Cinderella but than different ✅

Hoofdstuk 19

Mijn etentje met de prins ben ik niet vergeten na mijn ruzie met mijn stiefmoeder.

Ik kijk op de klok. Half 6. Hij is er over ongeveer een half uurtje. Ik warm het eten op en doe nog even hier en daar de puntjes op de I.

Het ruikt heerlijk in de keuken.

Ik heb mijn stiefmoeder niet meer gezien of gehoord sinds onze ruzie van eerder.

De deurbel gaat. Ik doe snel mijn kookschort af. Oh shit. Ik ben helemaal vergeten om te kleden. Ik kijk snel om me heen. Oke hier moet ik het dan maar mee doen. Ik strijk mijn kleren glad en ren naar de deur.

Voor de deur blijf ik vijf seconde wachten. Ik kom even op adem en probeer mijn hoofd rustig te maken. Ik had niet door hoe zenuwachtig ik wel niet was. Ik veeg mijn handpalmen af aan mijn broek en probeer ze te laten stoppen met trillen wat het alleen maar erger maakt.

Ik doe de deur langzaam open. Casper staat in de deuropening. Schuin achter hem staat een voor mij vreemde man in uniform. "Hoi", zeg ik. "Heyy. Euh... dit is Jeff", stelt Casper de man voor. "Hallo. Milo", stel ik mezelf voor en steek mijn hand uit. Jeff negeert mijn hand. "Mogen we nog naar binnen?" vraagt hij op een wrede harde toon. "Ja natuurlijk", zeg ik snel en stap opzij zodat ze er bij kunnen.

"Ik heb met het eten maar voor twee rekening gehouden, maar ik heb nog eten in de koelkast als je dat wil", zeg ik. "Oh nee, Jeff is er niet om mee te eten. Mijn ouders wouden dat ik een bewaker mee nam en dus is Jeff mee. Je zult zijn aanwezigheid niet merken.", zegt Casper. "Oh", zeg ik alleen maar. Casper lacht.

"Kan ik jullie jassen aannemen?" vraag ik in een poging beleeft over te komen. "Ja", zegt Casper en hij geeft mij zijn jasje. Jeff geeft ook zijn jas. Ik hang ze op aan de kapstok en begeleid ze dan naar de woonkamer.

"Willen jullie wat te drinken?" vraag ik. "Ja graag", zegt Casper. Jeff knikt. Ik vraag wat ze willen drinken en loop dan naar de keuken om het te halen. Voor mijzelf haal ik een glas water. Ik neem het mee naar de woonkamer op een dienblad en geef ze dan hun drankjes.

Wanneer Jeff zijn drinken op heeft gaat hij stil in een hoek van de kamer staan waar hij uitzicht heeft over de hele kamer. Ik vind hem maar een stijfjes.

Casper zit op de bank. Ik ga naast hem zitten. "Dit is dus waar ik woon", zeg ik. "Het is een best wel cool huis. Hoe het zo in het dorp staat. Volgens mij heb je uitzicht over het hele dorp", Zegt Hij. "Ja, vanuit mijn zolderraam kan ik een toren van het paleis zien", zeg ik. "Echt waar?" zegt Casper. "Ja, alleen met helder weer en als het niet al te bewolkt is", zeg ik snel.

we praten nog een beetje en dan haal ik het eten en zet het op tafel. "Weet je zeker dat Jeff niets hoeft? Ik kan zo iets klaarmaken", zeg ik. Casper kijkt naar Jeff en Jeff kijkt van Casper naar mij en schud dan zijn hoofd van nee.

Casper en ik gaan aan tafel zitten. Ik vind het niet fijn dat Jeff daar maar staat. Ik snap het wel. Hij is hier voor de veiligheid van de prins enzo, maar het zit me gewoon niet lekker dat hij niks hoeft. Het voelt gewoon niet goed.

"Het ziet er heerlijk uit", zegt Casper. "Hopelijk smaakt het ook zo", zeg ik met een verlegen lachje. "Vast wel", zegt Casper en hij neemt de eerste hap. Ik wacht gespannen af. Het duurt even voordat hij wat zegt. "Dit is echt lekker", zegt hij dan. Opgelucht blaas ik de adem uit waarvan ik niet door had dat ik die inhield. Ik begin zelf ook te eten en Casper heeft gelijk. Het is echt lekker.

