Cinderella but than different ✅

Hoofdstuk 64

"Casper!" roep ik. Ik stomp tegen de muur maar er komt geen reactie.

"Laat me er uit!" roep ik. Weer geen reactie.

Ik weet niet hoe lang ik heb staan slaan en schoppen tegen de deur. Mijn knokkels doen pijn en mijn grote teen is waarschijnlijk blauw. Het boeide me allemaal niet. Ik wil hier uit!

Nog zwaar ademend en met trillende benen laat ik me zakken tegen de deur.

Er staat een groot hemelbed midden in de kamer. In de hoek is een klein raam. Daarnaast is een grote kast en daar tegenover een bureau. Alles is weer in de zelfde oudestijl gebouwd als het kasteel en er is veel rood.

Ik loop langzaam naar het raam toe en kijk naar buiten.

Ik heb uitzicht over de oprit. In de lucht hangen nog steeds de donkere wolken van eerder en ik kan nog steeds niet verder kijken dan het terrein van het paleis. Het is daar gewoon te donker voor. In de verte zie ik wel een paar kleine lampjes. Waarschijnlijk van een dorp.

Ik loop naar het bed en ik ga er op zitten. Het is verbazingwekkend zacht. Mijn hoofd laat ik in mijn handen zakken en ik laat mijn ellenbogen op mijn benen rusten.

Zou Casper dezelfde kamer hebben als ik? Waar is Casper? Waarom moeten we uit elkaar gehaald worden? Ik vind dit allemaal niet leuk.

Er wordt op de deur geklopt. "Kan ik binnen komen?" vraagt een vrouwelijke stem.

Zo snel als ik kan loop ik naar de deur. "Ja", antwoord ik.

De deur gaat open en ik probeer zoveel mogelijk de gang in te kijken. Casper is al weg.

"Ik heb uw avondeten", zegt een meisje wie in traditionele Duitse kleding staat. Ze is best klein en heeft krullend blond haar.

"Mag ik binnen komen?" vraagt ze. Ik kijk over haar heen en zie dan de nors uitziende man. Hij kijkt mij waarschuwend aan.

"Ja, kom binnen", zeg ik en kijk voor de laatste keer over haar heen. De gang is helemaal leeg.

Ik doe een stap opzei en ze komt binnen met een dienblad in haar handen. De deur wordt meteen achter haar gesloten en het valt weer in het slot.

Ze zet het neer op het bureau. "Ik hoop dat uw verblijf u een beetje bevalt", zegt ze vriendelijk.

"Weet u waar Casper is? Wanneer kan ik hem zien? Waarom mag ik niet naar buiten?" Ze lijkt geschokt van mijn vragen.

"Het spijt me, maar ik mag uw vragen niet beantwoorden", antwoordt ze en ze kijkt naar de grond. Ze ziet er erg breekbaar uit.

"Het maakt niet uit", zeg ik snel.

"Wat is het eten?" vraag ik haar om het onderwerp te veranderen.

"Een traditioneel Duits gerecht", zegt ze met een grijns en ze loopt naar het bed. Ze gaat er half op liggen.

"Waar heb je trek in?" vraagt ze en ze brengt haar handen naar de touwtjes bij haar decolleté.

Ik kijk haar verwart aan. "Je hebt me net het eten gebracht"

"Zo naïef", grinnikt ze en ze begint aan de touwtjes te trekken zodat ze los komen te hangen.

"Uhm... Wat doe je?" vraag ik haar en kijk onhandig weg terwijl ze zich uitkleed.

Ik loop snel naar het bureau waar mijn avond eten op staat. Ik doe alsof ik het heel interessant vind. "Hoe heet dit gerecht? Het ziet er lekker uit", vraag ik haar en kijk op. Stom!

Ze staat nu in haar bh met haar jurk nog aan haar heupen hangend.

"Wil je me even komen helpen?" vraagt ze en ze speelt met haar haar.

"I-ik d-denk dat je je beter weer kan aankleden", stotter ik ongemakkelijk en kijk weer naar het eten. Het zijn worsten met aardappelschijfjes.

Ik hoor haar naar me toe lopen. Ze pakt mijn kin vast en zorgt er voor dat ik haar aan moet kijken. "Nauw?"

"I-ik..." Ik kijk weer weg, maar ze pakt mijn kin weer vast.

"Wil je nog komen helpen?" vraagt ze en ze draait zich om. "Ik krijg het touwtje achter op mijn rug niet los."

Ik loop weer van haar vandaan. "Ik denk echt dat je beter kunt gaan", probeer ik voorzichtig.

Ik pak de sprei die over het bed heen ligt en doe het snel over haar heen.

Ze gooit het op de grond.

Ze kijkt me beledigd aan. "Vind je mij niet mooi genoeg?"

"N-nee, dat is het niet. I-ik weet gewoon je naam niet en heb eerlijk gezegd best honger", lieg ik. Het kleine beetje eetlust dat ik net had is verdwenen.

"Je liegt. Je vindt mij niet mooi genoeg!" roept ze en haar accent is ineens heel duidelijk. Ze trekt haar jurk weer op zodat het haar borsten weer bedenkt en loopt naar de deur toe.

Ze wil hem open maken, maar hij is natuurlijk nog op slot.

"Mach es offen!" roept ze en de deur gaat open.

Zodra ze de kamer uit is gooit ze de deur met een klap dicht. Natuurlijk wordt het meteen weer op slot gedaan.

"Wat was dat?" vraag ik me hardop af en kijk om me heen.

Ik loop naar mijn avond eten toe, maar ik heb totaal geen trek. Het beeld van het meisje krijg ik maar niet van me af.

Zijn al de dienstmeiden hier zo?

Ik moet meteen aan Lynn denken die zich als een hoer gedraagt. Hoe ze met haar haar zal spelen en te vaak knippert met haar ogen.

Ondanks alles speelt er toch een glimlach op mijn gezicht. Het beeld van Lynn als ze haar best zal doen iemand te verlijden is te grappig.