Cinderella but than different ✅

hoofdstuk 52

 "Casper, Milo schieten jullie een beetje op?" vraagt Cassandra aan de andere kant van de deur. "Ja", antwoord Casper. Hij kijkt mij aan in mijn ogen en ik in de zijne.

Ik sta als versteend aan de grond. Ik kan me niet bewegen laat staan iets zeggen.

Hij noemde me net sexy. Hij noemde mij een sexy bodygard. Misschien zei hij het voor de grap of meent hij het echt?

Kom op Milo! Verman je!

Ik schaap mijn keel. In ieder geval een poging tot. Het schorre verstopte geluid dat uit mijn keel komt is alles behalve natuurlijk.

"Laten we maar gaan", zeg ik op bijna fluistertoon, Casper nog steeds aankijkend. Hij knikt.

Als ik de deur open doe worden Casper en ik verblind door het felle licht dat in de kamer naast ons door de ramen komt.

"Daar zijn jullie eindelijk", zegt Caspers moeder. "We moeten opschieten. Je vader is al beneden", zegt ze en loodst ons de kamer uit.

We zeggen geen woord en ik voel me heel rustig. Bijna vredig.

We horen de mensen buiten, maar die lijken van ver te komen. Dat moment in ons tijdelijke pas hokje. Het voelt alsof het nog niet over is. Alsof er nog geen tijd voorbij is gegaan en we nog steeds in dat kamertje zitten. Alleen Casper en ik.

We lopen de trap af naar een achteringang en Cassandra zit de hele tijd te zeggen dat we op moeten schieten.

Het liefst zou ik stil willen gaan staan en Casper weer in zijn ogen kijken en niemand die ons stoort, maar dat is alleen maar een fantasie. Iets dat niet kan gebeuren. Dat soort momenten gebeuren alleen in films en dit is geen film. Dit is echt. Het echte leven waar niks zo mooi kan zijn als dat het in de boeken wordt beschreven.

"kom deze kant op", zegt Cassandra en we staan nu voor de deur die naar buiten leidt.

Ze duwt de deur open en loopt snel naar buiten. Casper en ik volgen haar en een aantal bewakers en een grote zwarte auto staan op ons te wachten.

"Hup, instappen", zegt Cassandra en maakt de achterste deur open.

Casper stapt als eerst in en schuift helemaal door naar het raam. Ik stap in en schuif Caspers kant op zodat Caspers moeder naast ons kan komen te zitten. Als Cassandra zit gaat de auto reiden.

De korte rit die we maakte in de auto werd er niks gezegd. Hendrik kwam een beetje zenuwachtig over en Cassandra begon op de helft van de rit aan haar jurk te plukken wat zeer irritant was, want haar ellenboog stootte mij daardoor elke keer aan.

We staan nu achter het podium naast de trap die Hendrik, Cassandra en Casper straks op zullen lopen. Hendrik gaat dan het volk toe spreken en er zullen camera's zijn. Ik wacht hier op ze.

"Het is tijd", zegt een man met een koptelefoon op. De koning knikt en loopt de trap op. Cassandra volgt haar man en tilt haar jurk een beetje op zodat ze de trap goed op kan lopen, wat ik nu volkomen begrijp.

Casper recht zijn rug. "Tot zo", zegt hij tegen mij. Ik zwaai ongemakkelijk naar hem. "Succes", zeg ik. Hij glimlacht. "Dank je."

Het publiek gaat helemaal uit zijn dak wat alleen maar kan beteken dat ze Casper en zijn ouders zien.

"Hallo", begint Hendrik met zijn speech en ik zie voor me hoe hij staat. Vriendelijk, maar toch vorstelijk. Casper zal waarschijnlijk iets te recht staan en vergeten te glimlachen en Cassandra zal zich zorgen maken over hem.

Ik zie het allemaal voor me. Hoe Hendrik praat. Hoe het publiek op hem reageert en hoe Casper naast zijn vader staat. Trots, maar toch zenuwachtig.

