Psychiczne wierszyki psychopatki

Kosmita

Uwielbiał patrzeć na zwykłych ludzi,
Malować ich twarze w zadumaniu się trudzi.

Tak prawdziwie oddać ich zmęczenie.
Pokazać to, co ich oczy kryją,
To zabieganie, to wspomnienie.
Chciał pokazać, jak oni żyją.

Siedział w kawiarni na rogu ulicy,
Oglądając ludzi o bolącej potylicy,
Tych, którzy biegną po karierę,
Wyniszczając życiową sferę.
Patrzył na tych, co uczucia kryją.
Patrzył na tych, którzy nie żyją.

Ich twarze- obraz ludzkiego upokorzenia.
Wspomnienie istot, niszczących marzenia.
Z pozoru piękne twarze prawdy, czystości,
Nie mają uczuć, zachamowań i litości.

Ich ręce zdobią pierścienie,
Lecz ulotniło się wspomnienie,
Przysięgi złożonej przez dwójkę ludzi.
Złamali ją, idą do innych, bo życie się nudzi,
I stawiając zbłąkane stopy w złą stronę,
Strącają wiecznego raju Bożą koronę.

Ich usta tak piękne słowa rzucają,
Że o mówieniu prawdy, zapominają.
A uszy ich słyszą plotki i pomówienia,
Że ich światopogląd się nie zmienia.
I tkwią zatopieni w swej prawdzie po uszy,
Otaczając się tłumem ludzkiej, złej głuszy.

Ich oczy- zwierciadła pięknej duszy,
W zimno przemieniają, to ci słyszą uszy.
Chłód świata w oczach człowieka,
A lód serca sprawia, że zamyka się powieka.
I człowiek zasypia, mimo sumienia,
Które z dobrem nie miało doczynienia.
Które wciąż rzuca wyrzuty
Przez, które człowiek jest skuty
Kajdanami kłamstwa i zimnej obłudy.
Człwieka zaślepionego prowadzi do zguby
Ta chęć zysku i wielkiej kariery,
Że człek odrzuca wszelkie maniery.
Pogrążony w głodzie zysku,
Nosi kłamstwo na swym pysku,
Tak kłamliwym, tak fałszywym,
Tak kłótliwym i tak mściwym.

Ich serca doszczętnie spalone,
W lodowym świecie dziś zatopione,
Bez krzty honoru, bez rytmicznego bicia,
Nie mają w sobie ani grama życia.

Człowiek martwy, okryty pięknością,
Ukrywa smutek pod swoją radością,
Tak sztuczną, tak bardzo plastikową,
Że jego uśmiech jest puszką aluminiową.
Pustą, bez życia, do dna wypitą.
Bo taki człowiek jest ludzkim kosmitą.