Cinderella but than different ✅

Hoofdstuk 66

Koning Julian en ik staan op een groot grasveld samen met een aantal dienstmeisjes en soldaten.

Volgens mij gaat Julian nergens heen zonder zijn soldaten.

Een aantal van de dienstmeisjes rennen over het velt om statieven neer te zetten en daarop ronde borden met blauwe en rode ringen er om heen.

De rest van de dienstmeisjes leggen allemaal pijlen en bogen gespreid over tafels neer.

De soldaten houden alles in de gaten en Julian hopt van zijn ene been naar zijn andere als een klein enthousiast kind. Ik heb me nog nooit zo volwassen gevoeld als nu.

De wolken van gisteravond zijn weg en de zon schrijnt fel in onze ogen.

Julian krijgt blijkbaar door waar hij mee bezig is en stopt met hoppen. Hij komt naast mij staan op een afstand die nog maar net acceptabel is.

"Heb je al wel eens boog geschoten?" vraagt Julian.

"Nee", zeg ik en schud mijn hoofd.

"Dan komt daar vandaag verandering in", zegt Julian op een zwoele toon.

Hij loopt naar de tafels toe waar de pijlen op liggen en pakt dan een buis met allemaal pijlen er in. Dan loopt hij naar de tafel met allemaal bogen en pakt er na even nadenken één.

"Ik denk dat deze wel bij jou past", zegt hij en overhandigt mij de zwarte met zilveren boog.

"Dank u", zeg ik. Ik bekijk hem even goed. Ik heb nog nooit een boog in mijn handen gehad.

"Je weet toch wel hoe het moet, hè?" zegt hij en lacht spottend.

"Tuurlijk wel", ga ik met hem mee.

"Bewijs maar", zegt hij en knikt naar de borden met statieven waar de dienstmeisjes nog mee bezig zijn.

Ik krijg het warm en mijn handen worden zweterig.

"Moeten we niet wachten totdat de dienstmeisjes klaar zijn?" vraag ik en ik probeer mijn spanning te verbergen.

"Nee!" roept Julian ineens boos. "Je schiet de pijl nu!"

Ik kijk gespannen van Julian naar de dienstmeisjes die hem zo te zien gehoord hebben en zijn gestopt met werken en rennen weg zodat ze snel uit het velt zijn.

"Nee! Kom terug en blijf bij de borden staan!" roept Julian naar de dienstmeisjes en zijn slagader bij zijn slaap begint hevig te kloppen. Zijn nek is rood en de kleur is uit zijn wangen getrokken.

"Maar al die dienstmeisjes?" vraag ik voorzichtig. "Straks raak ik ze nog." Ik klink smekend en daar ben ik me heel bewust van.

"Dat is dan hun straf voor hun getreuzel", zegt hij nu rustig.

Ik krijg er kippenvel van en niet het goede soort kippenvel.

Ik pak een pijl uit de koker en leg die onhandig op de boog.

Ik kijk voor hulp naar Julian, maar die knikt alleen maar.

Ik slik en span de boog aan. Zo te zien doe ik het goed, want Julian zegt er niets van.

"Weet u zeker dat die meisjes daar moeten blijven staan?" vraag ik nu met een trilling in mijn stem. "Ik heb dit nog nooit gedaan."

"Ja, de meisjes blijven staan", zegt Julian en zijn gezicht staat hard.

Ik wacht nog een seconden voordat ik de pijl los laat. Ik voel de zweetdruppeltjes die zich op mijn voorhoofd vormen.

Julian volgt elke beweging die ik doe waardoor ik de boog niet expres naar beneden kan buigen of juist omhoog.