Luca.

Hoofdstuk 85.

De volgende dag.

Toen we op school waren had ik weer krampen in mijn buik, ik dacht dat ze wel minder werden maar dat was niet zo, ze werden erger en kwamen vaker, ik probeer niks te laten merken. 'Zullen we het werk laten zien?' vroeg Femke, ik knikte en stond met moeite op, er waren veel kinderen die het wilde laten zien dus we waren even aan het wachten. 'Luca?' vroeg Femke en keek naar de grond, ik zag vocht en een beetje bloed liggen, ik keek bang naar de docenten, er kwam een docent naar me toe en nam me mee naar het hoekje waar Femke en ik altijd zaten, daar was een bed en daar moest ik op gaan liggen, ik hoorde iedereen iets zeggen alleen het kwam niet tot me door "er is iets met mijn meiden." spookte er door mijn hoofd 'Luca, ik wil dat je mijn vragen goed beantwoord.' zei de docent 'hoe lang heb je al buikkrampen?' 'sinds gister avond, alleen het word steeds heftiger.' zei ik, de docent ging weg, niemand mocht bij me komen, ik zag Femke wegrennen en Milly ook, het boeide me niet waar Milly heen ging maar wel waar Femke heen ging.

Er kwamen mensen van de ambulance aan, ik moest op een bed gaan liggen en ging mee naar het ziekenhuis. 'Niemand vertelt me wat er is.' zei ik in de wagen van de ambulance 'je vliezen zijn gebroken.' zei een ambulance medewerker 'wacht wat?' vroeg ik 'die krampen die je voelt, zijn weeën.' zei ze 'we nemen je mee naar het ziekenhuis omdat je van een tweeling zwanger bent.' ik ademde in door mijn neus en uit door mijn mond om rustig te blijven, de ambulance medewerker bleef tegen mij praten en stelde me gerust. We reden naar het ziekenhuis, ik werd in een kamer gelegd, er werd uitgelegd hoe de televisie werkte. Ik moet een soort ziekhuis jurk aan, is dat een goed woord, geen idee, ik moest in ieder geval iets aan daardoor ze me makkelijk kunnen helpen.

Max, Jens, Femke en mijn moeder kwamen mijn kamer in 'ik dacht dat jullie echt nooit zouden komen.' zei ik lachend 'we moesten.' zei Femke, ze kreeg een stoot van Jens, maar ik moest er super hard om lachen. 'ag meissie toch.' zei mijn moeder 'ik dacht dat het gewoon buikpijn was.' zei ik, de dokter kwam en die wilde een echo maken van mijn buik, ze wilde ook even voelen hoeveel centimeter ontsluiting ik had, dat is geen fijn gevoel. 'Ik denk dat je 5 of 6 centimeter ontsluiting heb.' zei ze 'je bent bijna op het einde van je zwangerschap dus we wachten of de weeën zich door gaat zetten of dat het minder word.' zei ze, ik snap wel dat dokter ook niks konden doen, om het uur kwam ze naar me kijken.

Als je dacht dat ik rustig was, dat niet. Ik wilde niet gillen maar ik kreunde wel heel veel en hard, de pijn is echt niet oke. 'Kan ik iets voor je doen?' vroeg Max 'kom bij me liggen.' zei ik, Max ging liggen en ik ging op hem liggen. 'Je moet het proberen te accepteren.' zei mijn moeder 'je moet je niet gaan aanspannen.' ik ademde in via mijn neus en uit via mijn mond, na een uur kwam de dokter weer kijken. 'Luca.' zei de dokter 'je mag beginnen met persen.' mijn ogen werden groter en ik keek bang naar mijn moeder en Max 'ik wil niet.' zei ik, even voor de duidelijkheid, ze heeft al gekeken of ik gewoon kon bevallen en dat kon. 'Kan ik iets voor je doen?' vroeg de dokter 'welke van de baby's is groter?' vroeg ik 'de gene die als eerste word geboren is groter dan de ander.' zei ze 'Mila komt eerst.' zei ik, ik ademde in en knikte 'oke Luca, ik ga je precies uitleggen wat er gaat gebeuren en wat je moet doen.' zei ze.

Zodra er een wee kwam moest ik gaan persen, ik mocht in Max zijn hand knijpen, het duurde echt uren. Ik was op, het zweet liep over mijn voorhoofd 'je doet het geweldig, Luca.' zei Max 'nog een paar.' zei hij 'ik kan niet meer.' zei ik 'Luca, je moet nog een paar keer dit kan je.' zei mijn moeder, ik voelde weer een wee en begon weer te persen. En dan wanneer niemand het verwachte hoorde ik iets huilen, een baby huil. Ik begon te huilen, Mila werd op mijn borst gelegd, Max ging haar navelstreng doorknippen want dat wou ik. De dokter ging kijken of Lotte ook goed lag en die lag goed, Mila werd door een zuster gepakt, ze werd naast me schoongemaakt en kleertjes aangedaan.

Ik kon weer opnieuw beginnen met persen, ik hoorde Mila een klein beetje huilen, Max ging bij Mila staat. Mijn moeder pakte mijn hand. 'Kom op lieverd, zet nog zo'n mooi kind op de wereld.' gelukkig was Lotte er al na een paar persen, ze werd op me gelegd, Max mocht weer de navelstreng doorknippen. Ook Lotte werd gepakt om haar even schoon te maken en kleertjes aan te trekken. Alles werd schoongemaakt, ik hoorde Lotte en Mila een beetje huilen, de dokter gaven Lotte en Mila voor de zekerheid extra zuurstof. Een uur later. Er werd eten aan mij gegeven en aan de mensen in mijn kamer. Lotte en Mila lagen ook op de kamer, het ging zo goed met ze. 'Ze zijn zo mooi.' zei Max en hij gaf me een kus, Jens en Femke kwamen ook 'wat zijn ze mooi!' zei Femke blij, Max ging buiten iedereen bellen die het moest weten.

2 dagen later.

Max en ik gingen terug naar het ziekenhuis, ik had nog een beetje moeite met lopen, niet om aan te stellen maar mijn benen deden echt pijn, Max duwde me in de rolstoel naar de baby's. Ze deden het zo goed, morgen mochten ze mee naar huis, het was nu donderdag, ik was vrij van school. Ze wilde dat ik de tijd nam om aan mijn kinderen te wennen en hun aan mij. Max en ik mochten de kleertjes vervangen, een zuster hielp ons als dat nodig was. We hadden een bed daar staan, we legde ze daar even op, Max maakte een foto, hij is niet heel scherp. De zuster legde ze op mijn blote borst neer, ze doen het op je blote lichaam zodat ze aan de geur kunnen wennen.

Hier beneden is de foto van Lotte en Mila, met het roze rompertje is Mila en die ander is Lotte, je ziet denk ik wel dat Mila is boller en groter is. Dat bandje om hun arm is dat ding van het ziekenhuis, ik denk dat je dat wel kent.

Even voor de duidelijkheid, ik weet niet zeker hoe een echte bevalling gaat en zeker niet een bevalling van een tweeling. Ik heb het puur gedaan zoals ik denk dat het gaat en een beetje gegoogeld. Dus sorry als het niet perfect is, maar ik ben zo tevreden met dit hoofdstuk. Let me know wat je er van vind!