Cinderella but than different ✅

hoofdstuk 53

Eindelijk zijn we bij het weeshuis wat Chanel bedoelde. De afstand tussen het plein bij het gemeentehuis en het weeshuis was niet groot, maar, omdat we langzaam moesten rijden duurde het wel een half uur voordat we er eenmaal waren.

Coco het hondje van Chanel werd steeds dominanter waardoor ik nog minder ruimte had. Elke keer als ik me bewoog ging hij grommen.

Als iemand de achterbak eindelijk open doet weet ik niet hoe snel ik er uit moet stappen. Eindelijk mijn benen kunnen strekken.

"Het spijt me dat je achterin moest zitten?" zegt Casper als hij naast mij staat.

Achter ons horen we Chanel liefkozend tegen Coco praten. "Sorry, dat je samen in de achterbak moest.", "Ik hou van je", "Dalijk krijg je allemaal snoepjes, maar dan moet je daarna wel trainen", "Wie is het liefste hondje van het land. Ben jij dat Coco? Ben jij dat?"

"Het geeft niet, Het was heel gezellig achterin met Coco", grap ik. Casper lacht. "Ik hoorde het. Het spijt me echt." "Het maakt niet uit. En we weten nu zeker dat Coco mij niet aardig vindt", zeg ik.

"Meestal is Coco hartstikke aardig tegen iedereen. De laatste keer dat ik hem zag likte hij mijn hele hand onder", zegt Casper. Ik lach. "Kennelijk niet tegen mij."

"Als we straks terug gaan naar het kasteel gaan we weer met de limo. Daar is wat meer ruimte", zegt Casper. Ik lach. "Dank je."

Het weeshuis is een hoog gebouw. Het heeft stenen muren die er nog al saai uit zien en donker houten deuren en raam kozijnen.

Het heeft in vergelijking tot de grote van het huis een kleine voortuin en er is niemand.

Het lijkt bijna uitgestorven. Alleen door de bloemen die nog vol in bloei zijn en het net gemaaide gras kan je zien dat het bewoond wordt.

Cassandra en Hendrik lopen voorop naar de deur. Daar bellen ze aan.

Een wat oudere vrouw met bruin haar en een pony doet de deur open.

"Majesteit." Ze buigt een klein beetje door haar knieën. "Wat prettig om u weer te zien." "u ook, Rosmerta", antwoord Henrik. De vrouw krijgt een kleine blos op haar wangen.

"We zijn vandaag met iets meer dan gebruikelijk. Ik hoop dat u dat niet erg vindt", zegt Hendrik als de vrouw aan de kant stapt zodat we naar binnen kunnen.

"Geen probleem. Willen jullie thee of koffie? Iets fris kan natuurlijk ook", zegt ze gastvrij.

"Thee graag", antwoord Cassandra en ze glimlacht vriendelijk naar Rosmerta.

"koffie, zonder suiker." Hendrik gaat zitten op een van de bankjes.

Als we allemaal door hebben gegeven wat we willen drinken verdwijnt Rosmerta in een kamertje hier naast.

De kamer waar we nu in staan is direct verbonden aan de buiten deur, maar ziet er uit als een soort woonkamer/aankomst hal. Er staan bankjes en stoelen met kleine salontafeltjes ervoor.

Iedereen gaat zitten. Cassandra gaat naast Hendrik zitten en Chanel en Casper op een bankje naast hun. Ik ga in een van de twee overgebleven stoelen zitten. De twee stoelen en bankjes staan in een soort kringetje om de salontafel heen.

Niet veel later komt Rosmerta terug met een groot dienblad in haar handen.

Ze gaat op de overgebleven stoel tegenover mij zitten en legt het dienblad op de salontafel.

"Rosmerta? Hoe gaat het nu met u?" vraagt Cassandra en ze beugt naar voren zodat ze bij haar thee kan.

"Uitstekend", zegt ze vrolijk. "De kinderen hebben het naar hun plezier. Morgen is er een open dag voor potentiele pleegouders en volgende week komt een koppel een klein meisje van zeven jaar ophalen. Ze heet Christie." Rosmerta vertelt vol passie over de kinderen in het weeshuis. Aan haar ogen zie je echt dat ze van ze houdt.

