Cinderella but than different ✅

Hoofdstuk 68

Julian en ik lopen langs de kasteelmuren. We praten voornamelijk.

Julian is eigenlijk best oké. Goed, hij heeft zijn stemmingswisselingen die ongelofelijk snel zijn, maar hij heeft verder nog niemand anders verwond dan het meisje met boogschieten. Hij heeft ook nog geen ongepaste opmerkingen gemaakt of gemeen geweest tegen iemand anders.

"Ik wil het eigenlijk nog niet zeggen, maar ik heb een verassing georganiseerd", zegt Julian.

"Wat voor verassing?"

"Dat kan ik je niet vertellen."

"Waarom zeg je dat dan als je niet wilt vertellen wat het is?"

"Dan is het geen verassing meer", zegt Julian op een duhu toon.

"Oké...", zeg ik terwijl ik mijn voorhoofd frons.

"Hou je eigenlijk van circus acts?" vraagt Julian met iets te veel interesse.

"Is de verassing een circus act?" vraag ik.

"Nee," zegt Julian hij trekt zijn hoofd een klein beetje in en schud zijn hoofd, "Hoe kom je daar nou bij?"

"gewoon, omdat-", "Dus hou je van het circus?" onderbreekt Julian mij.

"Ik denk het. Ik ben er nog nooit geweest", antwoord ik.

"Moo- Oké", verbetert Julian zichzelf en de opluchting is van zijn gezicht af te lezen ook al probeert hij het te verbergen.

Ik kan het niet laten om te lachen. De 'verassing' is sowieso een circus act.

"Wat?"

"Niks." Ik haal onschuldig mijn schouders op.

*

Julian houdt zijn handen voor mijn ogen.

Ik vindt het nog al ongemakkelijk, maar hij zegt dat het voor de verassing is.

"Zijn we er bijna?" Julian wijst me de weg waar ik naartoe moet lopen.

We zijn weer binnen in het kasteel. Het galmt heel erg dus waarschijnlijk zijn we in een grote zaal.

"Ja, bijna. Nog een paar stapjes." Julian lacht opgewonden.

Ik loop met Julian mee en tot mijn verbazing ben ik nog nergens tegen aan gelopen. Traplopen ging zelfs goed.

"Ja, en nu rustig gaan zitten", zegt Julian en hij houdt zijn handen nog steeds voor mijn ogen.

Met mijn handen tast ik naar de stoel die dus achter mij moet staan. Als ik hem eenmaal voel ga ik zitten.

"Mag ik nu kijken?" vraag ik.

"Bijna", antwoord hij.

Ik zucht.

Het wordt stil op een aantal voedstappen na.

"Op drie... twee... één." Julian haalt zijn handen voor mijn ogen weg en zodra ik mijn ogen open doe, zie ik één grote rode flits.

Mijn ogen nemen de nodige tijd om zich aan het felle licht te wennen. Zodra ik eenmaal weer goed kan zien is het al over.

Het was allemaal vuurwerk dat in een soort bol vorm alle kanten op vloog. Dat was tenminste wat ik dacht te zien.

"Mijn heren ik wil u graag voorstellen aan", de man die alles zegt staat in de hoek op een kleine ronde verhoging. Er ontstaat tromgeroffel, "Margriet mijn assistenten."