Ο Λιποτάκτης των SS.

|Κεφάλαιο 33|

Έβαλα το γράμμα στο φάκελο, και αφού το διπλωσα το έβαλα στην τσέπη του πουκάμισου μου. Έγραψα ένα σημείωμα στον Γουόλτερ και ξεκίνησα να πηγαίνω προς το ουζερί.

Όταν έφτασα εκεί βρήκα τον Ανδρέα να κάνει πρόβα με μια καινούρια τραγουδιστρια. Ήταν παλιά μαθήτρια μου στο παρθεναγωγίο η Ηρώ, όταν λειτουργούσε, συμμαθήτρια της Ελευθερίας. Καστανοξανθη με μακριά ξεπλεκα μαλλιά, με τα μισά πιασμένα. Φορούσε ένα φόρεμα με ροζ λουλούδια, λευκό. Μόνο από τη φωνή της θα μπορούσε να ζήσει αυτή η κοπέλα, η καλύτερη φωνή στην τάξη της.

-Καλησπέρα Ανδρέα, είπα και χαμογέλασα. Τι κάνεις, Ηρώ;

Η Ηρώ πετάχτηκε σαν ελατήριο και με αγκάλιασε.

-Κυρία, είπε. Χαίρομαι τόσο πολύ που σας ξαναβλέπω.

-Σεμνά Ηρώ, γρύλισε ο Ανδρέας. Σύγκεντρωσου να κάνουμε πρόβα.

-Χαίρομαι πολύ που θα είσαι εδώ μαζί μας, είπα και της χάιδεψα.

-Τραγουδάτε και εσείς εδώ; ρώτησε και χαογελασε πλατιά.

Το βλέμμα μου συνάντησε αυτό του Ανδρέα που με κοιτούσε όλο νόημα.

-Όχι, είπα και ξεροβηξα. Δεν μπορώ να τραγουδήσω.

-Το δεν θέλω έγινε δεν μπορώ κυρία μου; ρώτησε ειρωνικά ο Ανδρέας. Κάτσε κάτω Ηρώ να συνεχίσουμε.

-Μπορείς να έρθεις λίγο μέσα στην κουζίνα; ρώτησα ευγενικά. Πρέπει να σου πω κάτι.

Σήκωσε το βλέμμα του ενοχλημένος, παίζοντας την πρώτη συγχορδία. Ύστερα έβγαλε μια πνοή αγανάκτησης και άφησε κάτω το μπουζούκι.

-Πήγαινε να ντυθείς και την επόμενη φορά θα έρθεις έτοιμη για το βράδυ, είπε. Δεν θα πηγαίνεις κάθε τρεις και λίγο στο σπίτι σου.

-Ευχαριστώ κύριε Ανδρέα, είπε και έφυγε τρέχοντας.

Όταν έκλεισε την πόρτα ο Ανδρέας σηκώθηκε και με πλησίασε με τη γνωστή έκφραση θυμού που έχει πάντα όταν μου μιλάει.

-Τι ήταν αυτό το τόσο επείγον που έπρεπε να πούμε; ρώτησε.

Έβγαλα από την τσέπη του πουκάμισου μου το γράμμα και του το έδωσα.

-Για την Αθήνα πάλι ε; ρώτησε. Μάλιστα.

-Ευχαριστώ, είπα. Πάω να δω τη μητέρα μου.

-Περίμενε λίγο, είπε και άναψε ένα τσιγάρο.

Γύρισα και τον κοίταξα κρατώντας το κούφωμα στην πόρτα της κουζίνας.