Cinderella but than different ✅

Hoofdstuk 61

"Laten we terug gaan", stelt Casper voor. In mijn hoofd vervloek ik hem. Kon hij het moment niet iets langer door laten gaan.

Nog half in trans kijk ik naar de deur van zijn vaders kantoor.

Casper lacht. "Nee, naar mijn kamer."

Ik knik.

In stilte lopen we naar zijn kamer.

Als we er zijn zijn Lynn en Chanel al weg. Alles staat nog precies hetzelfde als eerst.

Ik loop er naar toe en begin met opruimen.

"Laat dat maar zitten. Ik zorg daar later wel voor", zegt Casper.

Ik sta weer op en loop naar hem toe.

Casper loopt een deur door die me niet eerder is opgevallen en we komen in zijn woonkamer.

Ik ga op zijn bank zitten en staar voor me uit.

Ik voel dat Casper naast me komt zitten en kijk op. Hij heeft twee glazen in zijn handen. Zo te zien met water. Hoe komt hij daar zo snel aan? Of heb ik serieus de hele tijd zitten staren?

"Dank je", mompel ik of iets dat er op lijkt als ik het glas aanpak. Er komt in ieder geval geluid uit.

Ik neem kleine slokjes en als het voor de helft op is zet ik het neer op een plankje die speciaal over de bankleuning heen ligt om dingen op te zetten.

"Je kan blijven slapen als je dat wilt", zegt Casper zonder mij aan te kijken. Ik kijk sneller dan de bedoeling was naar de zijkant van zijn gezicht.

"Je kan in de logeerkamer."

"Heb je hier een logeer kamer? Zijn er niet kamers genoeg hier?" Ik probeer een grapje te maken, maar het lukt niet. Wat denk je dan? Je kon eerst geen woord uitbrengen en dan ga je meteen grapjes maken. Dat is geen goede kombinatie.

Ondanks dat lacht Casper toch. Hij vindt het niet grappig, maar toch lacht hij. "Ja", zegt hij.

"Ik zou graag blijven slapen", antwoord ik en kijk naar mijn schoenen.

Casper staat op. "Kom ik laat je de logeerkamer zien", zegt hij.

Ik knik en volg hem door een klein gangetje. "Hier is de wc als je vanavond moet en dan daar is de logeerkamer", zegt Casper en hij wijst naar de deuren die tegenover elkaar staan.

Hij maakt de linker kamer open en klinkt het lichtknopje aan.

De kamer wordt verlicht en er staan tot mijn verbazing twee grote tweepersoonsbedden in. Allebei de bedden hebben een nachtkastje met nog een nachtlampje er op.

"Twee bedden", zeg ik vragend.

"Ja," Casper haalt zijn schouders op, "ik vind het zo ongezellig als er iemand blijft slapen en dat die dan alleen in de logeerkamer is."

Wacht! Dus Casper komt hier ook slapen?

Ik voel mijn hardslag verhogen. Gewoon rustig blijven Milo. Dit gebeurt waarschijnlijk vaker als je bij mensen blijft slapen.

"Slaap je meestal in een shirt, joggingbroek, trui of gewoon niks?" vraagt Casper.

Ik denk even na. "Een joggingbroek is goed."

Casper knikt kort en loopt de kamer uit.

Even later komt hij terug met een grijze en een zwarte joggingbroek in zijn handen. Hij gooit de grijze naar mij en ik vang hem op.

Gaan we ons nu omkleden? Of later? Wat gaat er nu gebeuren? Zal ik tegen Casper zeggen dat ik nog nooit bij iemand ben blijven slapen? Niet in lange tijd dan. Alleen toen ik nog heel klein was. Of zou dat apart zijn? Hier staan en niet weten wat ik moet doen is ook apart.