Ο Λιποτάκτης των SS.

|Κεφάλαιο 66|

13 Φεβρουαρίου 1950, Νέα Υόρκη.
Τις τελευταίες τρεις μέρες κοιμάμαι με τον μικρό σπίτι της Μαρλίν, αφού κ Νέιτ έπρεπε να φύγει για την Ουάσινγκτον, και εκείνη είναι με την κοιλιά στο στόμα. Είναι στο μήνα της και όπου να ναι θα γεννήσει, οπότε δεν μου πάει η καρδιά να την αφήσω μόνη.

Ξύπνησα πολύ πρωί, ύστερα από έναν ακόμη άσχημο ύπνο κι έπινα καφέ στην κουζίνα της ενώ εκείνη κοιμόταν ακόμη. Το τηλέφωνο άρχισε να χτυπάει και έσπευσα να το απαντήσω για να μην ξυπνήσει τη Μαρλίν ή τα παιδιά.

-Οικία Γιορκ, είπα με την ψυχή στο στόμα.

-Ο ίδιος ο Γιορκ, ακούστηκε ο Νέιτ γελώντας. Καλημέρα, Εύα.

-Καλημέρα, είπα αφήνοντας μια πνοή ανακούφισης. Πως είσαι;

-Μια χαρά ευχαριστώ, είπε. Η Μαρλίν;

-Κοιμάται, απάντησα.

-Ακόμη;, ρώτησε. Συνήθως τέτοια ώρα είναι ήδη στον κήπο.

-Τώρα με την κατάσταση της την αφήνω να ξεκουράζεται όσο περισσότερο γίνεται, απάντησα.

-Μου την κακομαθαινεις, είπε και γέλασα. Πως είσαι εσύ; Δεν σε ακούω καλά.

-Μία χαρά είμαι, απάντησα. Απλά κάνω ασχημους ύπνους.

-Κάνε υπομονή για τη Μαρλίν μου, είπε παρακαλώντας με. Αύριο γυρνάω το πρωί. Θα γυρίσεις πίσω στο κρεβάτι σου και θα κοιμάσαι καλύτερα.

-Μόνο η Μαρλίν δεν φταιει, είπα. Μου συμβαίνει εδώ και δύο βδομάδες.

-Είσαι σίγουρη ότι είναι όλα καλά;, ρώτησε.

-Ξέρεις ότι πάντα αυτήν την εποχή μελαγχολω, απάντησα.

-Το γνωρίζω, είπε. Και δεν είναι ανάγκη να μιλήσεις για αυτό, δεν είσαι έτοιμη ακόμη. Αλλά, νιώθω ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει.

Όντως, ο Νέιτ με ήξερε πολύ καλά. Ίσως με ένιωθε περισσότερο από τη Μαρλίν, έμοιαζε πολύ στο συγχωρεμένο μεγαλο μου αδελφό.

-Είναι κάποιες νύχτες τώρα που ονειρεύομαι το ίδιο όνειρο, είπα και δαγκωσα τα χείλη μου. Ονειρεύομαι την Ελλάδα πριν την κατοχή και μέχρι και την ημέρα που πάτησα το πόδι μου στο τρένο. Την ονειρεύομαι, αναρωτιέμαι και ανησυχώ. Άφησα τόσα πίσω μου.

-Πρέπει να φύγω, είπε βιαστικά. Θα τηλεφωνήσω αργότερα να μιλήσω με τη Μαρλίν. Καλή σου μέρα.

Έκλεισα το τηλέφωνο μενοντας με τη λαχτάρα να ξεροσταλιαζει πάνω από το σιέλ τηλέφωνο τους. Πήρα μια βαθιά ανάσα και ακούμπησα το κεφάλι μου στον τοίχο.