Ο Λιποτάκτης των SS.

|Επίλογος|

10 Μαρτίου 1963, Νέα Υόρκη.
Έσφιγγα τον γιο μου στην αγκαλιά μου και του φίλησα το μάγουλο.

-Να προσέχεις, είπα και του χάιδεψα το πρόσωπο. Να ντύνεσαι ζεστά, θα έχει πολύ κρύο εκεί Ισάακ μου.

-Να μας γράφεις κανένα γράμμα καμία φορά, είπε ο Γουόλτερ. Να ξέρουμε ότι είσαι καλά σε παρακαλώ.

Έβγαλα από την τσέπη μου, το χρυσό μενταγιόν της μαμάς μου και του το έσφιξα μέσα στη χούφτα.

-Ήταν της μαμάς μου, είπα. Το έδωσε στον μπαμπά πριν σταλεί στους θαλάμους αερίων. Και εκείνος μου το έδωσε το βράδυ που γύρισε. Να το φυλάς, για να σε φυλάει. Ο Θεός μαζί σου.

Το κρέμασε στο λαιμό του κι το έβαλε μέσα από την μπλούζα.

-Πρέπει να φύγουμε Ισαάκ, είπε ο Τσέστερ. Περιμένει ο Νέιτ.

Ο Ισαάκ κούνησε το κεφάλι και πήγε να φύγει. Γύρισε όμως πίσω και με έσφιξε στην αγκαλιά του κλαίγοντας.

-Μπορείς ακόμη να κάνεις πίσω, είπε ο Γουόλτερ με τρεμάμενη φωνή.

-Σε αγαπάω μάνα, μου ψιθύρισε. Σε παρακαλώ, να με θυμάσαι.

-Ποτέ δεν σε ξεχνάμε, είπα. Ούτε εγώ, ούτε ο πατέρας σου. Να είσαι δυνατός, πρέπει να αντέξεις.

Αγκάλιασε τον πατέρα του μια τελευταία φορά και χάθηκε από το οπτικό μας πεδίο μαζί με τον Τσέστερ. Ο Γουόλτερ πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου και με έσφιξε πάνω του.

-Είσαι πολύ δυνατή αγάπη μου, μου ψιθύρισε και μου φίλησε τα μαλλιά.

-Δεν ξέρω τι είδος γονείς είμαστε που τον αφήσαμε να πάει Γουόλτερ, είπα και ξεκίνησα να προχωράω πίσω.

Σε όλη τη διαδρομή ήμουν σιωπηλή απλά κοιτούσα έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου με κενό βλέμμα. Είχα σκεφτεί και δουλέψει πολύ τα πράγματα μέσα μου και είχα καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι έστειλα μόλις το γιο μου στον θάνατο. Ήθελα να είμαι πολύ θετική και δεν του το έδειξα, αλλά ήμουν σίγουρη ότι και εκείνος φοβόταν πλέον όπως φοβόμουν και εγώ. Προσευχόμουν καθημερινώς για εκείνον. Γιατί, έπρεπε να ελπίζω έστω και ψεύτικα. Ψεύτικα, γιατί ήξερα. Το είχα νιώσει.

Φτάσαμε σπίτι, όπου και ήπιαμε το τσάι μας ήσυχα στο σαλόνι.

-Θέλω να είσαι θετική, είπε και μου χάιδεψε το χέρι καθώς άναψε ένα τσιγάρο. Πρέπει να του δίνουμε δύναμη. Να επιβιώσει.

-Δεν είναι όπως ήσουν εσύ Γουόλτερ, είπα. Μεγάλωσες μέσα στον πόλεμο, μέσα στη νεολαία του Χίτλερ και ύστερα με τον πατέρα σου μπήκες μέσα στην οργάνωση και έγινες Λοχαγός. Ο Ισαάκ δεν είχε επαφή. Είναι απλώς ένας στρατιώτης. Ξέρεις κι συ όπως και εγώ, ότι δεν είναι μαθημένος. Δεν θα αντέξει.