Ο Λιποτάκτης των SS.

|Κεφάλαιο 72|

20 Οκτωβρίου 1950, Νέα Υόρκη.
Παρασκευή βράδυ σήμερα, ακόμη μια βραδιά που είχα κανονίσει δείπνο σπίτι των Γιορκ πλάι στον πλέον σύντροφο μου Σμηναγο Γκολντενμπλαντ. Δυστυχώς για μένα είχα βραδινό κλείσιμο στο Ντάινερ και θα πήγαινα ύστερα κατευθείαν.

Φλερταρα με την ιδέα να κλείσω το μαγαζί νωρίτερα, αφού πελάτης δεν είχε πατήσει για αρκετή ώρα. Αλλά θα έβρισκα σίγουρα τον μπελά μου.

Καθώς καθάριζα τον πάγκο λίγα λεπτά πριν κλείσω τα ρολά, το κουδούνι της πόρτας χτύπησε κάνοντας με να βλασφημισω. Γύρισα και αντίκρισα δύο κυρίους, σχεδόν τύφλα από το μεθύσι. Σήκωσα το φρύδι μου καθώς τους παρακολουθουσα που κάθισαν στα σκαμπό μπροστά μου.

-Γειά σου κοριτσάκι, είπε ο ένας. Δεν πιστεύω να κλείνεις ήδη.

-Φτιάξε κάτι να φάμε, είπε ο άλλος και πέταξε είκοσι δολάρια προς το μέρος μας.

-Συγγνώμη κύριε δεν μπορώ να κάνω τίποτα τέτοια ώρα, είπα ψύχραιμα. Έχει κλείσει η κουζίνα, όπως και το μαγαζί σε λίγα λεπτά.

-Προλαβαίνουμε τότε να πιούμε ένα ποτό, είπε. Βάλε ένα ουίσκι και βάλε και για σένα.

-Συγγνώμη δεν πίνω, είπα.

Ξεφυσωντας εκνευρισμένη τους έβαλα από ένα ποτήρι και έτρεξα προς το τηλέφωνο διακριτικά.

-Οικεία Γιορκ παρακαλώ, ακούστηκε η φωνή της Μαρλίν.

-Εγώ, είπα.

-Τελείωσες;, ρώτησε εύθυμα. Σε περιμένουμε.

-Ήρθαν δύο μεθυστακες και προσπαθώ να τους διώξω, είπα. Μαύρη να είναι η ώρα τους.

-Να στείλω τον Νέιτ με το αυτοκίνητο;, ρώτησε . Είσαι εντάξει;

-Προς το παρόν, είπα. Θα τους διώξω που θα πάει.

-Δεσποινίς, φώναξε από μέσα καθώς έκλεινα το τηλέφωνο.

Ξαναηρθα μπροστά και οπλισα τον εαυτό μου με υπομονη, όσο μπορούσα.

-Αφού κλείνεις το μαγαζί θα έρθεις μαζί μας να ακούσουμε λίγη τζαζ εδώ παρακάτω;, ρώτησε. Να γνωριστούμε, να πιούμε.

-Δελεαστική η πρόταση, είπα ειρωνικά. Αλλά όχι. Έχω παιδί στο σπίτι να με περιμένει. Και τώρα να με συγχωρεσετε αλλά θα πρέπει να φύγετε. Κλείσαμε.

Εκείνοι κοιταχτηκαν μεταξύ τους και γέλασαν, ενώ ο ένας έκλεισε το μάτι στον άλλον. Σηκώθηκαν και αποχώρησαν.