Ο Λιποτάκτης των SS.

|Κεφάλαιο 35|

Η Ελευθερία δεν άργησε να έρθει. Μπήκε μέσα ανήσυχη και με πήρε μια αγκαλιά.

-Ήρθα όσο πιο γρήγορα γινόταν, είπε και προχώρησε βιαστικά προς το σαλόνι.

Έκατσε στον καναπέ ως συνήθως και σταύρωσε τα χέρια της κοιτώντας με σοβαρή. Εγώ πήγα βιαστικά στο δωμάτιο με το γραφείο του Γουόλτερ και άνοιξα το συρτάρι του, άρπαξα τη θήκη με τα τσιγάρα του και ξαναπήγα στο σαλόνι. Ως συνήθως και εγώ κάθισα στην πολυθρόνα απέναντι της, αφού πρώτα πήρα το γυάλινο τασάκι από το τραπέζι.

-Να σε περιμένω να αλλάξεις; ρώτησε.

-Όχι, απάντησα και άναψα ένα τσιγάρο. Δεν έχω διάθεση.

-Ακούω, είπε. Τι συνεβη;

-Συνέβη ότι είμαι μια απαίσια φίλη, είπα. Μια ψεύτρα και υποκριτρια.

Σήκωσε τα φρύδια της έκπληκτη.

-Δεν καταλαβαίνω, είπε γλυκά. Εγώ δεν σε βλέπω έτσι, είσαι ίσως η μοναδική αληθινή φίλη που έχω...

-Και όμως δεν είμαι, τη διέκοψα. Σου είπα ψέματα.

Η έκφραση της άλλαξε, φάνηκε να είναι περίεργη και όχι θυμωμένη, ευτυχώς για μένα.

-Δηλαδή; ρώτησε.

-Η τελευταία φορά που ήμουν ειλικρινής μαζί σου ήταν τότε που σου είπα τι συνέβαινε στο σπίτι μου, είπα.

-Τη νύχτα που έφυγες, είπε. Δεν κατάλαβα ποτέ τι συνεβη εν τέλει.

-Ο Γουόλτερ έμαθε από εσένα που θα πήγαινα, σωστά; ρώτησα.

-Σωστα, απάντησε.

-Με βρήκε και με σταμάτησε, είπα. Μείναμε οι τέσσερις μας σε ένα στάβλο για μια νύχτα και ύστερα ήρθαμε εδώ.

-Τι γλυκός, είπε και χαμογέλασε. Δεν του φαίνεται, να ξέρεις.

-Ναι είναι πολύ γλυκός, παραδέχτηκα. Του είπα ότι είμαι Εβραία και αυτό μεταξύ μας δεν πρόκειται να πετύχει και μου απάντησε "δεν με νοιάζει".

-Κοίτα ας είμαστε ειλικρινής, είπε. Μέχρι και σήμερα τον νοιάζει. Αλλά δεν νομίζω να με φώναξες εδω για να μου πεις πόσο γλυκός ήταν μαζί σου.

-Σωστά, είπα. Βρήκα ξανά τα παιδιά που αποφάσισαν να με φυγαδευσουν στο ουζερί, και μετέφερα τη μητέρα μου και την αδερφή μου εκεί.

-Σωστή σκέψη, είπε.

-Όμως αποφάσισα να δουλέψω εκεί στην κουζίνα παρέα με τον Δημήτρη, είπα. Έτσι θα έβλεπα και τους δικούς μου.