Ο Λιποτάκτης των SS.

|Κεφάλαιο 29: Μέρος ΙΙ|

Το πρώτο κεφάλαιο είναι στο βιβλίο της αγαπημένης μου @Vickymis 'Ο,τι και να είμαι'. Η κοπέλα νταξει είναι σε επίπεδο συγγραφής, ταλέντο!

20 Αυγούστου 1943, Αθήνα.
Είχαμε μόλις φτάσει στην Αθήνα με αυτοκίνητο το βράδυ. Θα μέναμε σε σουίτα στη Μεγάλη Βρετάνια όπως είχε κανονίσει ο Γούολτερ. Ήμασταν πολύ κουρασμένοι και σίγουρα θα πηγαίναμε για ύπνο.

Όταν όμως πέσαμε στο κρεβάτι, ένα πράγμα τριγυρνούσε στο μυαλό μου. Η συζήτηση μου με τον Ανδρέα, μια μέρα πριν φύγουμε για την πρωτεύουσα.

Ο Ανδρέας άνοιξε την πόρτα της κουζίνας και μπήκε μέσα να πιει ένα ποτήρι νερό. Έλειπε η τραγουδίστρια και έκανε όλο το πρόγραμμα μόνος του μαζί με τους συνεργάτες του. Με κοίταξε που έπλενα τα πιάτα και ύστερα άναψε ένα τσιγάρο.

-Ο Μήτσος; ρώτησε.

-Έπρεπε να μεταφέρει ένα μήνυμα, είπα και του έκανα νόημα με τα μάτια.

-Μάλιστα, είπε. Ελπίζω να μας γυρίσει πίσω με καλά νέα.

-Με αυτά που μαθαίνω αραιά και που τα βράδια μου εδώ, είπα. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά εκεί πάνω.

-Καλύτερα για εμάς, είπε. Σωστά;

Για μας σίγουρα, για τον Γούολτερ όχι. Το σκεφτόμουν πολύ τελευταία, αν χάσουν τον πόλεμο θα φύγουν από δω. Και δεν θα τον ξαναδώ ποτέ. Τι θα απογίνω εγώ τότε;

-Σωστά, απάντησα τελικά.

Σκούπιζα τα πιάτα όταν κατάλαβα ότι έχει σταθεί από πίσω μου και με κοιτάει.

-Δεν πας μέσα; ρώτησα. Πρέπει να συνεχίσεις το πρόγραμμα σου.

-Πας στην πρωτεύουσα έμαθα, είπε.

-Ναι, απάντησα και στήριξα τον κορμό μου στον πάγκο. Τόσες μέρες το λέμε.

-Και πόσο θα μείνεις εκεί; ρώτησε.

-Όσο χρειαστεί, απάντησα. Δεν ξέρω. Αυτός που πρόκειται να απευθυνθούμε είναι πολύ σκληρός. Δεν νομίζω ότι θα δεχτεί την πρόταση μας, ειδικά αν μάθει για την καταγωγή μου. Μια είναι η αδυναμία του, αλλά δεν θέλω να τη χρησιμοποιήσω για δικό μου συμφέρον.

-Ποια είναι αυτή; ρώτησε και έριξε το περίσσευμα στάχτης στο γυάλινο τασάκι μπροστά του.

-Είναι μια νοσοκόμα, είπα. Είναι φίλη, μέσω εσού της έστελνα τα γράμματα μου.

-Και τι μ'αυτή; ρώτησε.