"Kijk uit!" zegt een hoge stem bevelend en ik kijk op. De stem behoort tot een lang blond meisje met gestelde haren die tot aan haar borstbeen reiken. Ze draagt torenhoge haken en een zwarte lange broek met een witte bloes in haar broek gestopt. Ook draagt ze een grote zwarte hoed met overdreven paarse veren, wat er nog al apart uit ziet.

Een man in een zwart pak heeft een klein schattig hondje vast met blonde haartjes.

"Geef Coco maar aan mij", zegt ze en grist het hondje uit de man zijn handen. Ze wil het hondje eerst zelf vast houden, maar hij spartelt te veel tegen. Ze zet hem op de grond en maakt hem vast aan een roze glitterende riem. Het hondje zijn rug komt niet hoger dan 20 centimeter van de grond.

Ik dacht dat alleen personeel hier mocht komen.

Ik kijk haar vragend aan. Ze kijkt me aan alsof ik een rottende vis ben en trekt haar neus op. Ze recht haar rug en gaat nog meer met haar borsten vooruit staan. Het ziet er allemaal heel ongemakkelijk uit.

Ik weet niet wat die meid hier probeert te doen, maar zo te zien mag ze hier gewoon zijn.

Ik ben blij dat ik niet op hakken heb hoeven te lopen van Casper. Dat lijkt me zo ongemakkelijk en pijnlijk aan je voeten.

Als de speech van Hendrik eindelijk voor bij is. Ben ik al gaan zitten op een bankje. Het duurde wel bijna 20 minuten.

Het Publiek gaat tekeer. Ik weet niet wat Casper en zijn ouders allemaal op het podium doen, maar het duurt nog een hele tijd voor ze het trapje weer naar beneden lopen.

Casper loopt als eerste naar beneden. Ik lach naar hem, maar voor dat ik ook maar 'hey' kon zeggen schreeuwde het blonde meisje al. "Cas!"

"Chanel", zegt Casper verbaast. Het meisje drukt het riempje van haar hond in de handen van de man die hem eerst ook vast hield.

Ze loopt met grote stappen op Casper af en omhelst hem. Ze is nog net niet langer dan hem met die hakken aan. "Ik wilde je verassen", zegt ze als ze hem eindelijk los heeft gelaten.

"Chan, wat leuk je weer te zien", zegt Cassandra die nu het trappetje ook af gelopen is.

"Sandra", zegt die Chanel en ze zoent haar drie keer op haar wangen.

Hendrik grijnst naar Chanel. "Leuk je weer te zien Chan", zegt hij en loopt naar haar toe, om haar ook drie kussen op de wang te geven.

"Chen dit is Milo", zegt Casper. "Milo dit is Chen."

"Weet ik", zegt Chanel en ze wipt haar haar over haar schouder. "Toen jullie op het podium stonden heb ik me al voor gesteld, maar hij werd moe dus ging zitten." Dat is niet waar! Voor de helft dan. Ik ben wel gaan zitten.

"Oh", zegt Casper.

"Kom zullen we bij het weeshuis gaan kijken. Dan doen jullie toch altijd?" vraagt ze poeslief en ze verandert zo het onderwerp waardoor ik er niks tegen in kan brengen.

"Ja, dat klopt", antwoord Cassandra.

We stappen weer in de auto waarin we hierheen zijn gekomen. Casper stapte weer als eerst in. Daarna Chanel en daarna Cassandra waardoor ik alleen in de achterbak moest zitten met Chanels hondje Coco.

Het is de verschrikkelijkste autorit ooit. Casper en Chanel zitten alleen maar gezellig te praten. Chanel lacht overigens heel nep, maar niemand lijkt het te merken.

Het hondje van Chanel laat me niet in zijn buurt. Waardoor ik helemaal opgekropt moet zitten anders gaat hij grommen en het lijkt alsof niemand doorheeft dat ik ook in de auto zit.

Het spijt me dat het zolang geduurd heeft voordat ik weer een nieuw hoofdstuk heb gepubliceerd. Ik had de hele week geen rust. School mag dood vallen als het aan mij ligt. Maar goed. Een nieuw hoofdstuk en ik hoop dat jullie het leuk vinden.

XXX