Ο Λιποτάκτης των SS.

|Κεφάλαιο 43|

1 Δεκεμβρίου 1943, Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Άουσβιτς Μπιρκεναου.
"Arbeit Macht Frei".

Η εργασία απελευθερωνει. Όλα τόσο μουντά, τόσο γκρίζα. Το κρύο, ένιωθε πιο τσουχτερό από τα υπόλοιπα. Δεν ξέρω τι είναι αυτό το μέρος, το μόνο που έχω καταφέρει να δω είναι αρκετούς Γερμανούς και μερικούς άνδρες με ριγέ φορεσιά και καπέλο. Κάποιοι ήταν Εβραίοι, φαινόταν από το αστέρι του Δαυίδ που είχαν καρφιτσωμενο πάνω τους.

-Πως σου φαίνεται αγαπητή μου;, ρώτησε καθώς στάθηκε ξαφνικά.

Κοίταξα γύρω μου σιωπηλή.

-Πάντως πρέπει να γνωρίζεις ότι είναι η καλύτερη στάση στην καριέρα μου, είπε. Θα έπρεπε να εκτιμάς που σε έχω μαζί μου.

Προχωρήσαμε σε αυτούς τους χωματόδρομους, περνώντας δίπλα από άνδρες με τη ριγέ στολή. Με κοιτούσαν περίεργα, όπως τους κοιτούσα και εγώ. Τι είναι όλοι αυτοί μαζεμένοι εδώ; Εδώ είναι η περιβόητη καταναγκαστικη εργασία;

Όσο προχωρούσαμε προς τα μέσα, τόσο περισσότερη φασαρία άκουγα. Άνδρες να φωνάζουν λέξεις στα γερμανικά, δεν ήξερα που να πρωτοκοιταξω να βρω την πηγή φασαρίας. Ξαφνικά ένα γνώριμο πρόσωπο μπήκε στο οπτικό μου πεδίο, αλλά δεν ήμουν απολύτως σίγουρη. Όλοι μοιαζανε μεταξύ τους. Κοίταξα καλύτερα, επίμονα. Τα συναισθήματα μου δεν με κράτησαν πίσω. Από το πουθενά βρέθηκα να αγκαλιάζω τον αδερφό μου γεμάτη δάκρυα χαράς.

-Τι κάνεις εδώ;, ρώτησε. Πως βρέθηκες σε αυτό το μέρος Χαβα;

Τα μάτια του έπεσαν πάνω στον Ιωάννη και η έκφραση του σοβαρεψε. Με κοίταξε σαστισμενος.

-Πως είναι ο μπαμπάς;, ρώτησα και του χαιδεψα το πρόσωπο με λαχτάρα.

Χαμήλωσε το κεφάλι και δεν απάντησε.

-Ο μπαμπάς πέθανε, είπε με δάκρυα στα μάτια. Πριν λίγες μέρες τον μάζεψαν μαζί με εκατοντάδες άλλους και δεν ξέρω που τους πήγαν.

-Τότε πως λες ότι πέθανε;, ρώτησα ξαφνιασμενη.

-Μην σε ξεγελάει ο καπνός από τις καμινάδες, είπε. Δεν είναι τζάκι.

-Δεν καταλαβαίνω, είπα.

Τότε ένας στρατιώτης τον τράβηξε μακριά μου δίνοντας του κλοτσιά στο στομάχι.

-Σας παρακαλώ κύριε, είπα παρακλητικα στα γερμανικά. Αφήστε τον.

-Ποια είσαι εσύ;, φώναξε. Τι θέλεις εδώ; Ποιος σε έφερε;