Ο Λιποτάκτης των SS.

|Κεφάλαιο 70|

13 Σεπτεμβρίου 1950, Νέα Υόρκη.
-Αυτό είναι το πρώτο μας ραντεβού όλοι μαζί, φώναξε ενθουσιασμένη η Μαρλίν καθώς έβγαζε από το κεφάλι της τα ρόλει. Δεν το πιστεύω ότι ετοιμαζόμαστε μαζί για να βγούμε με αυτούς τους άνδρες. Και τι άνδρες, έτσι;

-Εσένα είναι ήδη άνδρας σου, είπα και γέλασα.

-Ναι αλλά χάρη σε σένα και τον Σμηναγό μπαίνω στη διαδικασία να νιώσω όπως τον πρώτο καιρό που γνωριστήκαμε με τον Νέιτ, είπε με τραγουδιστή φωνή. Ούτε που θέλω να φανταστώ τι θα γίνει όταν γυρίσουμε σπίτι μετά.

-Την αδερφή μου τη λένε Μυριαμ σε περίπτωση που χρειαστείς άλλο όνομα, είπα ειρωνικά και εκείνη με έσπρωξε.

-Σου εύχομαι να σου συμβεί το ίδιο αγαπητή μου, είπε μου έβγαλε τη γλώσσα. Για να μην ζηλεύεις.

-Δεν ζηλεύω, είπα καθώς τη βοηθούσα να βγάλει τα ρόλει από το πίσω μέρος του κεφαλιού της. Αν κρίνω από τον άνδρα που με συνοδεύει τουλάχιστον.

-Έλα τώρα σε μένα μιλάς, γύρισε απότομα για να με κοιτά στα μάτια. Έγινε κάτι μεταξύ σας;

-Σαν τι να γίνει;, ρώτησα και εσμιξα τα φρύδια μου.

-Προχώρησε καθόλου;, ρώτησε και γέλασε πονηρά.

-Γιατί να προχωρήσει;, ρώτησα θιγμενη. Είναι πολύ νωρίς, δεν νομίζεις;

-Είναι μήνες που βγαίνετε, είπε και με αγριεμένη έκφραση.

Εγώ δεν κρατήθηκα και χαμογέλασα ενώ ταυτόχρονα κοκκίνισα από ντροπή.

-Το ξέρω αυτό το χαμόγελο, επέμεινε. Λέγε.

Θυμόμουν την πρώτη φορά που με περίμενε έξω από το Ντάινερ όπου και πήγαμε για φαγητό κι ύστερα περπατήσαμε. Είχα καιρό να βρεθώ με κάποιον άλλον άνδρα τόσο κοντά και να απολαύσω και την παρέα του. Τα αστεία του, ο χορός του, το μονίμως στραμμένο βλέμμα του πάνω μου με έκαναν να σκεφτώ και άλλες παραμέτρους στη ζωή μου που μέχρι πρότινος είχα αποφασίσει να ακυρώσω. Ίσως να ήταν αυτός που θα μου δώσει την τελική πινελιά, για να έρθει πάλι η ζωή μου στην απόλυτη ισορροπία.

Συνέχιζε να διαμένει στην Ουάσινγκτον και ερχόταν σχεδόν κάθε βδομάδα εκτός απροόπτου φυσικά. Με πήγε το πρώτο μου κινηματογράφο, όπου ανακάλυψα τη νέα αυτή -για μένα- μαγεία και ερωτεύτηκα το φιλμ και τα ρομάντζα. Έγινε η επίσημη γνωριμία με το γιο μου, ο οποίος και φάνηκε να τον συμπαθεί πολύ. Αργά και με σταθερά βήματα ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε μαζί στη Συναγωγή, όταν ήταν μαζί μας, και να τελούμε στο σπίτι τη βραδιά του Σαββάτου όπου για εμάς είναι πολύ σημαντική. Ήρθε πιο κοντά με το παιδί και όταν δεν ήταν μαζί ο κύριος Γουινστον, ήταν εκείνος που του έλεγε ιστορίες με ελικόπτερα και αεροπλάνα κερδίζοντας τον ενθουσιασμό του.