Cinderella but than different ✅

hoofdstuk 31

Ik word vroeg wakker. Ik ben nog niet helemaal uitgerust, maar ik stap toch uit bed. Ik ben veel te zenuwachtig voor wat ik vandaag ga doen en niks doen in bed is dan onmogelijk.

Ik kleed me aan en ga dan naar het cafeetje dat bij het hotel zit. Gelukkig kan je daar ook ontbijten.

Ondanks dat ik echt geen trek heb, bestel ik toch een broodje. Ik dwing me zelf het op te eten, wat met moeite gaat.

Ik heb al snel al mijn spullen weer ingepakt. Ik betaal bij de balie. "Nog een lange reis voor de boeg?" vraagt de de vrouw achter de balie. "Ik denk het niet. Weet u toevallig hoe ver het vanaf hier is naar het kasteel?" Vraag ik. "Oh daar ben je zo met de auto", zegt ze. "En lopend?" Vraag ik. "Dat is nog wel een eindje hoor. Ik denk een uurtje lopen misschien twee. Ik zou met de auto gaan. Het is echt saai om te wandelen." Zegt ze. "Nee, dank u", antwoord ik daarop. "Jou keuze", zegt ze. "Nog een fijne dag", zegt de vrouw achter de balie en daarbij is ons gesprek afgelopen. "U ook", zeg ik nog en draai me dan om. De wandeling naar het kasteel kan beginnen.

Ik begon met goede moed, maar al snel vervaagde die. Het is inderdaad dood saai om dit stuk te wandelen. Alleen maar rechtdoor en hoge struiken aan allebei de kanten van de weg, waardoor je niet om je heen kan kijken.

Doordat het aaneen stuk lange weg is rijden de auto's heel hard. Ik kon twee keer nog maar net op tijd de bosjes in springen.

Na nog eens een tijd die dodelijk lang leek ben ik eindelijk bij het kasteel.

De zon staat op zijn hoogste punt van de dag en er is geen wolkje aan de lucht. Ik weet zeker dat mijn neus verbrand is.

Ondanks dat de zon zo fel schrijnt is het niet heel warm. Het word al bijna herfst en er waait een fris briesje.

De twijfels komen weer naar boven. Straks kom ik niet gelegen met alles wat er gebeurd of wil Casper mij helemaal niet hebben en vind hij mij maar moeilijk doen.

'Nee Milo, je bent al zo ver gekomen! Helemaal lopend! Je gaat nu aanbellen ook! Anders was dit helemaal voor niks en je kan niet naar Peter de kaasboer.' Zegt dat vervelende stemmetje achter in mijn hoofd.

Ik haal een paar keer goed adem en bel dan aan. Het kasteel heeft net als bij een gewoon huis een deurbel. Alleen zijn de voordeuren en het hele huis wat groter en luxer.

De deur word snel opengemaakt. Een kleine vrouw van middelbare leeftijd staat in de deuropening. "Hallo", zegt ze. Ze heeft een hogere stem dan de meeste vrouwen en is ook een klein beetje mollig. "Hallo. Ik kom voor Casper", zeg ik. "De prins?" Vraagt ze. "Ja, de prins", zeg ik.

Het voelt gek om de prins te zeggen als ik Casper bedoel. Ik zie hem namelijk helemaal niet als de prins, maar gewoon als Casper, de jongen waar ik mee heb gedanst op het bal.

"Heeft u een afspraak?" Vraagt ze. "Nee", zeg ik. "Maar de prins kent mij", zeg ik er snel achter. "Wat is uw naam?" Vraagt ze. "Milo", antwoord ik.

"Ik ben zo terug", zegt ze vriendelijk en ze sluit de deur voor mijn neus. Fijn, dan mag ik hier dus staan wachten.

Als het me echt lang begint te duren gaat de deur weer open. De mollige, kleine bediende staat weer in de deuropening en dit keer heeft ze twee wachters bij zich. "Volgt u mij maar", zegt de vrouw.

Ik stap naar binnen en volg de vrouw. De bewakers lopen ook mee. Ze houden mij scherp in de gaten.

"Wacht hier maar", zegt de vrouw. We staan in een soort wachtkamertje met allemaal bankjes en stoelen die er uitzien alsof ze heerlijk zitten. "De prins komt er als het goed is dalijk aan", zegt ze. "Oh, en geef uw tas alstublieft aan mij ik zorg er wel voor dat het goed terecht komt", voegt ze er achter aan toe.

Ik had mijn twijfels door de geforceerde manier waarop ze dat zei. Uiteindelijk gaf ik zonder moeilijk te doen mijn tas aan de vrouw. Die bewakers kunnen erg intimiderend overkomen.

Dit is niet zo een lang hoofdstuk en naar mijn mening erg saai. Er gebeurt niks in, maar ik wilde toch graag een nieuw deel publiceren. Ik hoop dat jullie mijn verhaal nog steeds leuk vinden.