussen ons", zeg ik.

"Milo, je kan echt niet liegen", zegt Casper lachend.

"Oké", zeg ik en ik geef mij over.

"Chanel heeft de pik op mij." Ik sta echt op het punt om alles aan Casper te vertellen.

"Chanel zegt juist dat het andersom is. Nou ja, ze zei dat jij haar niet mocht terwijl zei niets doet."

"Wat! Nee!" zeg ik. "Zij is juist... Zij is de genen die er voor zorgt dat ik haar niet mag." Ik merk dat ik steeds harder begin te praten.

Casper kijkt mij vragend aan. "Waarom zegt ze dan dat zij niets doet?" vraagt hij.

"Weet ik veel. Misschien omdat ze een manipulerende bitch is?"

Ik ben nu echt boos. Niet op Casper, maar op Chanel. Hoe kan ze? Waar haalt ze het lef vandaan om mijn kamer in te pikken en mij vervolgens ook nog tegen Casper op te zetten?

"Ze heeft mijn kamer ingepikt", zeg ik op een zachtere toon. Ik voel me net een acht jarig kind dat zijn vrienden verklikt bij de leraar.

"Wat?" zegt Casper volongeloof.

Ik knik om het te bevestigen.

"Dat is waarom ik bij jou moet blijven slapen", leg ik uit.

"Nee, dat zou ze niet doen", verdedigt Casper Chanel.

Ik zeg niets meer. Als Casper het zo goed ziet als ik lieg moet hij nu ook zien dat ik de waarheid spreek.

"Waarom?" zegt Casper uiteindelijk.

Ik haal mijn schouders op. "Ze zij dat dat eerst haar kamer was", zeg ik.

"Ja, dat klopt" zegt Casper. "Maar het is nu jou kamer. Dat zou ze niet inpikken, toch?"

Ik haal mijn schouders op.

"Ik ga morgen met haar praten", zegt hij. Hij draait zich om en pakt uit een kastje een glas en vult hem met water.

"Ik snap het niet. Wat heb jij verkeert gedaan waarom ze zo tegen jou doet?"

Ik haal mijn schouders weer op. "Ik weet het echt niet", zeg ik. "Het was van het moment dat ik haar als eerst zag al zo."

"serieus?"

Ik knik.

"Waarom heb je niets gezegd?"

"Ik weet het niet. Ik denk dat ik niet wilde dat jullie ruzie kregen door mij", zeg ik. Ik kijk vlak langs hem heen, zodat ik hem niet in de ogen hoef aan te kijken.

We zeggen een tijd niets. Het is een stilte waarin we allebei verwerken wat er net is gebeurt.

"Sorry, dat ik naar je gilde", zeg ik beschaamd.

"Het maakt niet uit", zegt Casper en hij dringt zijn glas water leeg die hij net had gepakt.