Ο Λιποτάκτης των SS.

|Κεφάλαιο 18|

Το ίδιο κιόλας βράδυ αναχωρήσαμε για Θεσσαλονίκη με το βραδινό τρένο, ο Γούολτερ με γύρισε στο ξενοδοχείο και έφυγε σχεδόν τρέχοντας να πάει στην Κομαντατούρ.

Ο Ιωάννης ήταν τόσο εξαγριωμένος που ήρθε μάζεψε τα πράγματα μας και σχεδόν με έσυρε μέχρι την αποβάθρα. Από την αρχή της διαδρομής ακόμη και όταν πατήσαμε το πόδι μας στο ξύλινο χολ στο σπίτι μας δεν έβγαλε ούτε κουβέντα. Μεταξύ μας; Καλύτερα κιόλας. Αφού δεν μπορώ να μην τον βλέπω γιατί βιάστηκα να τον παντρευτώ, ας μην τον ακούω τουλάχιστον.

Ίσως καλύτερα που γυρίσαμε, έτσι θα μπορέσω ίσως να ξεφύγω μια και καλή. Έγινε ότι έγινε με τον Γούολτερ, τον αποχαιρέτησα. Έτσι και αλλιώς η αγάπη μας ήταν καταδικασμενη.

-Βάλε μου κονιάκ, διέταξε οσο έβγαζε το κασκολ του.

-Μήπως θα ήταν καλύτερο να πας να ξεκουραστείς; ρώτησα.

Με αγριοκοίταξε και δεν είπε τίποτε άλλο. Πήγε στο σαλόνι να ανάψει το τζάκι. Εγώ ανέβασα τις βαλίτσες επάνω και ξεκίνησα να τακτοποιώ τα ρούχα.

-Κόκαλα έχει το κονιάκ το κέρατο μου; άκουσα τη βροντερή φωνή του Ιωάννη από κάτω και ταραχτηκα.

Έτρεξα γρήγορα κάτω και άνοιξα τη γυάλινη ντουλάπα. Έβγαλα το κονιάκ και ένα κρυστάλλινο ποτήρι που μας είχαν κάνει δώρο το σερβίτσιο στο γάμο μας. Το έβγαλα και τα τοποθέτησα στο τραπεζάκι δίπλα στην πολυθρόνα που είχε θρονιαστει, απέναντι από το τζάκι. Του έβαλα λίγο κονιάκ και πήγα να φύγω. Εκείνος μου κράτησε το χέρι. Κατέβασα τα μάτια μου αργά, φοβισμένη, να τον κοιτάξω. Ήπιε όλο το κονιάκ και κοπανησε το ποτηράκι πανω στο τραπεζι.

-Που ήσουν τόσες ώρες; ρώτησε.

-Τι εννοείς που ήμουν; ρώτησα.

-Μην μου κάνεις την ανηξερη, μουγκρισε νευριασμενος. Θα ρωτήσω τελευταία φορά, γιατί άργησες να γυρίσεις στο σπίτι του κομμουνιστή;

-Χάθηκα στο δρόμο Ιωάννη, είπα και έβαλα τα χέρια στη μέση. Λογικό δεν είναι; Αφού δεν ξέρω τους δρόμους της πρωτεύουσας.

-Με συνοδεία χάθηκες; ρώτησε. Ποιον πας να κοροϊδέψεις, ξέρεις;

-Δεν ήμουν συνέχεια με συνοδεία, είπα εκνευρισμένη. Κάποια στιγμή έφυγε αυτός.

-Και που πήγατε για να έχουμε καλό ερώτημα; ρώτησε και σταύρωσε τα χέρια του.

-Με πήγε στην Ακρόπολη, είπα. Τίποτε άλλο.