Ο Λιποτάκτης των SS.

|Κεφάλαιο 84ο|

-Σκέψου ότι έκανες το σωστό, είπε η Μαρλίν από την άλλη μεριά της τηλεφωνικής γραμμής.

-Δεν έκανα τίποτα εγώ αυτό σου εξηγώ, είπα και δάγκωσα το δάχτυλο μου από αμηχανία. Έκανε ένα περίεργο ξέσπασμα. Έβγαλε τόσα πολλά προς τα έξω, και όλα στράφηκαν εναντίων μου και προφανώς βγήκε ότι εγώ φταίω για όλα.

-Μα εσύ δεν φταις σε τίποτα, είπε εκείνη ξεφυσώντας.

-Αυτό είναι το πρόβλημα, είπα. Νομίζω ότι δεν φταίω. Στην πραγματικότητα φταίμε και οι δυο. Όχι μόνο εγώ. Μαζί χτίσαμε τη σχέση, ότι είπαμε, ότι κάναμε ήταν μαζί. Ποτέ χώρια. Ότι έγινε χώρια ήταν επειδή το επιλέξαμε μαζί.

-Είναι παρανοϊκά όλα αυτά που μου λες, είπε. Ελπίζω να το αντιλαμβάνεσαι. Δεν επιτρέπεται αυτή τη στιγμή αυτός ο άνθρωπος να σε έχει κάνει να κατηγορείς τον εαυτό σου.

-Δεν με έκανε αυτός, είπα. Έχω κάνει πολλά λάθη, και όλη την ώρα επαναλαμβάνομαι και εγώ και αυτά. Αν υπήρχε μια ευκαιρία να καταφέρω να τον σώσω απλά την έχασα. Εκείνος με έσωσε από τους ομοίους του, εγώ δεν τα κατάφερα να τον σώσω από τον ίδιο του τον εαυτό.

-Πες μας τώρα ότι σε έχει κάνει να πιστεύεις ότι δεν τον αγαπάς κιόλας, είπε έξαλλη.

-Δεν τον αγαπάω απλά, είπα. Απλά ίσως δεν του το έδειξα σωστά. Κοίταζα το σωστό και το λάθος και όχι αυτά που έκανα εγώ.

-Δεν θα βγει άκρη, είπε. Τι θα κάνεις τώρα; Έφυγε; Τι συμβαίνει πια;

-Δεν γνωρίζω, είπα. Απλά, άνοιξε την πόρτα και έφυγε. Δεν ξέρω που πήγε, ούτε πως θα συνεχίσουμε από εδώ και πέρα. Ξέρω σίγουρα ότι οι δυο μας τελειώσαμε. Πάει, ράγισε. Και πλέον δεν ξανακολλάει.

-Συγκεντρώσου Εύα, είπε αυστηρά. Δεν μπορεί άλλο η Σάρον να κρατάει τον Ισαάκ. Έχουν ήδη ξεκινήσει οι ερωτήσεις. Σε λίγο καιρό θα χρειαστεί να επιστρέψει στο σχολείο. Πρέπει να αναλάβεις τις ευθύνες σου. Έκανε διακοπές το παιδί, τελείωσε. Μάζεψε τις δυνάμεις σου και μείνε δίπλα στο παιδί σου, γιατί σε χρειάζεται. Είστε οι δυο σας για άλλη μια φορά.

Έτσι και έγινε. Εκείνη την ημέρα πήγα στη Συναγωγή και προσευχήθηκα. Κι προκειμένου να εξιλεωθώ έκανα μπάνιο μέσα στα λουτρά. Κανένα όμως λουτρό, κανένας Θεός δεν μπορούσε να συγχωρήσει αυτήν μου την πράξη. Είχα και εγώ μία θέση στην Κόλαση, μαζί με τον Γουόλτερ. Μαζί με τους ομοίους του.

1η Αυγούστου 1952, Νέα Υόρκη.
Είχαμε επιστρέψει στην κανονικότητα. Σχεδόν. Είχαμε επιστρέψει στη δουλειά, στην καθημερινότητα. Είχε εξαφανιστεί άλλη μια φορά από τη ζωή μας και ο Ισαάκ πλέον ήταν αρκετά μεγάλος, για να αντιληφθεί ότι ο πατέρας του έφυγε και μας εγκατέλειψε. Δεν μπορούσε να καταλάβει τους λόγους, όμως οπότε οι ερωτήσεις ήταν πολλές και καθημερινές. Εκείνος δεν έκανε κάποια προσπάθεια να ψάξει για τον μοναχογιό του, γεγονός που πλήγωνε τόσο τον Ισαάκ όσο και εμένα.