Luca.

Hoofdstuk 86.

Die vrijdag.

'Niet te geloven.' zei ik 'mijn meiden mogen mee.' Max lachte, we waren onderweg naar het ziekenhuis, ik had verwacht dat ze daar echt 3 weken moesten blijven, maar mijn meiden deden het zo goed, dat dat niet hoeft, mijn moeder bleef thuis want de kraamverzorgster kon elk moment komen. Maar wat mensen zeiden toen je zwanger was "je krijgt er zo veel moois voor terug." dat is echt zo, toen ze op mijn borst werden gelegd voelde ik me gelukkig, voldaan en ik voelde een gouden gloed om me heen zweven. 'Lotte en Mila.' zei ik, niet dat ik reactie kreeg maar het is leuk om ze te roepen, Max en ik hadden de Maxi-Cosi's bij ons en gingen naar binnen. De meiden lachen lekker te babbelen tegen elkaar.

Toen we thuis waren.

'Hallo, ik ben karen.' zei ze 'hallo ik ben Luca en dit is Max.' zei ik 'en wie zijn deze knappers?' vroeg ze, Max had Lotte in zijn handen en ik had Mila vast 'dit is Mila en dat is Lotte.' zei ik 'ze zijn moe.' zei Max toen hij Mila zag gapen. 'Kom dan gaan we even hun naar bed brengen.' zei Karen, we gingen naar boven en brachten ze naar bed 'probeer om je ene hand onder het hoofdje te houden en de ander bij de rug of billen.' zei ze, ze deed het voor bij Mila, ik ging Lotte in het zelfde bedje leggen. Toen we hun boven neer hadden gelegd ging Max me helpen met de babyfoon, hij wist helemaal hoe dat moest en wilde mij dat uitleggen als hij bijvoorbeeld moest werken. We gingen naar beneden, Karen wilde alles weten en waar ze ons mee kon helpen.

Ik ging even naar boven om iets te pakken, maar de meiden sliepen op mijn kamer dus ik zag ze liggen, ze lagen zo lief, ik pakte mijn telefoon en maakte een foto, ik ging heel voorzichtig naar beneden en liet de foto aan Max zien, ik stuurde die ook door naar de oma en de ouders van Max. Voor jullie zal ik hem hier beneden wel neer zetten. Ik plofte neer op de bank en mijn ogen vielen ook langzaam dicht, mijn buik word in de loop der tijd minder zeiden de dokter, omdat hij eerste helemaal is uitgerekt en nu moet het gewoon weer langzaam terug gaan, als ik me weer goed voelt gingen Femke en ik sporten. Ik was al heel lang niet bij het graf van mijn vader geweest. Ik had gedroomd dat mijn vader de meiden vast hield.

Ik werd wakker, voor mijn gevoel was ik nog steeds moe. Ik zag mijn moeder met haar jas aan staan 'waar gaat u heen?' vroeg ik 'naar de bloemenwinkel.' zei ze 'en dan naar papa.' 'mag ik mee?' vroeg ik, mijn moeder knikte, ik keek naar Max of het mocht, Max knikte 'het gaat me lukken.' zei hij, ik deed mijn schoenen aan en stond op, maar toen ik op stond had ik heel erg pijn aan mijn benen, onderbuik en ja nog maar daar beneden. 'Het zou kunnen omdat je na de bevalling actief bent geweest.' zei Karen 'je moet even rustig aan doen.' 'ik pak de rolstoel wel.' zei Max, ik gaf hem een kus. Mijn moeder en ik stapte in de auto, ik ging in de rolstoel zitten.

De bloemenwinkel was vlakbij de begrafenis dus we liepen meteen door naar het graf van mijn vader, ik vond het heel heftig om daar weer langs te gaan, ik ging er ook met een dubbel gevoel heen. Het meeste ga ik niet vertellen omdat ik dat toch privé vind. Mijn moeder en ik gingen weer naar huis 'Luca, wil je even mee naar de winkel?' vroeg ze, ik knikte, ik ging dit keer lopend door de winkel omdat mijn moeder maar voor een paar dingen ging. We zagen de baas van Max lopen 'hallo Luca.' zei hij 'hallo.' zei ik 'hoe is het?' vroeg hij 'ja goed, alleen ben nog moe.' 'en hoe is het met de meiden?' vroeg hij 'goed.' zei ik 'ze zijn nu weer thuis, Max let nu even op ze.' zei ik.

Mijn moeder en ik gingen weer naar huis, ze ruimde de spullen op en ik ging op de bank liggen. Karen kwam 8 dagen lang vanaf 10 uur in de ochtend tot 4 uur, we hadden zelf de afspraak met Karen gemaakt, ik wilde de komende tijd uitslapen ook al weet ik dat het misschien moeilijk word, mijn moeder kon me ook helpen, ze is zelf ook bevallen van een tweeling. Ik hoorde de meiden huilen 'Max, wil je ze alsjeblieft halen?' vroeg ik, Max knikte en ging naar boven, mijn moeder ging ook mee omdat hij dat vroeg, hij wilde de meiden wel zelf tillen maar voor de zekerheid, hij kwam naar beneden met de meiden, Lotte en Mila keken met grote ogen om hun heen, je merkte gewoon nu al aan ze dat ze heel nieuwsgierig zijn. Jens bleef de komende nachten bij Femke slapen, hoe leuk hij het ook vond hij wilde wel gewoon kunnen slapen en niet wakker worden van baby gehuil.

Ik gaf wel gewoon borst voeding omdat daar dingen in zitten die een baby nodig heeft, terwijl Lotte op mijn schoot lag te drinken, lag Mila lekker tegen Max aan en hij zat even op zijn telefoon, het handje van Mila ging omhoog 'jij wilt aandacht hé kleine meid.' zei Max, hij legde zijn telefoon weg en legde zijn hand op de buik van Mila. Toen Lotte steeds om zich heen aan het kijken was gingen Max en ik ruilen van baby, het ging natuurlijk wel voorzichtig en rustig. Toen de meiden klaar waren en hun buikje voor zaten ging mijn moeder beginnen met het eten. Max lag dit keer tegen mij aan, ik had Mila en Lotte allebei in mijn armen, ik was zo bang dat ik ze pijn zou doen, niet expres natuurlijk maar omdat ze zo klein zijn en zulke dunne armpjes hebben.

De linker is Lotte en de rechter Mila, als je denk wat is dat om hun heen, nou mochten hun nou gaan draaien botsen ze niet met hun heeft of iets anders daar tegen aan, dus kleine kussen.