Ο Λιποτάκτης των SS.

|Κεφάλαιο 65|

Είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο να διηγείται στα παιδιά του οποιαδήποτε ανάμνηση και αν έχει από τον πόλεμο. Έτσι και για μένα, το να ανοίξω πρώτη φορά το στόμα μου και να πω στον προσφάτως ενήλικο γιο μου τις κακουχίες του πολέμου και ύστερα του Άουσβιτς μετά από τόσα χρόνια ήταν δύσκολο. Κυρίως όμως για το Άουσβιτς, δεν είχα μιλήσει ποτέ σε κανέναν με λεπτομέρειες, δεν μπορούσα άλλωστε. Μου θύμιζε τα τελευταία λόγια του μεγάλου αδερφού μου και σπαράζω όταν τα θυμάμαι. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον πόνο αυτόν, αν δεν τον ζήσει ο ίδιος.

Ήταν δύσκολο να ανοίξει τα μάτια του και να αντικρίσει τον πατέρα του χωρίς εκείνη τη φρικτή στολή επάνω του. Είτε τη φοράει είτε όχι, ο Ισαάκ θα τον βλέπει με αυτή. Δεν είπα ότι θα σταματήσει να μισεί τους κομουνιστές από τη μια στιγμή στην άλλη, γιατί αυτή είναι σπόρος ιδεολογίας του πατέρα του. Είναι πολύ αργά για να την ξεφορτωθεί τώρα.

Τα γεγονότα πέρασαν από μπροστά μου σαν κινηματογράφος καθώς τα εξιστορουσα ένα προς ένα. Το πετσί μου σηκώθηκε πάλι στο θάνατο του Συμεών, στο πρώτο άγγιγμα του Γουόλτερ, στη ζώνη του Ιωάννη. Μνήμες απέραντες σαν θάλασσες, τον πατέρα μου να πίνει τσάι με τον θείο Αλέξανδρο, το Δημήτρη να μου χαμογελά στην κουζίνα στο ουζερί και την Αθηνά να μου μιλά για τον καλό της και να χαμογελά με εκείνο το όμορφο και αισιόδοξο πρόσωπο. Κάθε δάκρυ και λυγμός που ξέφυγαν δεν μπόρεσε ο Γουόλτερ να μου τους καλύψει· έναν για τον πατέρα μου και τον Ιωακείμ που μπήκαν στο τρένο, έναν για τον Αναστάση που ευχόμουν να είχε επιβιώσει από το Άουσβιτς και έναν για την αδερφή μου που ζούσε στην Ελλάδα.

Τόσα άτομα χάσαμε μέσα από τα χέρια μας και εγώ και ο Γουόλτερ. Όλα σφακτηκαν στο όνομα του πολέμου, ένα προς ένα. Και πλέον τον είχα πλάι μου, να μου κράτα το χέρι και να είναι δίπλα μου στην παραμικρή συγκίνηση. Να γεμίζει το λόγο μου, όταν τα δάκρυα ήταν παραπάνω από τα λόγια μου και είχαν μπουκώσει πλήρως την ομιλία μου. Τα ολίγων ημερών γκρίζα γένια να ακουμπάνε τα μαλλιά μου και να καπνίζουμε από το ίδιο τσιγάρο, όπως συνηθιζαμε να κάνουμε όταν πλαγιαζαμε παρέα στο κρεβάτι.

Τόσα πολλά τα συναισθήματα προς το πρόσωπό του που πλέον όλα φαίνονταν να γυρνούσαν από μας. Όλα τα γεγονότα εκτυλισσονταν γύρω από τον έρωτα μας. Το πάθος που μας ενωνε εκείνες τις λίγες στιγμές όταν γυρνούσα με τη συνοδεία του σπίτι από το Παρθεναγωγείο και στα κρυφά κάναμε έρωτα. Όταν έπαιζα πιάνο και εκείνος με διόρθωνε. Οι ματιές που μου έριχνε μπροστά σε άλλους, κάθε άλλο παρά αθώες, έμοιαζαν τόσο φλογέρες γύρω από τον πόλεμο. Δεν ήταν μόνο ο Γουόλτερ άρρωστος, ήμουν και εγώ που μετά από όλα αυτά και μετά από είκοσι χρόνια παρέμεινα ερωτευμένη μαζί του. Να αναστεναζω το όνομα του στα φιλιά μας, στα αγγιγματα του, στους χορούς που πάντα μας ένωναν παραπάνω, να είμαι στο κρεβάτι μαζί του. Τα ξεχνάω όλα, τα διαγράφω όλα.