Ο Λιποτάκτης των SS.

|Κεφάλαιο 39|

-Άφησε την να φύγει, είπα ψυχρά. Ότι έχεις να λύσεις είναι μόνο μαζί μου.

-Γλυκιά μου πάει πολύς καιρός, είπε και γέλασε. Φαίνεσαι και δέκα χρόνια μεγαλύτερη. Ξέχασα κιόλας, πόσο πραγματικά είσαι; Είκοσι τρία;

-Εξαιτίας σου, είπα. Μια χαρά ήμουν μακριά σου.

Εκείνος με πλησίασε με τα παπούτσια του να είναι το μόνο που ακουγόταν.

-Έτσι γλωσσού σε προτιμά ο φίλος μου;, ρώτησε και το χέρι του πήγε να μου χαιδεψει το μάγουλο αλλά απομακρυνθηκα από κοντά του.

-Μην με πλησιάζεις, είπα αηδιασμένη.

Η Ελευθερία παρακολουθούσε το θέαμα σιωπηλή με σκυμμένο κεφάλι.

-Ελευθερία τι κάνεις;, ρώτησα απηυδησμένη. Φύγε παιδάκι μου όσο προλαβαίνεις.

-Γιατί Ευάκι μου;, ρώτησε ο Ιωάννης γελώντας και με άρπαξε άγρια από τον καρπό για να με πλησιάσει. Δεν περνάμε ωραία;

-Σου είπα να μην με πλησιάζεις, ετριξα κοντά στο πρόσωπο σου.

-Σου θυμίζω ότι είσαι ακόμη η γυναίκα μου, είπε. Έχω κάθε δικαίωμα πάνω σου.

-Ιωάννη, ψέλλισε η Ελευθερία και γυρίσαμε και οι δύο να την κοιτάξουμε. Σε παρακαλώ.

Την κοίταξα γεμάτη έκπληξη. Εκείνος της χαμογέλασε, σχεδόν σατανικά, κάνοντας με να ανατριχιάσω.

-Έχεις δίκιο καλή μου, είπε. Ακόμα δεν ειδωθηκαμε, δεν χρειάζεται να πικραθούμε. Έχουμε όλο το χρόνο να τα πούμε, όλοι μας.

-Δεν έχω να πω τίποτα μαζί σου, είπα άγρια και πήγα να φύγω.

-Έχεις πολλά να κάνεις όμως, είπε στον ίδιο τόνο και με κράτησε σφιχτά από το μπράτσο. Τόσο καιρό σου δίνε αέρα ο φίλος μου από όσο φάνηκε, ενώ κανονικά έπρεπε να σου δίνει ξύλο μήπως και στρώσεις κάποια στιγμή.

-Ο Γουόλτερ με αγάπησε, είπα ψυχρά.

-Ναι ε;, ρώτησε. Εγώ τόσο καιρό νόμιζα ότι απλά σε πηδουσε.

-Δεν έχεις ιδέα, είπα.

-Το αποτέλεσμα είτε έτσι είτε αλλιώς είναι το ίδιο, είπε ειρωνικά. Εσύ διέλυσες το σπίτι σου για έναν άλλον και εκείνος σε έκανε πιο έμπειρη. Ή μήπως το έκανε άλλος;

Το χέρι μου προσγειώθηκε με δύναμη στο μάγουλο του αφήνοντας την Ελευθερία άναυδη. Μάζεψα γρήγορα το χέρι μου και τον κοίταξα τρομαγμένη. Εκείνος, αντιθέτως, έτριψε απαλά το μάγουλο του και γέλασε.