"Ik wil later ook een kind adopteren", onderbreekt Chanel Rosmerta en ze gaat half op Caspers arm liggen. Met grote ogen kijkt ze op naar Casper. "Ik vind het zo zielig als een kind de liefde van twee ouders niet krijgt." Ik wil er van kotsen. Natuurlijk meent ze het niet. Ze zegt het alleen om goed over te komen.

"Ja", antwoord Casper een beetje ongemakkelijk wat mij weer hoop geeft.

"Rosmerta, u was nog niet klaar met uw verhaal over dat jongentje. Fret heette hij toch?" zeg ik om de aandacht weer naar Rosmerta te krijgen. Ik kan het niet aanzien om Chanel zo bij Casper te zien.

"Ja, klopt", zegt ze en lacht oprecht omdat ik zijn naam nog weet. "Hij wilde zo graag geadopteerd worden, maar hij is nog al", ze zoekt even naar woorden, "moeilijk", gaat ze verder.

Ik luister verder niet echt meer. Zo af en toe neem ik een slok uit mijn glas met Fanta en lach mee als de koning of koningin lachen.

Dan staat Rosmerta op. "De kinderen popelen om jullie weer te zien", zegt ze. Iedereen volgt haar voorbeeld.

"Waar zijn ze?" vraagt Casper die zich eindelijk bevrijdt heeft uit de klauwen van Chanel. "In de achtertuin. Het is nu nog zulk lekker weer. Ik kan ze gewoon niet binnen laten." Casper lacht. "Dat kan ik begrijpen."

Rosmerta loopt ons voor naar de achtertuin. De zon schijnt over het grote grasveld en het zien er in tegenstelling tot de voorkant van het huis heel levendig uit. Er rennen kinderen met vliegers over een groot grasveld of trappen een balletje. Ook tekenen er een aantal meisjes op het terras of spelen een spelletje met elkaar.

Als ik naar deze kinderen kijk word ik jaloers. Ik zou zo graag in een weeshuis gewoond hebben in plaats van bij mijn stiefmoeder. In het begin, net na mijn vaders dood zei iedereen dat ik van geluk mocht spreken dat ik niet in een weeshuis moest. Ze hadden gelijk. Ik kon gewoon nog thuis blijven wonen. Zij wisten alleen niet wat voor kreng mijn stiefmoeder is en hoe ze mij behandelde. Als een stuk vuilnis dat drie keer is uitgekotst.

"Milo, Milo." Hoor ik Caspers stam zeggen. "Ja, sorry", zeg ik. "Je zat te staren", zegt hij. "Oh, ja", zeg ik en forceer een lach op mijn gezicht.

"Je hoeft hier niet te zijn als je dat niet wilt", zegt Casper. In zijn ogen zie ik bezorgdheid. Wat ik verschrikkelijk vindt. "Nee, nee, het is oké. Ik zat gewoon. Ik was gewoon." Ik kom maar niet uit mijn worden. "Ik snap het", zegt hij en legt zijn hand op mijn schouder. Ik glimlach naar hem.

Hendrik en Cassanda zijn ondertussen al bij de kinderen op het terras aan het kijken. Ze bewonderen uitbundig hun tekeningen.

"Kom", zegt Casper en hij trekt mij mee. "Wat gaan we doen?" vraag ik. "Voetballen", antwoord hij. We laten Chanel alleen achter met haar kleine hondje.

Ze kijkt een beetje verontwaardigt, maar recht dan haar schouders en kijkt afkeurend rond. Niemand gunt haar een blik waardig wat mijn humeur stukken beter maakt.

Met een lach op mijn gezicht ren ik mee met Casper. Als we bij de jongens zijn die aan het voetballen zijn ben ik de eerste die vraagt of we mee mogen doen.

Het spijt me, dat ik weer zo laat update. Ik heb het de laatste tijd heel druk met school. De toets week komt eraan en ik zit in mijn examen jaar. Ik heb dan ook binnenkort mijn examens. Ik ben van plan om gewoon door te blijven schrijven. Ik kan niet beloven dat ik regelmatig zal updaten, maar ik zal me best doen. Ik probeer het binnen een week te houden, maar zelfs dat lukt soms niet. Ik vind het heel vervelend, maar het kan even niet anders. Ik hoop dat jullie het begrijpen.

Bedankt voor het lezen. XXX