Cinderella but than different ✅

Hoofdstuk 29

Door zware voetstappen op de trap wordt ik langzaam wakker. Ik ben nog te moe om te bedenken wie het kan zijn. Ze worden steeds luider wat aangeeft dat ze dichterbij komen.

Dan zwaait de deur open met zo een kracht dat ik bijna durf te zweren dat er iets kapot is. Uit schrik open ik mijn ogen. Het duurt een seconde of twee voordat ik scherp kan zien, maar in die twee seconden werd het me al snel duidelijk dat mijn stiefmoeder in de deur opening staat en ze is boos. Heel boos. Haar wenkbrauw boven haar linker oog trilt en net als altijd als ze boos is lijkt haar toch al strak getrokken huid nog strakker om haar schedel heen te zitten.

"Milo, jij gaat nu weer aan het werk en wel meteen!" zegt ze boos. Ik neem de tijd om rustig rechtop te gaan zitten en zeg dan: "Nee." "Wat!" zegt ze verward door mijn manier van doen. Ik ben nog nooit zo rustig gebleven terwijl zij boos op mij werd. "Ik ga niet meer voor jou werken", herhaal ik mijn boodschap luider. "Luister eens naar mij!" zegt ze boos en ik laat haar uit praten. "Ik heb je tijd gegeven na jou uitbarsting van laatst om over alles heen te komen, maar nu is die tijd toch echt voorbij." zegt ze. "Jij gaf mij tijd", herhaal ik spottend. "Je gaf me alleen tijd, omdat je te bang was dat ik het tegen de prins zou gaan vertellen. Maar nu je weet dat ik dat dus niet heb gedaan denk je 'Milo kan weer aan het werk'. Nou niet dus. Er is een rede dat ik het niet verteld heb en dat is, omdat ik niet wil dat hij medelijden met mij gaat krijgen of gaat denken dat ik hem gebruik om van 'jou' aftekomen", zeg ik nu boos met nadruk op jou. Fijn ze heeft mijn dag nu al weer verpest.

"Jij gaat aan het werk Milo of je het wilt of niet", zegt ze en draait zich om. Geen antwoord op wat ik net zij. Dat betekent dat ik gelijk heb. "En je begint met de badkamer!", voegt ze er aan toe. "Nee dat doe ik niet", zeg ik op een langgerekte toon. Nu werkt ze me echt om mijn zenuwen. Ik ga niet meer voor haar werken. Nu niet, later niet en zelfs niet als dat mijn laatste redding zou zien.

"Milo!" zegt ze gefrustreerd. Ze wordt zenuwachtig. "Ik heb je in huis gehaald. Ik heb je schulden af betaalt en je een dak boven je hoofd gegeven nadat je vader overleed. Ik kon je ook uit huis plaatsen. Ik verwacht dankbaarheid van jou kant voor al het goede wat ik voor jou heb gedaan", zegt ze zelfvoldaan met haar kin een stukje omhoog. "Dankbaarheid", zeg ik spottend. "Ik moest opruimen, schoonmaken en dat alles, omdat jij te lui bent dat zelf te doen en geen schoonmaker in wilt huren!" zeg ik boos. Ze wil me weer chanteren net als altijd. Maar dat lukt haar niet meer.

"Als jij niet doet wat ik zeg dan mag je vertrekken", zegt ze en ze tikt met haar lange kronkelige wijsvinger tegen mijn borst. Het stoom komt bijna uit mijn oren. "Best", zeg ik en in sla haar hand weg. "Wat?" zegt ze verbaast. "Je hoorde me", zeg ik zonder er emotie door te laten klinken. "Weet wel dat papa het zo niet gewild had en dat als hij wist hoe je echt was hij nooit met je getrouwd was." Ik kijk haar recht in haar smerige vieze kraaloogjes die nu vol afschuw staan.

Dat voelt ze. Mooi. Ik wil dat ze die opmerking voelt. Ik wil dat ze breekt. Ik wil dat ze zich schuldig gaat voelen en de rest van haar miezerige leventje achtervolgt wordt door schuldgevoel over wat ze mij heeft aan gedaan. Ik wil dat ze zichzelf zo erg gaat haten als dat ik haar haat.

Haar gezicht verhard. Ze zet een pokerface op. Ik kan geen enkele emotie van haar meer lezen en dat boeit me ook niet. "Voor vanavond ben je weg", zegt ze en ze draait zich om.

Het duurde even voordat ik dit alles heb verwerkt. Ik ga weg. Ik ga daadwerkelijk weg. Waar ga ik heen? Een golf van paniek overvalt me. Ik dwing mezelf om rustig te blijven en er rustig over na te denken.

Als ik een lange douche heb genomen. Waarschijnlijk mijn laatste in dit huis, ga ik weer naar mijn zolderkamer. Ik kan me nog herinneren dat ik ooit tussen de grote berg met spullen een grote tas had gevonden.

Het duurde even maar dan heb ik de tas toch gevonden. Ik pak wat kleren in en het fotolijstje van mij en mijn ouders. Ik kijk nog even rond of ik iets mee wil nemen voor als ik later niet meer terug kom.

Ik ben niet echt aan veel dingen gehecht. Waardoor mijn tas nog niet eens voor de helft vol zit als ik mijn zolderkamer voor goed wil verlaten.

Ik ga langs de badkamer om mijn tandenborstel te pakken en een kammetje. Meer heb ik denk ik niet nodig.

Ik dump mijn tas ergens beneden en loop dan nog een rondje door het huis. Ik ga langs mijn vaders kamer. Mijn moeder heeft geen kamer meer. Daar heeft mijn stiefmoeder wel voor gezorgd. Ik denk dat ze altijd al een beetje jaloers was om mijn moeder.

Ik ga nog even langs de keuken en maak een paar broodjes voor mijzelf klaar. Ook pak ik nog wat geld, je weet namelijk maar nooit.

Ik ga alles nog een keer na of ik alles wel heb ingepakt. Ik hoop het en anders koop ik wel iets.

Mijn stiefmoeder zit zoals gewoonlijk weer in de woonkamer op de bank. Toen ik langsliep hoopte ik heel even, maar een fractie van een seconden, dat ze spijt had van vanochtend en het goed wou maken. Maar zoals verwacht zit dat er bij haar niet in. Zij kent het woord 'sorry' niet.

"Ik ben weg", zeg ik. Geen reactie... Ik had ook niet anders verwacht.

In de gang pak ik nog een extra paar schoenen in, een jasje en een warmere jas. 

Dan stap ik de drempel over. Het voelt apart. Alsof ik een deel van mijn kindertijd achter mij laat. Wegstop om niet meer geopend te worden.

Ik geef nog een laatste lange blik op dit huis. Van onder naar boven en terug. Dit is het dan. Het moment waarop ik zo lang heb gewacht, gefantaseerd en op heb gehoopt. Ik ga het huis uit.

Ook al zijn de omstandigheden niet helemaal perfect, voelt het toch wel goed.

Een beetje tegenstrijdig eigenlijk. Aan de ene kant vind ik het eng en zou ik het liefst nog veilig aan het schoonmaken zijn en aan de andere kant weet ik dat dit het beste is. Het had echt niet langer zo door kunnen gaan en ondanks dat ik het spannend vind vind ik het ook wel een beetje leuk.