Ο Λιποτάκτης των SS.

|Κεφάλαιο 55|

28 Οκτωβρίου 1944, Νέα Υόρκη.
Λίγες μέρες εκεί και είχα μπει ήδη σε έναν ρυθμό. Δεν με άφηναν ακόμη να εξυπηρετω πελάτες, αλλά πάντα με φώναζαν για βοήθεια στα μέτρα και τα υφάσματα. Έπρεπε να μάθω και εγώ τη δουλειά καλύτερα με κάποιο τρόπο. Το βελονάκι κάτω από το ουζερί, δεν έφτανε.

-Καλά τα καταφέρνεις όσες μέρες δουλεύεις εδώ, είπε η Μαρλίν χαμογελώντας μου. Να είσαι σίγουρη ότι θα σε κρατήσει ο κύριος Γουίνστον.

-Μακάρι, είπα και χαμογέλασα γλυκά.

Περίμενα να έρθει η ώρα ή η μέρα που θα με ρωτούσαν επιτέλους τις αδιάκριτες ερωτήσεις που έβλεπα στα μάτια και των δύο δεσποινίδων ότι θέλουν να μου πουν αλλά φοβουνταν την αντίδραση μου.

-Πες μας λίγα πράγματα για σένα, είπε η Σάρον χαμογελώντας και κοίταξε τη Μαρλίν.

-Τι άλλο να σας πω;, ρώτησα και γέλασα. Είμαι είκοσι τεσσάρων ετών, Ελληνίδα και...

-Για τον πατέρα του παιδιού θέλουμε να μάθουμε, είπε η Σάρον χαμογελώντας.

-Σάρον, τη μάλωσε η Μαρλίν. Συγχώρεσε την, είναι μόλις δεκαοκτώ και δεν ξέρει τι λέει.

Γέλασα, ελαφρά. Τα δικά μου δεκαοκτώ χρόνια ήταν πιο ξέγνοιαστα. Χωρίς προβλήματα, χωρίς πόλεμο. Και κυρίως χωρίς Γουόλτερ.

-Δεν πειράζει Μαρλίν, είπα. Όλα είναι εντάξει.

Ήταν όμως, τελικά; Δεν είχα διαβάσει ούτε το γράμμα της αδερφής μου τόσο καιρό μετά. Είμαι απαίσια. Απαίσια αδερφή και απαίσια γυναίκα. Άλλοι με το έπαιρναν το χαρτί στο χέρι τους θα το είχαν διαβάσει απευθείας. Εγώ μια προσπάθεια έκανα να το ανοίξω στο τρένο. Αλλά ξαναεκλεισα το φάκελο. Δεν ήμουν έτοιμη. Δεν ήμουν έτοιμη να αντικρίσω την αλήθεια. Αν το έκανα ίσως θα κατέβαινα στην επόμενη στάση που θα έκανε το τρένο και όχι στον τελικό μου προορισμό.

-Ήταν όμορφος;, ρώτησε η Σάρον.

-Ναι, είπα. Πολύ όμορφος. Είχε πράσινα έντονα ματιά, ξανθά μαλλιά πάντα τραβηγμένα πίσω. Ήταν πολύ πολύ ψηλός, με καμαρωτη κορμοστασιά και γεροδεμένο σώμα. Δεν τον έλεγες γυμνασμένο, αλλά σίγουρα τον έλεγες πολύ δυνατό. Και είχε και την πιο βαθιά και αντρική φωνή που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Ήταν μουσικός, επιτυχημένος στο είδος του και... Αχ, με συγχωρείτε. Παρασύρθηκα και δεν έπρεπε να τα πω όλα αυτά.

Η Σάρον σαν νεαρό κορίτσι με κοιτούσε γεμάτη θαυμασμο, ενώ η Μαρλίν χαμογελούσε κάνοντας με να ντραπώ και να κοκκινίσω.