Ο Λιποτάκτης των SS.

|Κεφάλαιο 56|

25 Δεκεμβρίου 1944, Νέα Υόρκη.
Τα πρώτα μου ήσυχα Χριστούγεννα, μετά από πολλά χρόνια, τα πέρασα παρέα με τον γιο μου και την Μαρλίν με την πέντε ετών κόρη της στο σπίτι τους. Ήταν παντρεμένη όμως ο άνδρας της είχε φύγει, όπως όλοι, για τον πόλεμο και είχε πολύ καιρό να λάβει γράμμα από εκείνον. Βρισκόμασταν σε παρόμοια κατάσταση και δεν μου πήγαινε η καρδιά να την αφήσω μόνη.

Η ώρα είχε αρχίσει να περνάει, ο γιος μου ήδη κοιμόταν στο δωμάτιο της Μαρλίν και η κόρη της νυσταξε ύστερα από λίγο και πήγε για ύπνο. Εμείς είχαμε πιει αρκετό κρασί, λόγω του φαγητού, και περνούσαμε αρκετά καλά αφού έμαθα τα πάντα για το παρελθόν της Μαρλίν. Το ποσό αγαπημένη ήταν με τον άνδρα της, πόσο αστείος ήταν, κοιτάξαμε και κάποια άλμπουμ μέχρι που έφτασε η ώρα να μιλήσει για τον πόλεμο.

Καθόμασταν στον καναπέ πλέον και ακούγαμε στο γραμμόφωνο λυπητερά κομμάτια. Είχε ανοίξει το κονιάκ πλέον και η ατμόσφαιρα είχε γίνει βαριά.

-Μου λείπει τόσο πολύ Έβελυν, είπε η Μαρλίν καρφώνοντας τη ματιά της στο ποτήρι με το κονιάκ που ήταν έτοιμο να τελειώσει. Κοντεύω να τρελαθώ τόσο καιρό.

Της κράτησα τα χέρια και της τα χάιδεψα απαλά.

-Έχε λίγη πίστη, είπα. Θα επιστρέψει.

Εκείνη ήπιε το υπόλοιπο κονιάκ και έβαλε ακόμα λίγο στο ποτήρι της όπως και στο δικό μου.

-Μήπως το παρακάνουμε;, ρώτησα.

-Και;, ρώτησε. Τα παιδιά είναι μέσα κοιμούνται, αύριο δεν δουλεύουμε, άνδρες δεν έχουμε όπως φαίνεται και άλλωστε για σένα δεν έχεις πει λέξη.

-Τι υποτίθεται πρέπει να πω;, ρώτησα γελώντας και κοίταξα το ποτήρι μου αμήχανα.

-Έλα τώρα Έβελυν, είπε. Δεν μιλάς με τη Σάρον. Μπορείς να με εμπιστευτείς και το ξέρεις. Το ξέρω αυτό το βλέμμα. Κρύβεις πάρα πολλά. Πρέπει να τα βγάλεις από μέσα σου.

-Είναι πολλά, ψιθυρισα.

-Όλη η νύχτα είναι εδώ για μας, είπε.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και ήπια όλο το περιεχόμενο του ποτηριού μονοκοπανιά, αφήνοντας τη φίλη μου άναυδη. Εκείνη το γέμισε απευθείας.

-Και είναι και βαριά από ότι καταλαβαίνω, είπε.

Την κοίταξα στα μάτια και άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο μέσα από μικρά δάκρυα που ξέφυγαν από τα μάτια μου. Σήκωσα το μανίκι του φορέματος μου και της έδειξα το τατουάζ του Άουσβιτς. Εκείνη το κοίταξε καλά καλά, αλλά δεν αντέδρασε.