Cinderella but than different ✅

hoofdstuk 42

Bij het kantoor van de baas van Lynn aangekomen klopt ze op de deur. Niet veel later horen we: "Kom binnen." Lynn maakt de deur open en loopt meteen naar binnen.

De man kijkt op van zijn bureau. "Lynn", begroet hij haar. De man staat op. "Hoi", antwoord Lynn verlegen. "Wat kom je doen?" vraagt de man. Dan pas ziet hij mij.

"Hey, ik ben Max Gardend. Lynns broer", zegt hij en schud mijn hand. "Milo", stel ik mij zelf voor.

Hij richt zich weer tot Lynn. "Waarom ben je hier?" vraagt hij. "Er is een plaats vrij bij de dienstmeisjes en ik dacht dat Milo die kon vullen", zegt ze en ze frunnikt aan haar handen. Is ze zenuwachtig ofzo?

"Je weet dat hij een jongen is?" zegt Max. Ik lach in mijzelf omdat ik dat ook net gezegd heb. Lynn lijkt het niet zo grappig te vinden. "Ja", zegt ze zonder hem aan te kijken.

"Milo wil jij die vrije plek?" vraagt Max aan mij. "Ja", zeg ik. "En heb je al ervaring met dit werk?" vraagt Max. "Ik denk het wel", zeg ik.

"Denk je?" herhaalt hij mij. "Heeft Lynn je al wel verteld wat je gaat doen?" vraagt Max. Lynn kijkt mij smekend aan en geeft een klein knikje. "Ja", zeg ik. "Hou je erbuiten zus", zegt Max streng. "Ja, dat heeft ze verteld", zeg ik dit keer zekerder. Ik mag die man niet.

"Goed", zegt de man en hij gaat weer zitten achter zijn bureau. "Waar bestaat jou ervaring uit?" vraagt de man. "Ik heb vroeger vaak het huishouden gedaan. Ik kookte, deed de was, maakte schoon al dat soort dingen", zeg ik. "Nooit bij een werkgever?" vraagt de man. "Niet echt." Ik ga niet vertellen dat ik het vrijwillig heb gedaan, maar ook niet dat ik was gedwongen.

"Goed je draait een weekje mee en dan beslissen we daarna of je geschrikt bent voor het werk", zegt hij. Ik knik.

"Lynn zou jij even buiten willen wachten?" vraagt Max aan Lynn. Ze knikt en loopt snel naar buiten. Als ze de deur achter zich sluit begint Max weer met praten. "Je moet weten dat de vorige meisjes die dit werk hebben gedaan het niet lang volhielden", zegt hij bijna dreigend. "En je kan niet in die kleren gaan werken dat begrijp je denk ik zelf wel", zegt hij neerbuigend. "Oh en voor ik het vergeet. Als mijn zusje vervelend doet wees dan niet bang dat te melden. Je begint direct." Zegt Max. "Je kunt gaan."

Ik loop het kantoor uit en Lynn leunt tegen de muur. "Ging het goed?" vraagt ze. "Ik denk het", zeg ik twijfelend. Ze knikt en loopt weg.

Waarom loopt ze de hele tijd weg zonder iets te zeggen? Ik zucht en trek dan een sprintje om haar in te halen.

"Ik moet meteen beginnen", zeg ik tegen haar. Ze knikt.

"Waar ga je heen?" vraag ik. "Je kan niet in die kleren gaan werken", zegt ze en kijkt met een afkeurende blik naar mijn kleren. "Er is niets mis met mijn kleren", verdedig ik mezelf.

Er is niks mis met mijn kleren. Ze zijn misschien een beetje simpel, maar meer niet.

Lynn loopt een grote kamer in. Het lijkt meer op een hal, maar dan heel breed. Allemaal meisjes lopen op en neer. De meeste hebben ons niet door, maar de meisjes die ons wel zien kijken allemaal met een vragende blik in hun ogen naar mij.

"Gewoon doorlopen", zegt Lynn. Zoals gewoonlijk volg ik haar.

"Soof", zegt ze als ze bij een tafel stopt waar een meisje van Lynn en mijn leeftijd aan zit te werken.

Ze kijkt op. "Hey Lynn", zegt ze. "Hey", antwoord Lynn. "Sofia dit is Milo. Milo, Sofia." "Hoi", zeg ik.

"Milo is vandaag begonnen met werken zou jij zijn werkkleding willen maken?" vraagt Lynn. "Tuurlijk", zegt ze. "Ik begin er meteen aan. Voor het eind van de middag is het af." Lynn lacht naar haar en loopt weer weg.

