Cinderella but than different ✅

hoofdstuk 63

Onze limo stopt en een soldaat in een rood uniform maakt de deur open.

"Welkom op het kasteel van koning Julian", verwelkomt de man ons. Gelukkig praat hij gewoon onze taal. Hij praat wel met een ligt accent.

Casper knikt. De hele autorit heeft hij niets gezegd. Hij laat mijn hand die hij de hele tijd vast gehouden heeft los en stapt als eerst uit.

"De koning verwacht jullie binnen", zegt de soldaat als ik ook uitgestapt ben.

Casper kijkt voor de laatste keer naar onze limo en ik hoor hem weg rijden.

Er is nu geen weg meer terug.

Het kasteel voor ons is enorm. De muren van het kasteel zijn net op elkaar gestapelde stenen met kleine ramen. Ze zijn minstens vijftien meter hoog en op elke hoek die ik kan zien is een grote ronde toren waar licht uit komt via de kleine ramen.

De lucht is bewolkt met donkere wolken en de zon is allang onder.

"Volgt u mij maar", zegt de soldaat en hij gaat ons voor naar de grote houten deuren.

Ik kijk verder om mij heen, maar doordat het zo donker is kan ik niet verder kijken dan het verlichte terrein van het kasteel.

Mijn oog valt op Casper en ik zie hem nog net zijn rugspieren aanspannen voordat hij de man volgt.

De grote deuren worden van binnenuit voor ons open gemaakt en sluiten zich ook meteen weer zodra we binnen zijn.

Het kasteel heeft een oude stijl met overal rode details.

We staan in een aankomst hal dat je eerder een zaal kan noemen. Een rood vloerkleed is uitgestrekt helemaal tot aan het einde van de zaal. Naast het kleed staan palen die het plafon steun geven en de grond om het grote vloerkleed heen is van steen. Tegen de muren aan staan bankjes met rode kussens. Het is heel schemerig en alles wordt verlicht door fakkels die aan de palen en muren hangen.

"De koning is in de volgende zaal", kondigt de soldaat aan en loopt in een snel tempo over het uitgestrekte rode vloerkleed.

Casper volgt de man in zijn eigen looptempo. Ik wacht even op Casper en loop dan naast hem.

De soldaat is al bij het einde van de hal voordat hij doorheeft dat wij niet vlak achter hem lopen.

De soldaat loopt nog sneller op ons af.

"Wilt u alstublieft iets sneller lopen?" De wanhoop klinkt door in zijn stem.

Ik kijk Casper aan en hij schud heel klein zijn hoofd en loopt vastberaden op zijn eigentempo verder. Ik volg hem, maar het voelt niet goed.

Die soldaat moet echt bang voor wat volgt als wij niet op tijd zijn.

De soldaat wacht totdat wij hem voorbij zijn en loopt dan achter ons aan.

Ik kan het niet helpen en ben me heel erg bewust van elke beweging die ik maak. De zenuwen gieren door mijn lichaam en we zijn bijna bij de deur die ons naar de zaal brengt waar koning Julian is.

De deuren worden voor ons open gemaakt. Voor ons staat een grote troon en een... Er zit een jongen op de troon. Ik had veel verwacht, maar dit. Hij moet 15 jaar zijn, misschien 16. Hoe kan hij koning zijn. Wacht! Zijn vader was overleden, maar dan noch? Is hij niet te jong?

Ik had het nieuws beter moeten volgen dat had ik dit van te voren geweten of tenminste moeten vragen wie die koning van Duitsland was. Dan zou dit niet zo een verassing zijn.

We lopen de zaal binnen. De deuren sluiten langzaam achter ons en de soldaat die ons heeft opgehaald sluipt zachtjes weg naar de muur waar een rij van soldaten staan.

"Gasten", zegt de jongen met een heftig Duits accent en hij staat op. Hij heeft al wel de baart in de keel en heeft blond haar dat nog net niet voor zijn ogen hangt.

"Welkom in mijn kasteel", verwelkomt hij ons verder en hij spreid zijn armen. Hij ziet er echt belachelijk uit. Hij draagt een witte leging met hoge bruine laarzen en een blauw overhemd dat in zijn broek zit. Ook draagt hij een rode keep die zich achter hem uit spert.

