Ο Λιποτάκτης των SS.

|Κεφάλαιο 36: Μέρος Ι|

Το δεύτερο μέρος στο βιβλίο της ταλαντούχας @vickymis 'Ότι και να είμαι'.

20 Οκτωβρίου 1943, Θεσσαλονίκη.
Σήμερα πρωί πρωί όταν ξύπνησα βρήκα ένα σημείωμα στο μαξιλάρι μου, το οποίο έλεγε ότι είχε να κανονίσει μια υποχρέωση και θα γυρνούσε πριν το μεσημέρι.

Έβαλα ένα πράσινο σκούρο φόρεμα με μανίκια τρία τέταρτα, κουμπιά στο στήθος με γιακά και μέχρι το γόνατο. Έβγαλα τα ρολει που είχα στα μαλλιά το βράδυ και τα άφησα κάτω πλούσια και μακριά. Δεν προφτασα να κατέβω κάτω, ακούστηκαν χτυποι στην εξώπορτα. Άνοιξα και ήταν η Ελευθερία. Είχα αρκετές μέρες να τη δω, για δικούς της προσωπικούς λόγους.

-Καλημέρα, είπε χαμογελαστή. Να περάσω;

-Καλημέρα, είπα και της έκανα χώρο να περάσει μέσα. Θέλεις καφέ;

-Ναι φυσικά, είπε και έκατσε στο σαλόνι.

Επέστρεψα κοντά της λίγα λεπτά αργότερα με δύο φλιτζάνια καφέ στο χέρι.

-Είσαι όμορφη σήμερα, παρατήρησε κοιτώντας με εξονυχιστικά από πάνω μέχρι κάτω. Έχετε ραντεβού μετά;

-Όχι, είπα και χαμογέλασα. Απλά είχα όρεξη σήμερα το πρωί και αποφάσισα να καλλωπιστώ.

-Καλά κάνεις, είπε. Γιατί οι άνδρες βαριούνται εύκολα.

-Δεν θα έλεγα ότι είναι ακριβώς έτσι, είπα και εσμιξα τα φρύδια μου ενοχλημένη.

Πάνω στην ώρα η εξώπορτα άνοιξε και ο ήχος από την μπότα του Γουόλτερ ακούστηκε να χτυπάει στο μάρμαρο του χολ.

-Καλημέρα γλυκιά μου, είπε χαμογελώντας και έβγαλε το καπέλο του.

Με το που είδε την Ελευθερία το χαμόγελο του έσβησε και ξεροβηξε.

-Φρόιλαϊν, είπε και έστρωσε το σακάκι του. Δεν ήξερα ότι είστε εδώ.

-Καλημέρα Λοχαγε, είπε ειρωνικά η Ελευθερία δίχως να τον κοιτάξει.

-Νωρίς ήρθες, είπα και σηκώθηκα. Νόμιζα ότι θα αργούσες περισσότερο.

-Σου έχω μια έκπληξη, είπε και χαμογέλασε.

-Έκπληξη; ρώτησα και κοίταξα την Ελευθερία που τον κοιτάζε περίεργη.

Ο Γουόλτερ παραμέρισε από το κατώφλι της πόρτας και δίπλα του εμφανίστηκε η Αθηνά χαμογελώντας.

-Δεν το πιστεύω, είπα κι την πλησίασα.

Εκείνη με πλησίασε και άνοιξε τα χέρια της παίρνοντας με μια ζεστή αγκαλιά.