Cinderella but than different ✅

Hoofdstuk 69

"Heer Milo? Heer?" Dat zijn de woorden die ik vaag in de verte hoor.

"Heer Milo?" Ik draai me om en wil de woorden weg duwen, uit mijn hoofd bannen. Ik wil gewoon verder slapen.

"Het spijt me heer dat ik u wakker moet maken." De stem irriteert me nu echt.

Ik mompel iets en pak mijn kussen onder mijn hoofd vandaan om hem vervolgens strak over mijn oren te trekken.

"U moet wakker worden. Ik heb speciale ordes gekregen om u wakker te maken." De stem is afkomstig van een vrouw.

"Wakker worden!" bromt een andere norse mannen stem. Die klinkt niet al te blij.

Ik open mijn ogen en een meisje staat aan de rand van mijn bed.

Ze kan niet ouder zijn dan veertien en ik voel me meteen schuldig. Hoe kan ik haar zo tegen werken.

"Sorry", mompel ik.

"Ik hoop dat u lekker geslapen heeft" zegt ze. Ze klinkt lief.

Ik knik.

Ik ga recht op zitten met mijn benen al over het bed heen. Ik probeer mijn moeheid van mij af te schudden. Ik had het echt nodig om even te slapen. Ook al voel ik me nu nog vermoeider dan eerst. Dadelijk ben ik blij dat ik geslapen heb.

"Koning Julian verwacht u buiten", zegt het meisje. "U zult begeleidt worden door een soldaat naar uw bestemming." Zo te zien doet ze heel erg haar best om goed over te komen.

Ik glimlach naar haar. "Dank je."

"Heer Milo", zegt de norse stem die mij net oh zo aardig wakker heeft maakte.

Ik kijk op om te zien bij wie die stem hoort.

Het is een oudere man met een snor met dicht geknepen ogen en een hele grote knobbelneus. Hij draagt het uniform van de Duitse soldaten.

"Ja", antwoord ik.

"Wilt u met mij mee lopen, zodat ik u naar koning Julian kan begeleiden?" vraagt de soldaat.

Ik knik en sta op.

Als de soldaat en ik buiten komen staat de zon al veel lager in de lucht dan eerst. Tot op het punt dat het gaat schemeren.

De soldaat brengt me naar een clubje mensen die aan de rand van het bos staan. Er staan ook drie paarden opgezadeld en al.

"Milo!" zegt Julian opgewekt als hij ons ziet aankomen en hij loopt naar mij toe.

"Hey", zeg ik en zwaai een beetje.

"Heb je lekker geslapen?" vraagt hij.

Ik kijk hem vragend aan. Hoe weet hij dat ik geslapen heb?

"Ik ben vanmiddag bij je wezen kijken, maar je sliep", zegt Julian.

"Oh", zeg ik.

"Ja, je bent schattig als je slaapt", zegt hij en draait zich om om weer terug naar de rand van het bos te lopen.

Ik voel mijn wangen rood worden. Stop daarmee Milo! Waarom moet ik nu weer blozen.

Gelukkig ziet Julian het niet.

"Wat gaan we doen?" vraag ik wanneer mijn wangen niet meer gloeien en we bij de paarden zijn gekomen.

"Paardrijden natuurlijk", zegt hij en aait een van de paarden.

Ze zijn alle drie bruin met lange donkerbruine manen. De ruggen van de paarden komen tot net boven mijn hoofd waardoor ik niet over ze heen kan kijken.