Wanneer ik weg wil lopen vraagt Sofia nog snel naar mijn maat. Nadat ik die gegeven heb trek ik een sprintje om Lynn in te halen.

"Lynn! Wacht nou eens", zeg ik. "Kan je ook eens een keer aangeven wanneer je weg loopt", zeg ik een beetje geïrriteerd. Ze haalt haar schouders op.

We werken nu al een tijdje. Nou ja, werken wil ik het niet noemen. Het is eerder afgekraakt worden. Telkens als ik iets fout zeg kraakt Lynn mij af en zegt dat ik het fout doe. Dat is oké, als je het aardig zegt. In plaats dat, snauwt ze het naar mij.

Ik weet niet wat ik fout heb gedaan of dat ik überhaupt iets fout heb gedaan, maar sinds dat gesprek met haar broer is ze veel afstandelijker dan ze al was.

Lynn en ik lopen weer naar die soort hal waar we eerder vandaag waren.

Het is veel drukker dan eerst. Er lopen nu nog meer meisjes rond dan eerst. Ze geven allemaal een gehaaste indruk. De meeste kijken mij niet eens lang aan.

Lynn loopt recht op het bureau van Sofia af. "Ben je al klaar?" vraagt Lynn vriendelijk aan haar. "Ja", zegt ze. "Je moet het alleen nog even passen", zegt Sofia tegen mij. Ik knik.

Sofia geeft mij mijn kleren die zwart en wit zijn. "Daar achter kan je je omkleden", zegt ze en ze wijst naar een groot rond scherm bij de hoek.

"Dank je", zeg ik en loop naar dat scherm. Ik kleed me snel om. Het lijkt op het zwart witte uniform dat Lynn draagt, maar dan in jongensvorm en geen jurk.

"Het past, dank je", zeg ik als ik weer bij Lynn en Sofia ben. "Mooi", zegt Sofia en ze loopt een rondje om me heen om te kijken of het ook echt overal goed zit.

Ze knikt goedkeurend naar haar werk.

Lynn begint dan hard te lachen. Sofia en ik kijken haar verbaast aan. Daarna kijken we elkaar weer aan en dan weer naar Lynn. Het lijkt alsof ze daardoor juist nog harder moet lachen.

"J-e... Je... je weet dat je er be...lachelijk uit ziet", zegt ze proestend van het lachen.

Sofia en ik kijken elkaar weer aan. "Nou bedankt", zeg ik. "Ik vind anders dat het Sofia nog best goed is gelukt", zeg ik. Sofia begint ligt te blozen. "Dank je", zegt ze verlegen. Ik glimlach naar haar.

"Zullen we dan maar gaan?" vraag ik aan Lynn die nog steeds helemaal in een deuk ligt. "W-wacht", zegt ze tussen het ademhalen door en ze leunt met haar handen op haar knieën.

"Ja, we kunnen", zegt ze zodra ze alleen nog maar een beetje grinnikt. Ik zucht en draai me om en loop weg. "Nog bedankt voor deze kleren", zeg ik over mijn schouder heen tegen Sofia en ik hou mijn andere kleren als een pakketje onder mijn arm.

"Waar gaan we heen?" vraagt Lynn dit keer. "Naar mijn kamer. Ik moet deze kleren toch wegbrengen", zeg ik. Dit keer is het mijn beurt om sarcastisch te zijn. Lynn zegt niks en loopt gewoon mee.

"Milo?" hoor ik een stem zeggen als we bijna bij mijn kamer zijn. Ik draai mij om en zie Casper staan. "Ik geloof niet dat ik jou dat heb aan laten doen", zegt hij lachend. "Zie je, de prins begrijpt mij", zegt Lynn terwijl ze tegen mijn schouder stoot. Casper kijkt haar gek aan. Hij begrijpt natuurlijk niet waar ze het over heeft.

"Ja, ik heb sinds vandaag een baantje als dienstjongen", zeg ik verlegen. Het duurt even voordat Casper het begrijpt. "Ik wist niet dat je opzoek was naar een baantje", zegt hij dan. "Nee", zeg ik. "Ik kwam er zelf vanochtend ook pas achter", zeg ik.

"Ik ga maar weer eens", zegt Lynn. Ik kijk Lynn vragend aan en ze geeft mij een knipoog. Dan pas begrijp ik wat ze bedoelt.

"Morgenochtend spreken we hier af voor werk", zegt ze. Ik knik. "Hoogheid", zegt ze tegen Casper en ze maakt een reverence.