"Dus... euhh... hoe gaat het?" vraag ik. "Wel goed. Het is druk thuis, maar met mij gaat het goed", zegt Casper. "Zoiets dacht ik al. Dat het druk is", zeg ik er snel achter. Casper kijkt me vragend aan. "Je vader is deze week bijna niet in het nieuws gekomen. Meestal komt hij bijna elke uitzending wel in beeld", zeg ik. "Ja klopt. Hij heeft het echt druk deze week", zeg hij.

"Wat vind jij er eigenlijk van? Dat je ouders de koning en koning zijn", vraag ik. "Hoe bedoel je? Of ik het leuk vind?" vraagt hij. "Ja", antwoord ik. "Nouw... Ehm... Normaal denk ik. Ik ben niet anders gewend", zegt hij. "Maar als je kon kiezen tussen het leven dat je nu hebt als prins of het leven als een normale burgerlijke jongen wat zou je dan willen zijn?" vraag ik. Casper denkt een tijdje na. "Dat is een moeilijke vraag weet je dat?" zegt hij. "Maar ik denk dat ik gewoon de prins zou willen zijn."

"jij?" "Ik weet het niet. Het lijkt mij wel leuk om een prins te zijn. Ik denk dat het heel veel voordelen heeft, maar ik weet niet of de voordelen wel op kunnen tegen de nadelen", zeg ik. "ja, het heeft ook wel veel nadelen om de prins te zijn. Ik kan bijvoorbeeld niet zomaar naar de supermarkt zonder opgemerkt te worden en ik moet altijd beveiliging bij me hebben", zegt hij en knikt naar Jeff. Ik was bijna vergeten dat hij er ook nog was. "Maar het heeft ook genoeg voordelen", zegt hij. "Zoals", zeg ik op een vragende toon. "Zoals...", Casper denkt even na. "Als ik naar een druk concert wil waar de kaartjes van uitverkocht zijn mag ik vaak gratis naar binnen en heb ik soms ook wel eens de beste plaatsen", zegt hij. Ik lach.

"En als ik iets zeg wordt er meestal wel naar mij geluisterd. Behalve door mijn vader, maar die is koppig", zegt Casper. "Ooit zal hij moeten luisteren. Dan ben jij de koning", zeg ik. "Ja ik vraag me af of hij mij wel zal zien als koning", zegt Casper een beetje afwezig. Ik kijk hem vragend aan. "Ik denk dat hij de kroon niet zomaar op zal geven. Hij houd te veel van zijn werk daarvoor. Soms denk ik zelfs dat ik alleen koning zou worden als mijn vader is overleden", zegt Casper. "Ik weet het niet. Ik ken je vader daar niet goed genoeg voor, maar voor wat het waard is. Ik mag jou vader wel", zeg ik.

Casper lacht. "Echt waar", zeg ik. "Tijdens dat bal was ik verdwaald geraakt", zeg ik. "Hoe?" vraagt Casper lachend. "Nou best makkelijk eigenlijk. Ik weet niet of je het door hebt, aangezien je er je hele leven al woont, maar die gangen zijn net een groot doolhof", zeg ik. "En toen kwam je vader mij tegen en in plaats van boos naar mij te gillen dat ik zo snel mogelijk weg moet wezen, het was wel duidelijk dat hij me daar niet wou hebben, wees hij mij de weg terug naar de balzaal", zeg ik. Casper lacht. "Je hebt trouwens erg knappe oma's en pas", grap ik. "Ja hè, dat vind ik nou ook", zegt hij.

"Maar wat ik nog steeds niet begrijp is: Hoe ben je eigenlijk in die gangen terecht gekomen?" "Ik was gevlucht", zeg ik alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hij moet lachen en verslikt zich bijna in zijn taco waardoor hij erg begint te hoesten. Hij neemt snel een slok van zijn drinken. Jeff staat binnen mum van tijd naast hem. "Gaat het hoogheid?" vraagt hij met zijn diepe stem. "Ja, ja, sorry", zegt hij en neemt nog een slok van zijn drinken.

"Sorry", zegt Casper weer dit keer met een verlegen lachje en tegen mij. "Waarvoor?", vraag ik lachend. "Dat had iedereen kunnen overkomen." ""Ja dat is waar", zegt Casper. Jeff is weer geluidloos naar zijn hoek gegaan. 

Het spijt me. Het spijt me. Het spijt me. Dat het zolang geduurd heeft met het opnieuw publiceren van een nieuw hoofdstuk. Ik heb het nou eenmaal erg druk met school. Hier is een extra lang hoofdstuk. Ik hoop dat jullie mijn verhaal nog steeds leuk vinden.