Cinderella but than different ✅

hoofdstuk 55

Dit is nu al het derde potje pionnenroof. Het team van Bram heeft al twee keer gewonnen. Ik weet gewoon dat Casper dat expres doet. Ik weet ook dat Casper nu zijn eigen team gaat laten winnen en als het moet er zelf voor gaat zorgen.

Ik zie het aan zijn ogen. Hoe zijn geconcentreerde blik terug keert en zijn ogen een tikkeltje donkerder worden. De rest van zijn houding verandert niet en hij is continu bezig met de kinderen.

Het is echt schattig om te zien hoe de kinderen om Casper heen draaien en Casper op zijn beurt weer om hun draait.

Vragen de kinderen Casper niks, vraagt Casper wel een vraag aan de kinderen. De lach van de kinderen is niet weg te slepen van hun gezichten en zo is dat van Caspers.

Ik hoef niet zo veel te doen. Ik bemoedig de spelers van Brams team en natuurlijk Bram zelf. Als een kind dapper genoeg is om dicht bij genoeg te komen dat die mij mee kan nemen help ik die genen. Ik steek mijn arm zo ver mogelijk uit en wanneer ze mijn vingers ook maar voor een beetje aanraken zet ik het op een lopen. Ik pak het kleine handje vast en zorg ervoor dat het lijkt alsof ik mee getrokken wordt terwijl in werkelijkheid ik hun mee trek.

"Milo!" roept de stem van Caspers moeder mij. Ik kijk op en zie dat ze aan het praten is met Rosmerta. De vrouw die voor de kinderen hier zorgt en zo te zien helemaal alleen is vandaag. Zou ze het altijd alleen doen? Voor de kinderen zorgen. Ik denk het niet dat is gewoon onmogelijk.

"Zou je even kunnen komen?" vraagt Caspers moeder. Ik kijk Casper vragend aan. "Wie wilt Milo's plaats in nemen en de prinses worden?" beantwoord Casper mijn blik. Meteen steken een aantal meisjes hun hand op. Niet veel later ook een aantal jongens ook al zien die er nog al twijfelend uit.

Ik lach naar Casper. "Lukt het jou verder alleen?" vraag ik. Casper knikt. "Ik doe dit elk jaar." "Oké", zeg ik lachend en loop naar Cassandra en Rosmerta.

"Hallo", begroet ik ze. "Milo, Rosmerta en ik hadden het er net over dat jij eigenlijk ook een wees bent", zegt Cassandra vrolijk. "Ja, klopt. Ik kon bij mijn stiefmoeder blijven wonen. Ook al zie ik haar niet echt als mijn moeder", zeg ik en ik lach subtiel zodat het niet zo serieus klinkt.

Rosmetra en Cassandra lachen mee. "Dat snap ik. Niemand kan je eigen moeder verplaatsen", zegt Rosmerta en ze wrijft even over mijn bovenarm.

"Zorgt u in uw eentje voor al deze kinderen?" vraag ik om het onderwerp te veranderen en kijk even in de richting van Casper met alle kinderen.

"Nee, mijn man helpt mij en soms ook nog mensen vanuit het dorp. Let maar op na vandaag komen er een aantal weken wat mensen helpen, maar daarna staan mijn man en ik er weer alleen voor", zegt ze met een lach. "Oh, dat is ook vervelend", zeg ik. "Nee, dat valt best mee. Ik en mijn man houden ervan om voor de kinderen te zorgen. Jammer genoeg kon hij er vandaag niet bij zijn. Hij zou het geweldig gevonden hebben om jullie allemaal terug te zien of te ontmoeten." Ze kijkt eerst naar Cassandra en daarna naar mij. "Ik had uw man graag ontmoet."

"Cassandra, Rosemarten", zegt Chanel als ze aan komt lopen. "Het is Rosmetra lieverd, maar het maakt niet uit", zegt Rosmerta. Chanel glimlacht naar haar, maar ik zie dat het nep is. Ik hoop dat Cassandra dat ook ziet.

"Mag ik Milo even lenen?" vraagt ze. "Ja, natuurlijk", antwoord Cassandra met een glimlach.

Chanel trekt me mee aan mijn onderarm en zet haar scherpe nagels iets te hard in mijn arm. Gelukkig wordt mijn huid beschermt door de stof van mijn pak, maar er blijven wel degelijk rode vingerafdrukken op mijn arm achter.

Ik laat Chanel mij meenemen en ondertussen kijk ik haar vragend aan. Wat wil ze van mij?

Als we aan de andere kant van de grote tuin staan begint Chanel te praten. We hebben uitzicht over het terras en het huis daarachter. Ook zien we Casper en de kinderen, Cassandra en Rosmerta en Hendrik die verderop in de zon zit te kijken naar zijn zoon.

"Ik zie dat je al zit te slijmen bij de koningin", zegt ze. Ik kijk haar verwart aan. "Oh, kijk niet zo onschuldig ik weet waar je mee bezig bent", zegt ze en veegt haar haar achter haar schouder. "Sorry, maar ik weet niet helemaal wat je bedoelt met slijmen en ik ben nergens mee bezig!" "Laat me niet lachen", zegt ze neerbuigend.

"De artikelen in de kranten en tijdschriften en dan nu dat gesprek met de koningin en Rosmaralda", zegt ze. "Rosmerta", verbeter ik haar, "en wat bedoel je met artikelen?" vraag ik haar. "Oh, je weet het niet", zegt ze nep aardig en zakt een beetje door haar knieën waardoor het lijkt alsof ze met een klein kind praat.

"De artikelen waar jij in wordt beschreven als Caspers vriendje", zegt ze. "Wat?" "Je begrijpt nu hopelijk wel waarom ik eerder moest komen. Casper is van mij en ook al heb je nu mijn kamer. Casper krijg je niet!"

"Hoe bedoel je jou kamer?" vraag ik. "Je bent wel erg goed op de hoogte hè?" zeg ze sarcastisch. "Ik blijf hier voor het komende half jaar. En denk maar niet dat ik je ook maar in Caspers buurt laat komen."

"Ik dacht toch echt dat Casper zelf mocht beslissen met wie hij omgaat en wie niet", zeg ik en start mijn tegen aanval.

Ze heeft daar niets op te zeggen. "En over die kamer gesproken. Casper is de genen die hem aan mij heeft gegeven. Dus ik denk dat het niet meer jou kamer is", zeg ik en draai me om om weg te lopen.

"Wacht eens even! Ik ben nog niet klaar met jou!" Ik draai me weer om. "Maar ik wel met jou", zeg ik en loop dit keer echt weg.

Ik hoor Chanel boos zuchten dat lijkt op een misvormde grom van een hond en ik beschouw dat als een overwinning.