Casper knikt en zijn gezichtsuitdrukking is hard.

"Wat is dit?" zegt hij met zijn accent en zijn stem slaat bijna over, "Waarom buigen jullie niet voor mij?" Hij klinkt als een verwent kind.

Met tegenzin buig ik naar voren, maar Casper blijft staan.

"Ik zeg buig!" Julian verheft zijn stem en er lopen soldaten op Casper af. Ik blijf voorover gebogen staan en wacht gespannen af.

Als een van de soldaten Casper bij zijn schouder vast pakt schud Casper zich los en buigt hij naar voren.

We staan voor minstens drie seconden voorover gebogen voordat Julian zegt dat we weer rechtop mogen gaan staan.

"Ik hoop dat jullie een fijne reis hebben gehad", zegt hij en hij kijkt mij recht in mijn ogen aan wat mij kippenvel bezorgt.

"Ja", zeg ik en zo te zien is hij tevreden met mijn antwoord.

Hij draait zich om en loopt terug naar zijn troon en gaat zitten op een nonchalante manier.

"Breng onze gasten naar hun aangewezen kamers. Jullie avond eten wordt later deze avond bij jullie bezorgt", zegt koning Julian.

De soldaat die ons opgehaald heeft loopt haastig op ons af. "Volgt u mij alstublieft weer", zegt hij en dit keer loopt hij niet haastig voor ons uit.

We gaan een zijdeur in en er volgen nog drie andere soldaten.

De deur achter ons sluit en de gespannen sfeer die er daarnet was is meteen verdwenen. Eén van de soldaten zucht zelfs opgelucht.

"Waarom zijn jullie allemaal zo bang voor jullie koning?" durf ik te vragen.

Alle vier de soldaten geven geen antwoord. Dan zegt een van de soldaten die er bij zijn gekomen op fluistertoon: "De koning is onvoorspelbaar."

De andere drie soldaten geven hem gespannen blikken en de soldaat kijkt mij bang aan. Duidelijk er van bewust dat hij eigenlijk niet op mijn vraag mocht antwoorden.

"Ik zal het niet door vertellen", zeg ik snel en ze kijken allemaal in afwachting naar Casper.

"Ik zal niks zeggen", zegt Casper en zijn stem klinkt hees door het niet praten.

De opluchting van de soldaten is bijna tastbaar en we lopen op een rustig tempo door de gang.

"Hier is uw kamer heer Milo", zegt de soldaat die ons opgehaald heeft. Een soldaat staat naast de houten deur en hij ziet er heel nors uit. Hij maakt de deur voor mij open en wacht totdat ik naar binnen ga.

"Waar is Caspers kamer?" vraag ik aan de vier soldaten en ze kijken weer bang voor zich uit.

"Dat mogen we u helaas niet vertellen", zegt de soldaat die geantwoord had op mijn vraag. Ik knik zelfverzekerd.

Als Julian zo onvoorspelbaar is wat gaat hij dan doen met Casper? Wat mag ik niet weten? Casper mag kennelijk wel weten waar mijn kamer is.

Casper knikt bemoedigend, maar ik voel me niet meer moed hebben nu.

De angst moet nu ook in mijn ogen af te lezen zijn. "Het komt wel goed", zegt Casper en de norse soldaat dwingt me mijn nieuwe kamer in.

Ik kijk achterom, maar mijn deur wordt met een klap dicht geslagen. Ik hoor de deur in zijn slot vallen en blijf alleen achter in 'mijn kamer'.

Heyyy,

Mijn examens beginnen over twee weken en ik zit dik in de stress. Ik weet dus niet of ik heel vaak zal kunnen gaan update deze vakantie.

Ik wilde jullie graag bedanken voor de lieve berichtjes die jullie onder mijn hoofdstukken zetten. Ik wordt daar echt blij van en het is mijn verjaardag. XD

Dat wilde ik even allemaal kwijt. Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vinden. ʕ￫ᴥ￩ʔ